Er zijn zo van die dagen, druk op het werk, al paar dagen slecht geslapen, gezellig stormweertje met nodige hevige winden en dito regenbuien, hier en daar wat auto's die in de wegstaan zodanig dat je er bijna het dubbele van de tijd overdoet om thuis te geraken... om dan 19h50 kapot thuis te komen in het besef dat ik 10 minuten later op de tweede rij in de schouwburg mag zitten.
Kaart meegrabbelen, regenjas aan en toch maar terug de auto in, geheel tegen mijn principes op die manier het stad in, gelukkig vlug parking gevonden, snelstappend, plassend ontwijkend, tussen de auto's laverend richting de schouwburg, om net op tijd in mijn geeuwend en gapend stoeltje te vallen.
Lang duurde dat gegeeuw en gegaap niet. Daar zorgden die Rhythm Junks wel voor. 't begon allemaal rustig, jazzy, het deed me eigenlijk wat aan Toots denken, zowel kwa mondmuziekske en als gedrum. Maar al gauw bracht gelegenheids"gitarist" Geoffrey Burton (die trouwens steeds meer op de vader van 'Family Ties' begint te lijken)de nodige verstrooiing. Ik schrijf "gitarist" want eigenlijk brengt hij vooral dwarse, hoekige klanken voort uit zijn pedalen en hendel, als stoorzender tov de rest. Het tempo werd geleidelijk opgebouwd, via 'The Machine' & 'Kerosine' naar 'Meiske' waarbij steeds weer gespeeld wordt tussen de blazers (trompet en sax), de mondharmonica en de staande bas en drum met onze stoorzender erover heen. Er werd ook een opmerkelijke versie van 'My Baby Cares For Me' gebracht. Na de pauze vielen vooral 'Why can't I get out of my bed', 'Wham Bam' en 'Panamajumbo' op.
The Rhythm Junks swingen als de beste en sleepten gewoon de volledige zaal mee. Een zaal die overigens maar karig gevuld was (met Roland in't publiek), maar die wel laaaaaaiend enthousiast reageerde op zowat elk nummer.
Blijgezind en fris man stapte ik de schouwburg weer buiten, het was opgehouden met regenen en de rit naar huis verliep ook vlot.
Reclame moment: Genie met Dyslexie
Hallo beste lezervriendjes en vriendinnekes,
een vriendin van mij heeft haar eerste jeugdboek gepubliceerd gekregen:
Het is een jeugdboek voor kinderen vanaf 9 jaar en vertelt het verhaal van Rika en Tim, waarbij Tim langzaam het geheim van die ‘gekke’ Rika te weten komt en hoe ze hiermee omgaan. Heel herkenbare situaties voor wie er mee te maken heeft en een erg actueel thema!
'Stoor ik?' Tim en opa keken elkaar aan. Met uitgestoken hand stapte het meisje op het stomverbaasde duo af en zei: 'Ik heet Rika.' Geen van beide schudde haar vuile hand. Opa knikte. Tim prevelde: 'Wat doe jij in onze tuin?'
'Ik word jullie nieuwe buurmeisje', lachte ze, 'en ik dacht bij mezelf: ik spring alvast eens binnen.'
Tims nieuwe buurmeisje is een luidruchtige, grappige meid. Rika is dol op schilderen en erg slim, maar af en toe doet ze heel vreemd. Ze verbergt iets.
Als Tim haar geheim ontdekt, is hij vastberaden zijn vriendin te helpen. Maar dat loopt minder vlot dan hij zou willen. Waarom wil Rika niet geholpen worden?
Allen dus naar de boekhandel !
een vriendin van mij heeft haar eerste jeugdboek gepubliceerd gekregen:
Het is een jeugdboek voor kinderen vanaf 9 jaar en vertelt het verhaal van Rika en Tim, waarbij Tim langzaam het geheim van die ‘gekke’ Rika te weten komt en hoe ze hiermee omgaan. Heel herkenbare situaties voor wie er mee te maken heeft en een erg actueel thema!
'Stoor ik?' Tim en opa keken elkaar aan. Met uitgestoken hand stapte het meisje op het stomverbaasde duo af en zei: 'Ik heet Rika.' Geen van beide schudde haar vuile hand. Opa knikte. Tim prevelde: 'Wat doe jij in onze tuin?'
'Ik word jullie nieuwe buurmeisje', lachte ze, 'en ik dacht bij mezelf: ik spring alvast eens binnen.'
Tims nieuwe buurmeisje is een luidruchtige, grappige meid. Rika is dol op schilderen en erg slim, maar af en toe doet ze heel vreemd. Ze verbergt iets.
Als Tim haar geheim ontdekt, is hij vastberaden zijn vriendin te helpen. Maar dat loopt minder vlot dan hij zou willen. Waarom wil Rika niet geholpen worden?
Allen dus naar de boekhandel !
Discipline? Energie !
Gister stond er een leuke naam op 't podium van 't Manuscript in Oostende. The Disciplines. Wie? inderdaad, dat was ook mijn eerste reactie. Bleek om de nieuwe groep van de frontman van The Posies te gaan, Ken Stringfellow blijkt ook extra muzikant bij REM te zijn tijdens de tournees. Interessant genoeg om eens te gaan kijken.
Wat volgde was een energiek uur entertainment. 3 Noren met een Amerikaan aan de micro (soms toch). De set werd stevig ingezet. De betere hardere rock (zeg maar punk als Green Day de maatstaf is). Het moet ook zowat het enige nummer geweest zijn dat de zanger op het podium gebleven is. Het tweede nummer werd gebracht al kruipend over de toog van de Manu (geen sinecure). Tijdens het derde liep hij van voor naar achter en terug achter de bar. Daarna dook hij verscheidene keren tussen het publiek op, meestal lopend, ook een keer rondkruipend als een slang. "I Got Tired" bracht hij zelfs grotendeels vanaf het midden van de Langestraat. Gelukkig had hij geen micro met een zenderke, god weet waar hij toen beland zou zijn. Daarna werd iedereen ook naar buitengejaagd omdat hij zijn gezang een echo veroorzaakte en hij vond dat we dat moesten horen. Het laatste nummer van de set, stond hij gewoon mee te springen bij de gasten die vooraan stonden.
Discpline? euh, ironie, ja! Energie over, ja, als een jonge versie van Iggy ging hij tekeer. Ondersteund door een stevig doortrekkende band. "Wrong Lane", "Yours for the Taking" waren leuke songs. Live zeker een aanrader. Benieuwd hoe de cd klinkt.
Wat volgde was een energiek uur entertainment. 3 Noren met een Amerikaan aan de micro (soms toch). De set werd stevig ingezet. De betere hardere rock (zeg maar punk als Green Day de maatstaf is). Het moet ook zowat het enige nummer geweest zijn dat de zanger op het podium gebleven is. Het tweede nummer werd gebracht al kruipend over de toog van de Manu (geen sinecure). Tijdens het derde liep hij van voor naar achter en terug achter de bar. Daarna dook hij verscheidene keren tussen het publiek op, meestal lopend, ook een keer rondkruipend als een slang. "I Got Tired" bracht hij zelfs grotendeels vanaf het midden van de Langestraat. Gelukkig had hij geen micro met een zenderke, god weet waar hij toen beland zou zijn. Daarna werd iedereen ook naar buitengejaagd omdat hij zijn gezang een echo veroorzaakte en hij vond dat we dat moesten horen. Het laatste nummer van de set, stond hij gewoon mee te springen bij de gasten die vooraan stonden.
Discpline? euh, ironie, ja! Energie over, ja, als een jonge versie van Iggy ging hij tekeer. Ondersteund door een stevig doortrekkende band. "Wrong Lane", "Yours for the Taking" waren leuke songs. Live zeker een aanrader. Benieuwd hoe de cd klinkt.
Morrissey, The Great
Voor het eerst trok ik de zuidergrens over om een optreden bij te wonen. Met zijn allen gingen we naar Lille (Rijsel voor de flaminganten) om Morrissey te zien. Ietwat curieus naar de zaal (L'Aéronef), zeker benieuwd naar het optreden zelf, zeker na het incident in Liverpool. De Aéronef bleek een verrassend kleine zaal te zijn, vierkante doos in 2 verdiepingen, 1200 man groot, wel handig gelegen naast de autostrade bovenop de parkeergarage. (2 EUR voor 3u parkeren)
Doll & The Kicks mochten alweer openen en zowaar, 't beviel me. Maar het was gewoon wachten op de hoofdact. Tussen de optredens door werden een deel oude videoclips getoont met nogal wat travestieten in ter aanloop van...
't doek viel naar beneden, een paar poppetjes ruimden vlug alles op en "This Charming Man" werd ingezet. Hoera, een eerste keer. Tijdens 'Is It Really So Strange?', 'First of The Gang to Die' en 'Cemetry Gates' viel vooral op hoe stevig en ruw de band aan het spelen was. Toen ik hem in HMH en AB zag, klonk het allemaal veel afgelikter. Toen ze na een tijdje ook de klank zuiver kregen was het feestje helemaal af... Handjes schuddend met de eerste rijen, kwamen 'The World is Full of Crashing Bores', 'How Soon is Now', 'Irish Blood, English Heart' aan bod. Stuk voor stevig gebracht, luidkeels meegekweeld (door ons toch, tot ergernis van die ene fransman in de zaal). Het mocht wat ons betreft nog uren doorgaan, maar na 'I'm OK by Myself', kwam enkel nog 'Something is Squeezing My Skull' en gingen de lichten aan na 1u15 genot. Het mocht meer zijn, maar dit was een van de betere optredens van die ik dit jaar gezien heb.
Daarna werden we zowat buitengejaagd. 5 minuten na het optreden werd de bovenbar al gesloten en werden we onvriendelijk naar beneden gejaagd. 10 minuten later waren we ook al niet meer welkom op het pleintje aan de ingang.
Doll & The Kicks mochten alweer openen en zowaar, 't beviel me. Maar het was gewoon wachten op de hoofdact. Tussen de optredens door werden een deel oude videoclips getoont met nogal wat travestieten in ter aanloop van...
't doek viel naar beneden, een paar poppetjes ruimden vlug alles op en "This Charming Man" werd ingezet. Hoera, een eerste keer. Tijdens 'Is It Really So Strange?', 'First of The Gang to Die' en 'Cemetry Gates' viel vooral op hoe stevig en ruw de band aan het spelen was. Toen ik hem in HMH en AB zag, klonk het allemaal veel afgelikter. Toen ze na een tijdje ook de klank zuiver kregen was het feestje helemaal af... Handjes schuddend met de eerste rijen, kwamen 'The World is Full of Crashing Bores', 'How Soon is Now', 'Irish Blood, English Heart' aan bod. Stuk voor stevig gebracht, luidkeels meegekweeld (door ons toch, tot ergernis van die ene fransman in de zaal). Het mocht wat ons betreft nog uren doorgaan, maar na 'I'm OK by Myself', kwam enkel nog 'Something is Squeezing My Skull' en gingen de lichten aan na 1u15 genot. Het mocht meer zijn, maar dit was een van de betere optredens van die ik dit jaar gezien heb.
Daarna werden we zowat buitengejaagd. 5 minuten na het optreden werd de bovenbar al gesloten en werden we onvriendelijk naar beneden gejaagd. 10 minuten later waren we ook al niet meer welkom op het pleintje aan de ingang.
Abonneren op:
Posts (Atom)