Lijstje 2012
Morgen is er nog iets met Noormannen en fietsen in 't Visioen, maar of die het lijstje halen ...
Leuke herinneringen aan:
Zijn regelmatig de revue gepasseerd:
Boekkundig de Jack Reacher reeks van Lee Child gelezen. Page turners, stuk voor stuk, maar als je ze allemaal na elkaar leest, dan wordt het stramien wel duidelijk natuurlijk. In elk geval, ik snap de casting van Tom Cruise als JR niet, een grote kolos ....
Verder genoten van McMaffia van Mischa Glenny, The Hypnotist & The Nightmare van Lars Kepler en The Bat van Jo Nesbo.
Leuke herinneringen aan:
- Black Keys @ Zenith, Lille
- Wilco @ AB, Bxl
- Blood Red Shoes @ Aéronef, Lille
- AKS @KarmaHotel, Oostende (toen nog met Lola !)
- Elvis Costello @AB, Bxl
- Afghan Whigs @Alexandra Palace, Londen
- Ben Howard @ Cirque Royal, Bxl (net wat beter dan in Tourcoign)
- Richard Hawley @ AB, Bxl (net wat beter dan in Botanique)
- Rival Sons @ De Zwerver, Leffinge
- Pearl Jam @ Main Square, Arras
- John Hiatt @ Cactus Festival, Brugge
- The Kills @ Cactus Festival, Brugge
- Dream Syndicate @ Plaza Reial, Barcelona
- Trixie Whitley @ 4AD, Diksmuide
Zijn regelmatig de revue gepasseerd:
- Soulsavers: The Light The Dead See
- The Temper Trap: The Temper Trap
- Boy and Bear: Moonfire
- Wallace Vanborn: Lions, Liars, Guns & God
- Dirty Three: Toward The Low Sun
- Richard Hawley: Standng at the Sky's Edge
- Of Monster and Man: My Head Is An Animal
- Tragically Hip: Now For Plan A
- Japandroids: Celebration Rock
- Efterklang: Piramida
- Athlete: Live At Union Chapel
- Xavier Rudd: Spirit Bird
Boekkundig de Jack Reacher reeks van Lee Child gelezen. Page turners, stuk voor stuk, maar als je ze allemaal na elkaar leest, dan wordt het stramien wel duidelijk natuurlijk. In elk geval, ik snap de casting van Tom Cruise als JR niet, een grote kolos ....
Verder genoten van McMaffia van Mischa Glenny, The Hypnotist & The Nightmare van Lars Kepler en The Bat van Jo Nesbo.
Lethal Inc.
Leuk toneelstuk, duoloog eigenlijk, of nog beter commerciele/technische presentatie over de elektrische stoel, dood door injecties, etc ... en dat dan geëxtrapoleerd naar Auschwitz en de technische realisatie ervan... Met de nodige powerpoints op een podiumwijd scherm en knipogen.
Old Pine
Er zijn weinig artiesten die ik meermaals per jaar zie, of het is Steve Wynn, maar da's dan meestal 3 keer die ene week dat hij in België speelt... Maar nu ben ik voor de derde keer op een jaar tijd naar Ben Howard geweest. Er is veel gebeurd sinds hij vorig jaar in november in De Zwerver speelde, zelfs sinds ik hem in Tourcoign gezien heb dit voorjaar. Meneer mag ondertussen in de grote zalen spelen en hij doet dat meer dan goed, getuige zijn passage in Cirque Royal indachtig....
Er werd sober afgekickt met zijn nieuwe 'Esmeralda' , a song about loss and depression... en hij beloofde meermaals dat hij nieuw, opgewerktere songs ging maken. 'Diamonds' en "Only Love" volgenden en prompt haalden de (toch opvallend weinige) bakvissen hartvormige ballonnen boven om er georkestreerd mee te zwaaien. Hierna nog "The Wolves" en sfeer zat er helemaal in . Er volgde nog een rustiger moment met het prachtige "The Burren" (ook nieuw) en door de belichting leek het me soms alsof ik naar een zwart/wit spel aan het kijken was. Bij "Old Pine" was het dan helemaal prijs. Letterlijk kippevel. Een eerste keer in het rustige stuk, een tweede keer toen het nummer opengetrokkend werd. (Of lag het toch aan Malika .... ). Afgesloten werd er in een ongelooflijke ambiance met 'Keep Your Head Up" & "The Fear".
Ik blijf het leuk vinden hoe hij die ingetogenheid afwisseld met uitzinnigheid, mede gedreven door zijn band (was die bassist er niet bijgekomen?) . Benieuwd in welke richting zijn nieuw werk zal evolueren. ...
'Promise" was de afsluiter van de bissen.
We zijn ondertussen al een week of twee later en ik denk nog met de glimlach terug.
Er werd sober afgekickt met zijn nieuwe 'Esmeralda' , a song about loss and depression... en hij beloofde meermaals dat hij nieuw, opgewerktere songs ging maken. 'Diamonds' en "Only Love" volgenden en prompt haalden de (toch opvallend weinige) bakvissen hartvormige ballonnen boven om er georkestreerd mee te zwaaien. Hierna nog "The Wolves" en sfeer zat er helemaal in . Er volgde nog een rustiger moment met het prachtige "The Burren" (ook nieuw) en door de belichting leek het me soms alsof ik naar een zwart/wit spel aan het kijken was. Bij "Old Pine" was het dan helemaal prijs. Letterlijk kippevel. Een eerste keer in het rustige stuk, een tweede keer toen het nummer opengetrokkend werd. (Of lag het toch aan Malika .... ). Afgesloten werd er in een ongelooflijke ambiance met 'Keep Your Head Up" & "The Fear".
Ik blijf het leuk vinden hoe hij die ingetogenheid afwisseld met uitzinnigheid, mede gedreven door zijn band (was die bassist er niet bijgekomen?) . Benieuwd in welke richting zijn nieuw werk zal evolueren. ...
'Promise" was de afsluiter van de bissen.
We zijn ondertussen al een week of twee later en ik denk nog met de glimlach terug.
Patagonie (3)
In Torres Del Paine hebben we ons opgesplits in een niet-groep, omdat groepen een gids moeten pakken. Lang leve de vrijheid zonder pottenkijkers en de paden zijn duidelijk genoeg aangeduid. Met Nele waren wij "de pinguins" (ja Tats, lach maar), er waren ook nog "dikke orka's", "de zeeolifanten" en "de condors".
Achteraf bleken de pinguins nogal 't tempo van de dikke orka's te hebben, soms bijgestaan door de zeeolifanten waardoor we dan weer "peninsula valdez" konden spelen, waar we die beestjes samen gezien hebben, min of meer, ...
Eerste dag was pal tegen de strakke wind in, doorheen een vlakte met besneeuwde toppen rond ons heen. Kop naar beneden en stappen en hangen dus en af toe toch eens rondkijken en genieten van eht zicht. Het tweede deel was op en neer doorheen afgebrande heuvels.
De tweede dag trokken we richting refugio Grey en bijhorende gletjser en terug. De heenweg opnieuw met de strakke wind op kop, maar daar hadden we minder last van door het heuvelachtige parcours. De panorama's op de gletsjer waren fantastisch. Op de weg terug werden we soms letterlijk gedragen door de wind, heerlijk gevoel.
Dag 3 was richting refugio Los Cuernos. De strakke wind had plaats gemaakt voor hevige rukwinden die vooral van opzij kwamen. Lachen geblazen dus toen de personen voor mij gewoon 2 meter van het pad geblazen werden, terwijl ik mezelf nauwelijks staande kon houden. Op een heuveltopje waar ik het de wervelkolken die op het meer werden gevormd aan het bewonderen was, moest ik me zelfs laten vallen of ik werd van het topje weggeblazen. Toch even slikken !
Vanaf campamiento Italiano namen we nog even een zijspoor om een zicht op die toppen van Los Cuernos te zien, maar 't weer was te slecht, maar ook daar weer genoten van zo'n gletsjer op een berghelling.
't hilarische moment van de dag kwam een beetje voor het einde, toen we op een keistrandje nog wat aan het poseren waren en zo'n wervelkolk aan land kwam, ons een stortbad bezorgde en wegblies. Het zicht van John die zich aan de takken van de bomen vasthoudt staat op mijn netvlies gebrand. en de lachspieren natuurlijk.
Dag 4 zou het hoogtepunt worden. De berg op naar refugio Chileno en dan verder naar Las Torres om de pieken te zien. Een relatief vlak parcours (allez, gedurende 2 minuten toch) leidde ons omhoog, afgeleid door wat guanaco's en de panorama's. Het laatste stuk naar Las Torres was meer pufwerk, maar 't zicht was ook hier fanastisch en de wind was gaan liggen.
Dag 5 was gewoon de helling af en luieren in de zon met een frisse Quilmes bij de hand.
Daana volgde nog een lange dag in de bus naar Ushuaia, het einde van de wereld, de meest zuiderlijke stad (er ligt nog een dorp dieper). Ook hier weer die uitgestrekte vlaktes, dat prachtige wolkenspel in de lucht en hier en daar zo'n besneeuwde top om het plaatje compleet te maken. Er waren ook wat dolfijnen/tonijnachtigen die ons begeleiden tijdens een ferrie overtocht.
In het diepe zuiden deden we nog een boottochtje langsheen de zeeleeuwen, nestelende aalschovers en ander fraais. Het tochtje met de trein was lachwekkend belachelijk (en dito duur). Daarna volgde nog de lange, lange, lange tocht van 32 uur naar zaventem en die eenzame rit doorheen de donkere kille nacht naar huis. Onwenning na al die weken altijd gezelschap gehad te hebben, en chauffeurs.
Achteraf bleken de pinguins nogal 't tempo van de dikke orka's te hebben, soms bijgestaan door de zeeolifanten waardoor we dan weer "peninsula valdez" konden spelen, waar we die beestjes samen gezien hebben, min of meer, ...
Eerste dag was pal tegen de strakke wind in, doorheen een vlakte met besneeuwde toppen rond ons heen. Kop naar beneden en stappen en hangen dus en af toe toch eens rondkijken en genieten van eht zicht. Het tweede deel was op en neer doorheen afgebrande heuvels.
De tweede dag trokken we richting refugio Grey en bijhorende gletjser en terug. De heenweg opnieuw met de strakke wind op kop, maar daar hadden we minder last van door het heuvelachtige parcours. De panorama's op de gletsjer waren fantastisch. Op de weg terug werden we soms letterlijk gedragen door de wind, heerlijk gevoel.
Dag 3 was richting refugio Los Cuernos. De strakke wind had plaats gemaakt voor hevige rukwinden die vooral van opzij kwamen. Lachen geblazen dus toen de personen voor mij gewoon 2 meter van het pad geblazen werden, terwijl ik mezelf nauwelijks staande kon houden. Op een heuveltopje waar ik het de wervelkolken die op het meer werden gevormd aan het bewonderen was, moest ik me zelfs laten vallen of ik werd van het topje weggeblazen. Toch even slikken !
Vanaf campamiento Italiano namen we nog even een zijspoor om een zicht op die toppen van Los Cuernos te zien, maar 't weer was te slecht, maar ook daar weer genoten van zo'n gletsjer op een berghelling.
't hilarische moment van de dag kwam een beetje voor het einde, toen we op een keistrandje nog wat aan het poseren waren en zo'n wervelkolk aan land kwam, ons een stortbad bezorgde en wegblies. Het zicht van John die zich aan de takken van de bomen vasthoudt staat op mijn netvlies gebrand. en de lachspieren natuurlijk.
Dag 4 zou het hoogtepunt worden. De berg op naar refugio Chileno en dan verder naar Las Torres om de pieken te zien. Een relatief vlak parcours (allez, gedurende 2 minuten toch) leidde ons omhoog, afgeleid door wat guanaco's en de panorama's. Het laatste stuk naar Las Torres was meer pufwerk, maar 't zicht was ook hier fanastisch en de wind was gaan liggen.
Dag 5 was gewoon de helling af en luieren in de zon met een frisse Quilmes bij de hand.
Daana volgde nog een lange dag in de bus naar Ushuaia, het einde van de wereld, de meest zuiderlijke stad (er ligt nog een dorp dieper). Ook hier weer die uitgestrekte vlaktes, dat prachtige wolkenspel in de lucht en hier en daar zo'n besneeuwde top om het plaatje compleet te maken. Er waren ook wat dolfijnen/tonijnachtigen die ons begeleiden tijdens een ferrie overtocht.
In het diepe zuiden deden we nog een boottochtje langsheen de zeeleeuwen, nestelende aalschovers en ander fraais. Het tochtje met de trein was lachwekkend belachelijk (en dito duur). Daarna volgde nog de lange, lange, lange tocht van 32 uur naar zaventem en die eenzame rit doorheen de donkere kille nacht naar huis. Onwenning na al die weken altijd gezelschap gehad te hebben, en chauffeurs.
Patagonie (2)
In El Calafate begon de rondreis met een bezoek aan de prachtige gletsjer Perito Moreno. Eerst met een bootje dichterbij varen, daarna vanaf verschillende balkonnekes op de tegenliggende oever deze natuurpracht bewonderen. Dat blauwe licht doorheen dat witte ijs ... die pieken, die afvallende ijsblokken ...
Gister hebben we laguna met verscheidene vogelsoorten bezocht waar de flamingoes op hun ene poot stonden, waar de black faced ibissen langs scheerden en de harriers zich een weg tegen de wind vochten. De dag werd afgesloten met een bezoek aan een estancia alwaar het leven van de gaucho en de schapenteelt nader uitgelegd werd. Na een alweer geweldige maaltijd (een steakske is hier rap 400-500 gram) volgde nog een folklore dansje.
Vandaag dan terug het bootje op om de Upsala glestjer te zien (veel ijsschotsen op grote afstand, dus weinig te zien), maar vooral de spegatzi geltsjer maakte indruk door zijn steile helling en helblauwe kleuren.
Morgen gaan we richting Puerto Natales om zaterdag op 4-daagse trekking naar Torres del Paine te gaan. Dan nog 2 dagen Ushuaia te gaan alvorens terug te keren.
De linux computers herkennen helaas geen fototoestellen, fotos opladen lukt dus niet...
Gister hebben we laguna met verscheidene vogelsoorten bezocht waar de flamingoes op hun ene poot stonden, waar de black faced ibissen langs scheerden en de harriers zich een weg tegen de wind vochten. De dag werd afgesloten met een bezoek aan een estancia alwaar het leven van de gaucho en de schapenteelt nader uitgelegd werd. Na een alweer geweldige maaltijd (een steakske is hier rap 400-500 gram) volgde nog een folklore dansje.
Vandaag dan terug het bootje op om de Upsala glestjer te zien (veel ijsschotsen op grote afstand, dus weinig te zien), maar vooral de spegatzi geltsjer maakte indruk door zijn steile helling en helblauwe kleuren.
Morgen gaan we richting Puerto Natales om zaterdag op 4-daagse trekking naar Torres del Paine te gaan. Dan nog 2 dagen Ushuaia te gaan alvorens terug te keren.
De linux computers herkennen helaas geen fototoestellen, fotos opladen lukt dus niet...
Patagonie (1)
Telegramstijl:
- Buenos Aires: mooie parken, mooie huizen maar vervallen, veel rondslingerende vuilnis op zondag, leuke gay parade .
- Punta Valdez: zalig boottochtje met zeeleeuwen, walvissen en zwemmende pinguins.
- Punta Nimfa: prachtige zeeolifanten & ook wel zeehondjes, later volgde nog een pinguinkolonie. heerlijk om die beestjes te zien rondcrossen ...
- vele lange autoritten doorheen, dorre, desolate, winderige vlaktes met hier en daar een lama, struisvogel of andere schapen en koeien, een asado van lam, een grot met geschilderde handjes na leuke wandeltocht doorheen een groene vallei, afgesloten met een rondvliegende condor
- na de vlaktes, komen de bergen met sneeuw en gletjers. In El Chalten prachtige trektocht naar laguna de los tres met super zicht op de cerro Fitz Roy, prachtig in sneeuw, ijs en blauwe hemel. helaas ook met de nodige blainen... gister dus uurtje meegegaan in de klim en dan onderuit met The Hypnotist van Lars Kepler.
Straks naar El Calafate,
- Buenos Aires: mooie parken, mooie huizen maar vervallen, veel rondslingerende vuilnis op zondag, leuke gay parade .
- Punta Valdez: zalig boottochtje met zeeleeuwen, walvissen en zwemmende pinguins.
- Punta Nimfa: prachtige zeeolifanten & ook wel zeehondjes, later volgde nog een pinguinkolonie. heerlijk om die beestjes te zien rondcrossen ...
- vele lange autoritten doorheen, dorre, desolate, winderige vlaktes met hier en daar een lama, struisvogel of andere schapen en koeien, een asado van lam, een grot met geschilderde handjes na leuke wandeltocht doorheen een groene vallei, afgesloten met een rondvliegende condor
- na de vlaktes, komen de bergen met sneeuw en gletjers. In El Chalten prachtige trektocht naar laguna de los tres met super zicht op de cerro Fitz Roy, prachtig in sneeuw, ijs en blauwe hemel. helaas ook met de nodige blainen... gister dus uurtje meegegaan in de klim en dan onderuit met The Hypnotist van Lars Kepler.
Straks naar El Calafate,
Witte Heerser
Natuurlijk heb ik het dan over Piv Huvluv... Vorige vrijdag eindelijk zijn zaalversie gezien, na de try out anderhalf jaar geleden in mijn huiskamer. en het was nog beter dan toen. Meer gestroomlijnd, meer opbouw, ... Zowel zijn voorprogramma (hemzelf met paardekop), als zijn naprogramma (mensen, let op het doek), als het hoofdprogramma hebben me meer dan doen lachen. Zelfs het rust moment met Stevie Ray Vaughn ...
Wie een meer wil weten: hier.
En zijn toernee met die andere held Steve Wynn niet vergeten: When You Smile .
Wie een meer wil weten: hier.
En zijn toernee met die andere held Steve Wynn niet vergeten: When You Smile .
Zwarte Heerser
en dan heb ik het niet over de herverkiezing van Obama, de return van de echte Ryan Donk bij blauwzwart maar over Godspeed You! Black Emperor waarvan ik gister het concert in de Cirque Royal mocht beleven. Echt vertrouwd met hun muziek, ben/was ik niet, maar hun passages vorig jaar werden overladen met superlatieven door diverse vrienden en kennissen, dus, te checken !
5 nummers hebben ze gespeeld, gespreid over 2u. Je moet het maar doen.
Mladic was in dat opzicht kort en krachtig. Moya begon even krachtig en energiek maar doofde dan uit in te langdradig gejam. Behemoth begon dan weer traag om geweldig te eindigen. The Sad Mafioso was dan weer een voltreffer op alle gebied: 3 gitaren (al dan iet vervormd), 2 bassen, 1 viool en 2 drums en de projecties (Wall Street 1928? afgewisseld met raketbetogingen in '80? , onder andere).
Hier Mladic in Londen
5 nummers hebben ze gespeeld, gespreid over 2u. Je moet het maar doen.
- Hope Drone
- Mladic
- Moya
- Behemoth
- The Sad Mafioso
Mladic was in dat opzicht kort en krachtig. Moya begon even krachtig en energiek maar doofde dan uit in te langdradig gejam. Behemoth begon dan weer traag om geweldig te eindigen. The Sad Mafioso was dan weer een voltreffer op alle gebied: 3 gitaren (al dan iet vervormd), 2 bassen, 1 viool en 2 drums en de projecties (Wall Street 1928? afgewisseld met raketbetogingen in '80? , onder andere).
Hier Mladic in Londen
Des Duivels
Over de duivel ging het, "Faust" was de naam, zijn ziel verkocht hij aan Mefisto. Jan Decleir was de acteur, Koen De Sutter, de duivel, de vrouw, de verteller, en wie weet ik nog allemaal. 't was in elk geval weer een hele lap tekst die de acteurs brachten, in en uit hun rol(len) stappend, waarbij het alternatief de commentator was. Het was indrukwekkend bij momenten, ietwat verbazend dat ze toch ook op de lach speelden, het was ook langdradig op andere momenten (de sterfscene onder andere). Leuke avond, maar het mocht (nog) iets krachtiger/bondiger.
Een paar dagen eerder hadden we dan eerder een "engeltje" voor ons, in de verschijning van Trixie Whitley in de 4AD. Ik heb ze al paar keer eerder gezien en de impressionante stem is al even veel keer eerder vermeld. Nu kan ik ook zeggen dat de nummers af zijn, als in afgewerkt. Waar vroeger al eens de eindes abrupt waren, zat alles nu in een mooier afgerond jasje. Het was ook een try-out in de werkelijke zin van het woord: Trixie had veel blauw licht gevraagd, waar dan nonkeltje Alan Gevaert (dEUS) problemen mee had, omdat hij zijn spiekbriefjes niet kon lezen. Een nummer later werd het euvel verholpen met een bureaulamp. Impressionant waren vooral de (rustigere?) nummers op keyboards: "Strong Blood", "Breathe You" ... maar eigenlijk boeide de hele set en werd je moeiteloos meegezogen. 't is uitkijken naar haar solo cd die ergens half februari uitkomt. Hier alvast een voorproefje (en ik vind het dan net weer te gladjes klinken).
Gister waren het dan "Verre Vrienden" die op een duivelse manier de manklopende relaties in een vriendenkring moesten uitvergroten, terwijl ze een vriend met een overleden verloofde troostten. Maar ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Er werden een paar rake opmerkingen gemaakt, maar " Een fatale ontmaskering van burgerlijke relaties", zoals werd aangekondigd, was het zeker niet. Ik onthoud vooral Ikram Aoulad als leuke verschijning die haar rol als b*tch subliem speelde (al mocht dat "gedans" wel achterwege blijven)
Een paar dagen eerder hadden we dan eerder een "engeltje" voor ons, in de verschijning van Trixie Whitley in de 4AD. Ik heb ze al paar keer eerder gezien en de impressionante stem is al even veel keer eerder vermeld. Nu kan ik ook zeggen dat de nummers af zijn, als in afgewerkt. Waar vroeger al eens de eindes abrupt waren, zat alles nu in een mooier afgerond jasje. Het was ook een try-out in de werkelijke zin van het woord: Trixie had veel blauw licht gevraagd, waar dan nonkeltje Alan Gevaert (dEUS) problemen mee had, omdat hij zijn spiekbriefjes niet kon lezen. Een nummer later werd het euvel verholpen met een bureaulamp. Impressionant waren vooral de (rustigere?) nummers op keyboards: "Strong Blood", "Breathe You" ... maar eigenlijk boeide de hele set en werd je moeiteloos meegezogen. 't is uitkijken naar haar solo cd die ergens half februari uitkomt. Hier alvast een voorproefje (en ik vind het dan net weer te gladjes klinken).
Gister waren het dan "Verre Vrienden" die op een duivelse manier de manklopende relaties in een vriendenkring moesten uitvergroten, terwijl ze een vriend met een overleden verloofde troostten. Maar ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Er werden een paar rake opmerkingen gemaakt, maar " Een fatale ontmaskering van burgerlijke relaties", zoals werd aangekondigd, was het zeker niet. Ik onthoud vooral Ikram Aoulad als leuke verschijning die haar rol als b*tch subliem speelde (al mocht dat "gedans" wel achterwege blijven)
Rrrrock
Na een weldoend weekend met een verjaardagsontbijt, dat ik rond de middag moest verlaten om de welgekomen Ierse vrienden op te pikken, een geweldige bekeroverwinning van de WIVO -Heren en dito viering .... was ik zondag klaar om nog eens uit de bol te gaan in de AB.
Ik kon nog anderhalf nummer meepikken van Dave Hause. Billy Bragg gewijs nijdig aan de snaren aan het plukken en stak op die manier het publiek makkelijk in zijn zak. Smaakt naar meer, te checken !
Daarna het mij zeer geliefde Blood Red Shoes en ze konden me alweer overtuigen. Een halfuurtje maar hadden ze, maar WOW ! Snedig, heftig "Don't Ask", "Cold" , "Heartsink" en het afsluitende "I Wish I Was Someone Better" gingen er weer in als zoetekoeke en werden gesmaakt als euh .... Laura in haar strak lederen rokje.
Dan de hoofdvogel van de avond. The Gaslight Anthem. Het laaste jaar die groep eindelijk leren kennen en vooral de cd's "American Slang" & "The 59 Sound" zitten nog steeds in de heavy rotation hier. De nieuwe "Handwritten" kon me iets minder bekoren. 't concert begon ook braafjes/aarzelend met "Mae" uit de nieuwe, maar met "The 59 Sound" werd de boel in gang getrokken en volgende een overdonderend, overweldigend eerste half uur met veel sfeer, snedige muziek. Prachtige dingen en dan die korrelige stem en van Alex Rosamilia gitaarwerk kreeg je gewoon kippenvel... en dan, opeens niks meer. Een uitgesponnen nummer dat compleet de mist ingaat. Meer van dat nieuwe brave werk dat de vaart compleet uit het concert haalt. De uitzinnige sfeer werd stukken kalmer en enkel nog de die-hards lipten alles mee. Bij "45" willen ze een boodschap overbrengen naar de luisteraar, maar Brian Fallon was bij momenten Gunter Schepens aan het imiteren denk ik. Gelukkig ging dan met "The Great Expectations" de knop weer in de andere richting en kon er nog echt genoten waren van de bissen. Grappig werd het nog tijdens "The Backseat" toen al de meisjes blijkbaar op de schouders van hun vriend mochten zitten. Een optreden met verscheidene gezichten.
Met zijn allen op 29 november naar De Kreun zou ik zo zeggen! ik zal er aan denken, van zo'n 13.000 km verder....
Ik kon nog anderhalf nummer meepikken van Dave Hause. Billy Bragg gewijs nijdig aan de snaren aan het plukken en stak op die manier het publiek makkelijk in zijn zak. Smaakt naar meer, te checken !
Daarna het mij zeer geliefde Blood Red Shoes en ze konden me alweer overtuigen. Een halfuurtje maar hadden ze, maar WOW ! Snedig, heftig "Don't Ask", "Cold" , "Heartsink" en het afsluitende "I Wish I Was Someone Better" gingen er weer in als zoetekoeke en werden gesmaakt als euh .... Laura in haar strak lederen rokje.
Dan de hoofdvogel van de avond. The Gaslight Anthem. Het laaste jaar die groep eindelijk leren kennen en vooral de cd's "American Slang" & "The 59 Sound" zitten nog steeds in de heavy rotation hier. De nieuwe "Handwritten" kon me iets minder bekoren. 't concert begon ook braafjes/aarzelend met "Mae" uit de nieuwe, maar met "The 59 Sound" werd de boel in gang getrokken en volgende een overdonderend, overweldigend eerste half uur met veel sfeer, snedige muziek. Prachtige dingen en dan die korrelige stem en van Alex Rosamilia gitaarwerk kreeg je gewoon kippenvel... en dan, opeens niks meer. Een uitgesponnen nummer dat compleet de mist ingaat. Meer van dat nieuwe brave werk dat de vaart compleet uit het concert haalt. De uitzinnige sfeer werd stukken kalmer en enkel nog de die-hards lipten alles mee. Bij "45" willen ze een boodschap overbrengen naar de luisteraar, maar Brian Fallon was bij momenten Gunter Schepens aan het imiteren denk ik. Gelukkig ging dan met "The Great Expectations" de knop weer in de andere richting en kon er nog echt genoten waren van de bissen. Grappig werd het nog tijdens "The Backseat" toen al de meisjes blijkbaar op de schouders van hun vriend mochten zitten. Een optreden met verscheidene gezichten.
Met zijn allen op 29 november naar De Kreun zou ik zo zeggen! ik zal er aan denken, van zo'n 13.000 km verder....
Grrrr Brussel
"Grrr Brussel" was het overheersende gevoel vorige week vrijdag zo rond 20u ... Ondertussen waren we al zo'n uur een poging aan het doen om aan de AB te geraken en de eerste parkeergarage bleek dan nog eens vol te zijn, alhoewel het groene licht buiten het tegenovergestelde beweerde. 25 minuten later wandelden Bart & ik toch nog net op tijd de zaal binnen, plaatsje kiezen, licht uit en Richard Hawley stak van wal met wat alweer een schitterend concert zou worden. Setlist grotendeels identiek aan die van de Botanique van voor de zomer, maar de nummers iets meer uitgesponnen en nog meer genietbaar. Er was ook iets meer plaats voor de toeschouwers dan toen, wat het allemaal nog net dat ietsje meer maakte. Zeker toen bleek dat die Lou Reed cover niet meer in de bissen zat, maar wel het eerder overgeslagene 'Lady Solitude'. Met een super 'Ocean' werden dan naar huis gestuurd, oftewel, het AB Café voor nog een gezellige nababbel.
Nee, dan het 2 weken eerder toch makkelijker. Vlotte rit naar Charleroi Aéroport, vlotte vlucht naar El Prat, vlotte busrit naar de Plaza Catalunya, inchecken in het hotel, wandelingske doen en pardoes de Plaza Reial opwandelen als Steve Wynn & The Dream Syndicate aan het soundchecken zijn...
Zalig temperatuurke, t-shirt, short, een tinto de verano en een leuk muziekske ... meer moest dat niet zijn voor een vrijdag middag.
Tegen een uur of 23u dan terug die kant op alwaar Howlin Rain dan speelde. Een week vroeger stonden ze op tijdens het festival in het café van een klein poldergemeentje te spelen. Toen niet gezien wegens andere dingen aan't bekijken, maar wel lovende woorden over gehoord. Terecht ! Psychedelische rock, gestoeld op wervelende gitaren en rare 'toten' trekkende zanger. Toen viel het grootstadse publiek me al op. een paar altijd flamenco-ritmes klappende weirdo's, redelijk wa vrouwen op voorste rijen en de illegalen die blikken bier kwamen verkopen daar vooraan :)
Om 00u25 was het dan eindelijk zover. "See That My Grave Is Kept Clean" schalde net als in de namiddag uit de boxen. Het eerste "reunie" concert van The Dream Syndicate in vele jaren. Dennis Duck op drums (we miss you Linda!), Mark Walton op bass en eigenlijk Miracle 3-man Jason Victor op gitaar. En Steve Wynn natuurlijk. "Tell Me When It's Over" (bijlange nog niet) net als "Forest for the Trees" ... De ritme sectie vond ik iets "seccer" spelen dan bij M3, maar het had ook zijn charmes. De ene klassieker volgde de andere op, de voorste rijen lusten er meer dan pap van. Een heerlijk gemengd publiek van jonkies en oudjes, weirdo's en mezelf, ... Een verademing voor het ouwe lelijke mannen publiek die ik doorgaans zie op deze optredens in Belgie....'50 in 25 zone', "Boston", ... genieten geblazen. Er kwam op dat moment ook zo'n boomlange afrikaanse medemens naar voren gedrumd. Armen de dikte van mijn kuiten, overal littekens, rooie oogjes en pintje in de hand. Meneer kwam tegen de voorste balustrade staan en begon dan zowaar wat discoachtige bewegingen te doen. Tot consternatie/hilariteit/afschuw van de omstaanders. Helemaal grappig was het toen zijn blikje over de balustrade viel en hij er zo goed als helemaal overhing om het te pakken, voeten hoog in de lucht en dan die toelopende stewards ... Helemaal "Halloween"of "The Side I Never Show" dus. Afgesloten werd er met 'The Days of Wine and Roses" en gebist met een al bij al "brave" versie van mijn favoriete DS-nummer "John Coltrane Stereo Blues" .
Hierbij de versie van Madrid:
Op zaterdag dan Mont Juïc bezocht, wat gestrand en FCB-Malaga gaan zien, op zondag Park Guell en de festiviteiten in &nabij Parc de la Barceloneta wat gadegeslagen en op maandag nog wat ge-Gaudi'd...
Nee, dan het 2 weken eerder toch makkelijker. Vlotte rit naar Charleroi Aéroport, vlotte vlucht naar El Prat, vlotte busrit naar de Plaza Catalunya, inchecken in het hotel, wandelingske doen en pardoes de Plaza Reial opwandelen als Steve Wynn & The Dream Syndicate aan het soundchecken zijn...
Zalig temperatuurke, t-shirt, short, een tinto de verano en een leuk muziekske ... meer moest dat niet zijn voor een vrijdag middag.
Tegen een uur of 23u dan terug die kant op alwaar Howlin Rain dan speelde. Een week vroeger stonden ze op tijdens het festival in het café van een klein poldergemeentje te spelen. Toen niet gezien wegens andere dingen aan't bekijken, maar wel lovende woorden over gehoord. Terecht ! Psychedelische rock, gestoeld op wervelende gitaren en rare 'toten' trekkende zanger. Toen viel het grootstadse publiek me al op. een paar altijd flamenco-ritmes klappende weirdo's, redelijk wa vrouwen op voorste rijen en de illegalen die blikken bier kwamen verkopen daar vooraan :)
Om 00u25 was het dan eindelijk zover. "See That My Grave Is Kept Clean" schalde net als in de namiddag uit de boxen. Het eerste "reunie" concert van The Dream Syndicate in vele jaren. Dennis Duck op drums (we miss you Linda!), Mark Walton op bass en eigenlijk Miracle 3-man Jason Victor op gitaar. En Steve Wynn natuurlijk. "Tell Me When It's Over" (bijlange nog niet) net als "Forest for the Trees" ... De ritme sectie vond ik iets "seccer" spelen dan bij M3, maar het had ook zijn charmes. De ene klassieker volgde de andere op, de voorste rijen lusten er meer dan pap van. Een heerlijk gemengd publiek van jonkies en oudjes, weirdo's en mezelf, ... Een verademing voor het ouwe lelijke mannen publiek die ik doorgaans zie op deze optredens in Belgie....'50 in 25 zone', "Boston", ... genieten geblazen. Er kwam op dat moment ook zo'n boomlange afrikaanse medemens naar voren gedrumd. Armen de dikte van mijn kuiten, overal littekens, rooie oogjes en pintje in de hand. Meneer kwam tegen de voorste balustrade staan en begon dan zowaar wat discoachtige bewegingen te doen. Tot consternatie/hilariteit/afschuw van de omstaanders. Helemaal grappig was het toen zijn blikje over de balustrade viel en hij er zo goed als helemaal overhing om het te pakken, voeten hoog in de lucht en dan die toelopende stewards ... Helemaal "Halloween"of "The Side I Never Show" dus. Afgesloten werd er met 'The Days of Wine and Roses" en gebist met een al bij al "brave" versie van mijn favoriete DS-nummer "John Coltrane Stereo Blues" .
Hierbij de versie van Madrid:
Op zaterdag dan Mont Juïc bezocht, wat gestrand en FCB-Malaga gaan zien, op zondag Park Guell en de festiviteiten in &nabij Parc de la Barceloneta wat gadegeslagen en op maandag nog wat ge-Gaudi'd...
Frontier
Nauwelijks gerecupereerd van LL, of het was alweer tijd om een boeiend uitstapje te doen. Richting AB alwaar Calexico ten dans speelde. Nu ja, te dans ....
Naast Calexico zag ik na 2 jaar eindelijk Safia eens terug en ook de grote K was van de partij, dus mijn aandacht ging niet echt volledig naar het muzikale ...
Eerst mocht Laura Gibson openen voor een zo goed als lege zaal. Enigszins verbazingwekkend wetende dat de tent uitverkocht was. Een aangename opener zonder meer. Enerzijds beetje schuchter, anderzijds beetje licht in het hoofd, een leuke combinatie met dito liedjes.
Calexico bracht vooral nieuw werk uit "Algiers" hier en daar aangevuld met ouder werk. Zijn blijven hangen: "Sinner in the Sea", "Fortune Teller" , "Across The Wire" en "No Te Vayas". Iets meer blazers dan de vorige keer dacht ik, maar ook veel minder volk op het podium (het moet de eerste keer zijn dat ik ze niks zie brengen met het voorprogramma), en iets minder "FEEST" versies van hun liedjes, maar wel degelijk gitaar & trompetjes. En geen "Crystal Frontier".... maar het gezelschap maakte de rest wel goed !
Naast Calexico zag ik na 2 jaar eindelijk Safia eens terug en ook de grote K was van de partij, dus mijn aandacht ging niet echt volledig naar het muzikale ...
Eerst mocht Laura Gibson openen voor een zo goed als lege zaal. Enigszins verbazingwekkend wetende dat de tent uitverkocht was. Een aangename opener zonder meer. Enerzijds beetje schuchter, anderzijds beetje licht in het hoofd, een leuke combinatie met dito liedjes.
Calexico bracht vooral nieuw werk uit "Algiers" hier en daar aangevuld met ouder werk. Zijn blijven hangen: "Sinner in the Sea", "Fortune Teller" , "Across The Wire" en "No Te Vayas". Iets meer blazers dan de vorige keer dacht ik, maar ook veel minder volk op het podium (het moet de eerste keer zijn dat ik ze niks zie brengen met het voorprogramma), en iets minder "FEEST" versies van hun liedjes, maar wel degelijk gitaar & trompetjes. En geen "Crystal Frontier".... maar het gezelschap maakte de rest wel goed !
LL
Het was weer plezant in Leffinge van't weekend. De muziek, de optredens, het volk, het weer. Heerlijk !
De vrijdag begon voor mij met The Van Jets. Stevig optreden, gesmaakt door het publiek. Al gaat de bowie-fixatie mij iets te ver, toch was het genieten van "The Future" en consoorten.
The Subways konden me niet volledig overtuigen. Hun set was iets te veel een rollercoaster van goeie en slechte momenten. Ik vond ze op KarmaHotel een paar jaar geleden stukken beter. Wat niet wil zeggen dat ze nu niet rockten of zich niet uitleefden. Energie genoeg en "waar zijn die handjes" kwam er in zijn knoddige nederlands grappig uit. Het moment was wel toen hij al crowdsurfend tot bij een van de lichtpalen kwam, erin klom en van toch een paar meter hoogte terug het publiek in dook. "You Don't Need Money To Have Good Time".
Daarna mocht Triggerfinger de tent helemaal opblazen. Wat ze ook deden. Het blijft één van mijn favoriete livebands. van "All This Dancing Around" tot "Cherry". Enige minpuntje vond ik de bissen. zowel "I Follow Rivers" als "Man Down" kregen toen het jongste grut wakker. Ik had graag nog eens hun oudere cover van "Commotion" gehoord/zien. Daarna nog een paar nummers van Sleepy Sun meegepikt in de zaal. Leuk gitaarwerk met zwakke vocals.
Zaterdag had ik een vroege dienst aan de verste bar. Tot daar klonk vooral Skip The Use zeer goed. Het stralend zonnetje en 't volk voor de tent zag er ook gezellig uit. Temper Trap stond onstellend vroeg naar mijn mening en voldeden aan de verwachtingen. Super ! Verrassing van de dag was voor mij Wolf People. Super gitaargeweld, al blijft de zang ook hier wat achter, maar een groep om in de gaten te houden. The Black Box Revelation deden wat ze moesten doen. Ambiance op hun snedige rock. Future Of The Left was iets teveel geschreeuw voor mij en Creature With An Atom Brain kon lang boeien tot hetun repetitieve muziek toch iets te euh repetitief werd.
Op zondag mocht Spinvis openen en ik moet zeggen, het viel mee. In het begin iets te rustig in de grote tent, maar het tempo werd iets hoger verder in de set met "Bagagedrager" en "Voor ik vergeet" als hoogtepunten. Bij Staff Benda Billi werkt piepende instrumente weer net iets teveel op mijn gemoed.
Helemaal leuk werd het tijdens de afterparty met Tricky & Tyler. De kuitspier werd goed getest en 't ziet er naaruit dat ik volgende week probleemloos kan herbeginnen aan mijn afscheidsseizoen.
Edit: ik zou verdorie nog vergeten om de meisjes van 't Schoon Vertier vergeten te vermelden. Zeer aangenaam entertainment !
De vrijdag begon voor mij met The Van Jets. Stevig optreden, gesmaakt door het publiek. Al gaat de bowie-fixatie mij iets te ver, toch was het genieten van "The Future" en consoorten.
The Subways konden me niet volledig overtuigen. Hun set was iets te veel een rollercoaster van goeie en slechte momenten. Ik vond ze op KarmaHotel een paar jaar geleden stukken beter. Wat niet wil zeggen dat ze nu niet rockten of zich niet uitleefden. Energie genoeg en "waar zijn die handjes" kwam er in zijn knoddige nederlands grappig uit. Het moment was wel toen hij al crowdsurfend tot bij een van de lichtpalen kwam, erin klom en van toch een paar meter hoogte terug het publiek in dook. "You Don't Need Money To Have Good Time".
Daarna mocht Triggerfinger de tent helemaal opblazen. Wat ze ook deden. Het blijft één van mijn favoriete livebands. van "All This Dancing Around" tot "Cherry". Enige minpuntje vond ik de bissen. zowel "I Follow Rivers" als "Man Down" kregen toen het jongste grut wakker. Ik had graag nog eens hun oudere cover van "Commotion" gehoord/zien. Daarna nog een paar nummers van Sleepy Sun meegepikt in de zaal. Leuk gitaarwerk met zwakke vocals.
Zaterdag had ik een vroege dienst aan de verste bar. Tot daar klonk vooral Skip The Use zeer goed. Het stralend zonnetje en 't volk voor de tent zag er ook gezellig uit. Temper Trap stond onstellend vroeg naar mijn mening en voldeden aan de verwachtingen. Super ! Verrassing van de dag was voor mij Wolf People. Super gitaargeweld, al blijft de zang ook hier wat achter, maar een groep om in de gaten te houden. The Black Box Revelation deden wat ze moesten doen. Ambiance op hun snedige rock. Future Of The Left was iets teveel geschreeuw voor mij en Creature With An Atom Brain kon lang boeien tot hetun repetitieve muziek toch iets te euh repetitief werd.
Op zondag mocht Spinvis openen en ik moet zeggen, het viel mee. In het begin iets te rustig in de grote tent, maar het tempo werd iets hoger verder in de set met "Bagagedrager" en "Voor ik vergeet" als hoogtepunten. Bij Staff Benda Billi werkt piepende instrumente weer net iets teveel op mijn gemoed.
Helemaal leuk werd het tijdens de afterparty met Tricky & Tyler. De kuitspier werd goed getest en 't ziet er naaruit dat ik volgende week probleemloos kan herbeginnen aan mijn afscheidsseizoen.
Edit: ik zou verdorie nog vergeten om de meisjes van 't Schoon Vertier vergeten te vermelden. Zeer aangenaam entertainment !
Zonder Kleuren
21u stond er op de facebook-event. 21u30 stond er op het bord aan de deur. Uiteindelijk begon Sacri Cuori om 21u45 aan het opwarmingsrondje in den Trap in Kortrijk. Daar was ongeveer de helft van het volk dat Chuck Prophet een paar maand eerder kwam beleven en een deel daarvan was duideiljk niet gekmoen om te genieten van wat Dan Stuart zou brengen, een hels kabaal als in een kiekenkot was het gevolg (bij momenten toch. Maar wat Sacri Cuori bracht was mooi. Heel mooi, ergens tussen Dick Dale en Morphine in. Surf met een folkoristische toets.
Dan Stuart begon rond 22u30 aan zijn deel met Sacri Cuori als begeleidingsband. HIj was wat meer geagiteerd dan anders had ik de indruk. Zoals de manier waarop hij een plaatsje zocht om zijn setlist te leggen... Maar dat resulteerde enkel maar in een snederig optreden waarin oude en nieuwe nummers mekaar afwisselden gekruid met hier en daar een snuifje Green On Red. Die van Sacri Cuori mochten regelmatig loos gaan in een solo'tje en deden dat met verve. Mekaar goed in de gaten houdend om van richting te veranderen of af te ronden. Helemaal in het begin zat een aangrijpend "Death and Angels", halverwege een snedig "16 Ways" en helemaal op het einde een super versie van "Time Ain't Nothing". Deze laatste is een merkwaardige stille versie met harmonietjes, maar supermooi !
Uiteindelijk stapte ik om 23u45 in de wagen richting Brugge, terwijl het in de verte veelvuldig aan het flitsen was en de nattigheid met bakken naar beneden kwam. Een beetje een contrast met het genot gedurende de voorgaande 2 uren.
Dan Stuart begon rond 22u30 aan zijn deel met Sacri Cuori als begeleidingsband. HIj was wat meer geagiteerd dan anders had ik de indruk. Zoals de manier waarop hij een plaatsje zocht om zijn setlist te leggen... Maar dat resulteerde enkel maar in een snederig optreden waarin oude en nieuwe nummers mekaar afwisselden gekruid met hier en daar een snuifje Green On Red. Die van Sacri Cuori mochten regelmatig loos gaan in een solo'tje en deden dat met verve. Mekaar goed in de gaten houdend om van richting te veranderen of af te ronden. Helemaal in het begin zat een aangrijpend "Death and Angels", halverwege een snedig "16 Ways" en helemaal op het einde een super versie van "Time Ain't Nothing". Deze laatste is een merkwaardige stille versie met harmonietjes, maar supermooi !
Uiteindelijk stapte ik om 23u45 in de wagen richting Brugge, terwijl het in de verte veelvuldig aan het flitsen was en de nattigheid met bakken naar beneden kwam. Een beetje een contrast met het genot gedurende de voorgaande 2 uren.
Zonder Strepen
Met grote verwachtingen trokken we richting de Lotto-arena. Jack White speelde met de mannen en het rockte hard. Afgetrapt werd er met "The Hardest Button To Button", meteen gevolgd door "Sixteen Saltines". Een duo dat kan tellen, en toch. Het klonk luid, chaotisch en je werd niet meegesleurd in het optreden. Kwa klank beterede het wel maar het bleef allemaal vrijbljivend, ondanks het feit dat de mannen zich uitsloofden. Het gevoelen was wederzijds, want JW zei ergens al in het begin "Every night we keep a contest for the most quiet audience" ...
Eigenaardig genoeg vond ik de meest aangrijpende stukken die waarin de piano de hoofdrol had. Het bleef op en af rollen tot er afgesloten werd met "Seven Nation Army" wat nu ook had gehoeven ... Al bij al een leuk concert, maar de verwachtingen lagen hoger
Eigenaardig genoeg vond ik de meest aangrijpende stukken die waarin de piano de hoofdrol had. Het bleef op en af rollen tot er afgesloten werd met "Seven Nation Army" wat nu ook had gehoeven ... Al bij al een leuk concert, maar de verwachtingen lagen hoger
Zomer
Snikheet was het vorige week... en wat doen we dan?
wat volleyspelen in een zaal :(. Ons eerste tornooitje., matchke gewonnen, matchke verloren, veel gelachen, nog meer gezweet en dan richting Olland. Gorinchem als einddoel om Freek nog eens terug te zien en de Zomerfeesten te euh vieren.
Ondertussen toch wat last van dat verrekkingske dat vrijdag begon te trekken en dat tornooi zaterdag heeft niet veel goeds bijgebracht.
Gers Pardoel nam ons mee, gelukkig niet al te ver. Leuk entertainment voor de kleine, grote kanshebber als knaller op foute feestjes, maar niet echt boeiend dus. Tenzij bij de jonkies, gezellig krijsen als hij foto neemt en zegt dat hij die op twitter gaat zetten ...
't Vuurwerk van de plaatselijke vuurwerkboer was dan wel weer in orde. paar leuke knallen en prachtige kleuren.
Daarna mocht ene Berget Lewis haar ding doen. Ze begon veelbelovend met een paar soulkrakers, maar gaandeweg verzandde het nogal, zowel kwa songkeuze als hoe ze het brachten. Wat niet wil zeggen dat het niet gezellig was :p Afgesloten hebben we op de varkensmarkt met iets dat Helemaal Hollands heette ...en de vlag dekte de lading. Oerhollandse krakers, hollandse gezelligheid troef. Persoonlijk hoogtepunt vond ik toch wel die "Sex met die Kale" op de tonen van "Sex on Fire". Loss gehen !
Dat verrekkingske bleek later op de week helaas een spierscheur te zijn van 4 cm in de kuit... Maar ik ben blijkbaar in het goede gezelschap van de voetballers Zimling & Chadli ... 4 tot 6 weken out, terwijl we nog maar 3 weken ver zijn. It Sucks !
wat volleyspelen in een zaal :(. Ons eerste tornooitje., matchke gewonnen, matchke verloren, veel gelachen, nog meer gezweet en dan richting Olland. Gorinchem als einddoel om Freek nog eens terug te zien en de Zomerfeesten te euh vieren.
Ondertussen toch wat last van dat verrekkingske dat vrijdag begon te trekken en dat tornooi zaterdag heeft niet veel goeds bijgebracht.
Gers Pardoel nam ons mee, gelukkig niet al te ver. Leuk entertainment voor de kleine, grote kanshebber als knaller op foute feestjes, maar niet echt boeiend dus. Tenzij bij de jonkies, gezellig krijsen als hij foto neemt en zegt dat hij die op twitter gaat zetten ...
't Vuurwerk van de plaatselijke vuurwerkboer was dan wel weer in orde. paar leuke knallen en prachtige kleuren.
Daarna mocht ene Berget Lewis haar ding doen. Ze begon veelbelovend met een paar soulkrakers, maar gaandeweg verzandde het nogal, zowel kwa songkeuze als hoe ze het brachten. Wat niet wil zeggen dat het niet gezellig was :p Afgesloten hebben we op de varkensmarkt met iets dat Helemaal Hollands heette ...en de vlag dekte de lading. Oerhollandse krakers, hollandse gezelligheid troef. Persoonlijk hoogtepunt vond ik toch wel die "Sex met die Kale" op de tonen van "Sex on Fire". Loss gehen !
Dat verrekkingske bleek later op de week helaas een spierscheur te zijn van 4 cm in de kuit... Maar ik ben blijkbaar in het goede gezelschap van de voetballers Zimling & Chadli ... 4 tot 6 weken out, terwijl we nog maar 3 weken ver zijn. It Sucks !
't Klonk
't Klonk de ene keer wat beter dan de andere op Klinkers...
't begon met valse noot. Regen de eerste vrijdagavond om 20u. Gelukkig was die anderhalf uur later over en kon ik nog tijdig droog vertrekken om 't springfeestje van Babylon Circus mee te maken. Ambi van eerste tot laaste minuut. We waren een fijn publiek en zij deden lustig mee.
Op zaterdag waren er ook wat valse noten: die nederlaag op sijsele strand was niet meergerekend, de ontwrichte elleboog van christine al helemaal niet. Gelukkig was het weer wat beter ...
Des woensdags was er de eerste training van het seizoen, pijnloos doorstaan. Hoera !
Op donderdag ben ik dan onder een stralende hemel richting den botanieken hof getrokken voor avondje vama veche. Liesa van der Aa speelde er, maar 't was net iets te gezellig aan de bar/op het terras met Kris, Kobe en de jarige Valerie.
Rarara, wat gebeurde er de volgende vrjidag rond 20u ... Maar opnieuw tijdig gestopt voor een tweede Scabs avond op korte tijd. Zo goed als dezelfde setlist, iets minder ambi op een nochtans volgelopen Burg, maar alweer een lekker stevig stukje rock. Maar die covers mogen wegblijven. Ook die van The Clash.
De zaterdag was er José James, en die viel best mee als je luisterde. Als kijkende gast ergerde ik me aan zijn présence, als volleerde gladde hiphopper. "I need somebody like you to understand my heart" ... please !!!!
Hoogtepunt van het klinkergebeuren was er evenwel op woensdag: Gavin Friday. Helaas niet in 't Gruuthuuse wegens de nattigheid overdag (het gekende verhaal), maar de schouwburg kon er ook mee door :) . Het trok in niets op wat ik nog in gedachten had van die magische avond met Hil in The Olympia in Dublin, maar dat deerde niet. The man is a Performer en dat hebben we geweten. Startend met een snedig & bitsig "Caucasian Walk" , 'Each Man Kills' en super cover van Brel 'Next" (Au suivant). Daarna zakte het een beetje weg, mede omdat hij die hoge noten niet echt meer haalt, maar 'I want to live" & "Angel" kregen toch de handen stevig op elkaar. Met 'Amsterdam' & '5 years" in eigen bewerkingen kregen ook de bissen nog iets speciaals & magisch.
Dieptepunt van Klinkers volgde 's anderendaags. Weiland stond iets onverstaanbaars te brengen aan L'estaminet en Bollaert & Friends was dit jaar werkelijk the friends... Ricky Gorden en een ellenlange Boogie Boy .... niet moeilijk dat het pas plezant werd tijdens de laatste 2 nummers. Auch !
Benenwerk heb ik gemist wegens volk over de vloer van 's middags en toch iets te getoost om nog een nachtelijk dans te doen. De fietstocht met de WIVO-heren verliep dan weer wel vlot ...Nu nog een plaats vinden waar ze niet raar opkijken als je de bestelling voor 17 personen direct nog eens vraagt wanneer ze ons een kwartier laten wachten op die eerste pintjes :) en daarna meteen nog eens. 't eten was lekker in die hoppeschuur.
Op naar het volgende snikhete weekend met wat volley en dan de grens over om ene Gers Pardoel te moeten aanhoren.... gelukkig is er daarna vuurwerk!
't begon met valse noot. Regen de eerste vrijdagavond om 20u. Gelukkig was die anderhalf uur later over en kon ik nog tijdig droog vertrekken om 't springfeestje van Babylon Circus mee te maken. Ambi van eerste tot laaste minuut. We waren een fijn publiek en zij deden lustig mee.
Op zaterdag waren er ook wat valse noten: die nederlaag op sijsele strand was niet meergerekend, de ontwrichte elleboog van christine al helemaal niet. Gelukkig was het weer wat beter ...
Des woensdags was er de eerste training van het seizoen, pijnloos doorstaan. Hoera !
Op donderdag ben ik dan onder een stralende hemel richting den botanieken hof getrokken voor avondje vama veche. Liesa van der Aa speelde er, maar 't was net iets te gezellig aan de bar/op het terras met Kris, Kobe en de jarige Valerie.
Rarara, wat gebeurde er de volgende vrjidag rond 20u ... Maar opnieuw tijdig gestopt voor een tweede Scabs avond op korte tijd. Zo goed als dezelfde setlist, iets minder ambi op een nochtans volgelopen Burg, maar alweer een lekker stevig stukje rock. Maar die covers mogen wegblijven. Ook die van The Clash.
De zaterdag was er José James, en die viel best mee als je luisterde. Als kijkende gast ergerde ik me aan zijn présence, als volleerde gladde hiphopper. "I need somebody like you to understand my heart" ... please !!!!
Hoogtepunt van het klinkergebeuren was er evenwel op woensdag: Gavin Friday. Helaas niet in 't Gruuthuuse wegens de nattigheid overdag (het gekende verhaal), maar de schouwburg kon er ook mee door :) . Het trok in niets op wat ik nog in gedachten had van die magische avond met Hil in The Olympia in Dublin, maar dat deerde niet. The man is a Performer en dat hebben we geweten. Startend met een snedig & bitsig "Caucasian Walk" , 'Each Man Kills' en super cover van Brel 'Next" (Au suivant). Daarna zakte het een beetje weg, mede omdat hij die hoge noten niet echt meer haalt, maar 'I want to live" & "Angel" kregen toch de handen stevig op elkaar. Met 'Amsterdam' & '5 years" in eigen bewerkingen kregen ook de bissen nog iets speciaals & magisch.
Dieptepunt van Klinkers volgde 's anderendaags. Weiland stond iets onverstaanbaars te brengen aan L'estaminet en Bollaert & Friends was dit jaar werkelijk the friends... Ricky Gorden en een ellenlange Boogie Boy .... niet moeilijk dat het pas plezant werd tijdens de laatste 2 nummers. Auch !
Benenwerk heb ik gemist wegens volk over de vloer van 's middags en toch iets te getoost om nog een nachtelijk dans te doen. De fietstocht met de WIVO-heren verliep dan weer wel vlot ...Nu nog een plaats vinden waar ze niet raar opkijken als je de bestelling voor 17 personen direct nog eens vraagt wanneer ze ons een kwartier laten wachten op die eerste pintjes :) en daarna meteen nog eens. 't eten was lekker in die hoppeschuur.
Op naar het volgende snikhete weekend met wat volley en dan de grens over om ene Gers Pardoel te moeten aanhoren.... gelukkig is er daarna vuurwerk!
Feestweek
Na de voorbije regenzaterdagen werd er het weekend na Cactus nauwelijks bewogen. Geen Cirque+, geen Woosha... Nu blijkt dat het daar zo goed als drooggebleven is. Graag gedaan.
Op zondag heb ik me dan toch buiten gewaagd. Terug even de grens over, naar een of ander voorstadje van Lille. Aldaar op het oefenterrein van de plaatselijke 4de provincialer ofzo mocht La Troba Kung-Fu het gepeupel opwarmen. Beetje veel rumba zoals ik eerder in het MaZ mocht meemaken. Leuk zonder meer. Opvallend veel Fransen daar in Lille ... nu, Manu Chao is ook een fransman zeker... In elk geval, er volgde 2u30 plezant gehos en gejoel. Minder hard en minder punk dan 10 jaar geleden, maar vervelen deed het echt niet. Integendeel ! Het werkte aanstekelijk. Ja, er werd wat veel gejojojo'd, ja, er die constante scheepshoorn is wat ambetant, ja na 3 kwartier aan je bissen beginnen en dan nog 3 keer zolang spelen is belachelijk. Maar dat kon de pret niet drukken. Meespringen en roepen bij het ondergaan zonnetje... want wat hij brengt zijn ijzersterke nummers met een enorme overgave en overgoten met een flinke saus charisma. ...
Op dinsdag was er weer een stap terug in de tijd. Soulsister opende als saaisister. Daardoor hadden we gezellig tijd om met de leuke omstanders kennis te maken en ik moet dringend wat meer soaps ofzo bekijken dat ik de mensen ook daadwerkelijk (her)ken. Die kleine drummer uit "Blokken" was er trouwens ook.Gelukkig deden The Scabs daarna wel waarvoor we er waren: meegesleepd worden in goeie muziek. In't begin wat klankproblemen, maar daarna was het gewoon crescendo. Ijzersterke set en die bassolo van "Matchboxcar" blijft de max !
Donderdagavond was het terug vandat :Richting Heist. Superlijm klonk nog even oninteressant als de vorige keren dat ik ze zag. Customs waren goed. Beter dan die keer in de 4AD. Het publiek was helaas redelijk apatisch ondanks de moeite die Customs deden. Ook deze keer viel de goeie lichtshow me op.
Vrijdag volgde er een nieuw hoogtepunt op het Heldenplein. Gentlemen of Verona & Psycho 44 mochten het podium opwarmen. De zangeres van die eerste deed het ook letterlijk. complete overacting voor een leegplein. De tweede klonken ook beter en harder maar vergingen in een brij van teveel 't zelfde. Tijd zat dus om terug de draad op te pikken met een klasmakker uit het lagere. zo'n 25 jaar niet gezien... maar voor de Heideroosjes was iedereen er dus. Een vol plein, echt voor die mannen. Ook hier wat klankmiserie in't beginnen maar dan was't echt wel volle bak ambiance, leute en genieten. Snedige nummers afgewisseld met wat slapstick en tonnen energie op het podium. en ernaast. Jammer dat zo'n mannen ermee ophouden.
Oja, enkel tussen Superlijm & Customs heeft het wat gedruppeld. Laten we het zo houden. Ook straks bij Babylon Cirus !
Op zondag heb ik me dan toch buiten gewaagd. Terug even de grens over, naar een of ander voorstadje van Lille. Aldaar op het oefenterrein van de plaatselijke 4de provincialer ofzo mocht La Troba Kung-Fu het gepeupel opwarmen. Beetje veel rumba zoals ik eerder in het MaZ mocht meemaken. Leuk zonder meer. Opvallend veel Fransen daar in Lille ... nu, Manu Chao is ook een fransman zeker... In elk geval, er volgde 2u30 plezant gehos en gejoel. Minder hard en minder punk dan 10 jaar geleden, maar vervelen deed het echt niet. Integendeel ! Het werkte aanstekelijk. Ja, er werd wat veel gejojojo'd, ja, er die constante scheepshoorn is wat ambetant, ja na 3 kwartier aan je bissen beginnen en dan nog 3 keer zolang spelen is belachelijk. Maar dat kon de pret niet drukken. Meespringen en roepen bij het ondergaan zonnetje... want wat hij brengt zijn ijzersterke nummers met een enorme overgave en overgoten met een flinke saus charisma. ...
Op dinsdag was er weer een stap terug in de tijd. Soulsister opende als saaisister. Daardoor hadden we gezellig tijd om met de leuke omstanders kennis te maken en ik moet dringend wat meer soaps ofzo bekijken dat ik de mensen ook daadwerkelijk (her)ken. Die kleine drummer uit "Blokken" was er trouwens ook.Gelukkig deden The Scabs daarna wel waarvoor we er waren: meegesleepd worden in goeie muziek. In't begin wat klankproblemen, maar daarna was het gewoon crescendo. Ijzersterke set en die bassolo van "Matchboxcar" blijft de max !
Donderdagavond was het terug vandat :Richting Heist. Superlijm klonk nog even oninteressant als de vorige keren dat ik ze zag. Customs waren goed. Beter dan die keer in de 4AD. Het publiek was helaas redelijk apatisch ondanks de moeite die Customs deden. Ook deze keer viel de goeie lichtshow me op.
Vrijdag volgde er een nieuw hoogtepunt op het Heldenplein. Gentlemen of Verona & Psycho 44 mochten het podium opwarmen. De zangeres van die eerste deed het ook letterlijk. complete overacting voor een leegplein. De tweede klonken ook beter en harder maar vergingen in een brij van teveel 't zelfde. Tijd zat dus om terug de draad op te pikken met een klasmakker uit het lagere. zo'n 25 jaar niet gezien... maar voor de Heideroosjes was iedereen er dus. Een vol plein, echt voor die mannen. Ook hier wat klankmiserie in't beginnen maar dan was't echt wel volle bak ambiance, leute en genieten. Snedige nummers afgewisseld met wat slapstick en tonnen energie op het podium. en ernaast. Jammer dat zo'n mannen ermee ophouden.
Oja, enkel tussen Superlijm & Customs heeft het wat gedruppeld. Laten we het zo houden. Ook straks bij Babylon Cirus !
Modderman
Koud was het vrijdag rond 13u. Dan maar een extra laagje aandoen om naar 't Minnewaterpark te gaan... Even later hop de fiets op, puffend en zwetend onder de warme zon die opeens verschenen was. Onder dit mooie gesternte genoten van de opzwepende bluesrock met een vleugje funk van Vintage Trouble, gevolgd door een al even prachtig optreden van Trixie Whitley. Met groep deze keer en zo lijkt ze me een beter geleid projectiel dan wanneer ze soms solo speelt. Daarna was het tijd voor Shantel en die kreeg zowat iedereen aan't dansen. Zeker toen de eerste regendruppels vielen, toen werd plots nog meer gedanst. Een goeie start van Cactus dus ! wat volgende kon me niet boeien: Jungle Drum my ass, saaaai en traaag ! en Razorlight blonk ook niet echt uit.
Zaterdag begon even mooi. Ook muzikaal kon Kurt Vile lange tijd boeien met mooie rock, maar dan begon het nasale geneuzel en en ietwat saaier spel toch de bovenhand te nemen. Beetje zoals op cd, boeiend bij momenten, afstotend bij andere. Ook wel grappig dat de band uit 3 lelijke venten met lang zwart haar bestond en bijgestaan werden door een jonge, blonde, semihippe bassist.
CW Stoneking was perfect behang voor onze jaarlijkse aperitief, jaren 30 bluesdeuntjes. Aan Low en Zita Swoon Group heb ik weinig aandacht besteed, ook wel een beetje omdat het weer aan het keren was. Tijdens Grant Lee Buffalo (die klonken snedig van ver) en Black Box Revalation (idem), was het ouwe wijven aan het regenen en spewing cats & dogs op 't zelfde moment. Held van de dag was in elk geval deze:
Ook Jade (zie ook labadoux) en co waren in form. Getuige hun gesycroniseerde dansjes tijdens een fantastische John Hiatt. Met half oog kijkend naar die in plassende hoppende jongelui en vol oor naar de master was het genieten. Een swingend "Tennesse Plates", een mooi knipoog met "Crossing Muddy Waters". Heerlijk ! Bij Yeasayer was terug tijd om de hemelsluizen te openen en bereikte onze biertentje weinig meer dan wat doffe beats.
Zondag begon terug met zon, zowat ieder half uur afgewisseld door een licht buitje. Aloe Blacc kwam verrassend sterk uit de hoek met pure soul. I need a Dollar, mag gerust vergeten worden. Die man is veel meer dan dat ! Blonde Redhead viel me wat tegen, verstopt achter synths, pas naar het einde toe kwam er wat meer leuk gebeuk. Abysnthe Minded kwam, zag, overwon, alweer.
Daarna was het tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt: The Kills. Hoekig, Snedig, PodiumPrésence, elegance, rauwheid, alles geruggesteund door 4 percussionisten die als robots/legomannetjes stonden te spelen. "Black Balloon", "Fuck The People", "The Last Goodbye" waren yummie !
Later kwam nog een verrassend goeie Daniel Lanois. Na zijn oersaaie passage in Dranouter een paar jaar geleden had ik er geen goed oog in. Maar ik was dus mis. Meeslepend, schurend, swingend deden ze hun ding. Toen Trixie onder andere "Surely" kwam meedoen was het helemaal prijs.
Moe, nat, moddering en welgezind naar huis toe, allez, via de backstagebar voor de nodige afterdrinks natuurlijk :)
Zaterdag begon even mooi. Ook muzikaal kon Kurt Vile lange tijd boeien met mooie rock, maar dan begon het nasale geneuzel en en ietwat saaier spel toch de bovenhand te nemen. Beetje zoals op cd, boeiend bij momenten, afstotend bij andere. Ook wel grappig dat de band uit 3 lelijke venten met lang zwart haar bestond en bijgestaan werden door een jonge, blonde, semihippe bassist.
CW Stoneking was perfect behang voor onze jaarlijkse aperitief, jaren 30 bluesdeuntjes. Aan Low en Zita Swoon Group heb ik weinig aandacht besteed, ook wel een beetje omdat het weer aan het keren was. Tijdens Grant Lee Buffalo (die klonken snedig van ver) en Black Box Revalation (idem), was het ouwe wijven aan het regenen en spewing cats & dogs op 't zelfde moment. Held van de dag was in elk geval deze:
Ook Jade (zie ook labadoux) en co waren in form. Getuige hun gesycroniseerde dansjes tijdens een fantastische John Hiatt. Met half oog kijkend naar die in plassende hoppende jongelui en vol oor naar de master was het genieten. Een swingend "Tennesse Plates", een mooi knipoog met "Crossing Muddy Waters". Heerlijk ! Bij Yeasayer was terug tijd om de hemelsluizen te openen en bereikte onze biertentje weinig meer dan wat doffe beats.
Zondag begon terug met zon, zowat ieder half uur afgewisseld door een licht buitje. Aloe Blacc kwam verrassend sterk uit de hoek met pure soul. I need a Dollar, mag gerust vergeten worden. Die man is veel meer dan dat ! Blonde Redhead viel me wat tegen, verstopt achter synths, pas naar het einde toe kwam er wat meer leuk gebeuk. Abysnthe Minded kwam, zag, overwon, alweer.
Daarna was het tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt: The Kills. Hoekig, Snedig, PodiumPrésence, elegance, rauwheid, alles geruggesteund door 4 percussionisten die als robots/legomannetjes stonden te spelen. "Black Balloon", "Fuck The People", "The Last Goodbye" waren yummie !
Later kwam nog een verrassend goeie Daniel Lanois. Na zijn oersaaie passage in Dranouter een paar jaar geleden had ik er geen goed oog in. Maar ik was dus mis. Meeslepend, schurend, swingend deden ze hun ding. Toen Trixie onder andere "Surely" kwam meedoen was het helemaal prijs.
Moe, nat, moddering en welgezind naar huis toe, allez, via de backstagebar voor de nodige afterdrinks natuurlijk :)
De achtervolging
Het begon toen ik Sarah ophaalde, ... de eerste druppels vielen. Eventjes maar. Lichtervelde, Rumbeke waren droog, tot we even later verder reden. Kortrijk was doornat, Lille droog tot we aan de andere kant kwamen, waar het weer begon te druppelen. Dan droog tot in Arras. Auto schoon geparkeerd, relatief vlot het terrein op, glaasje water besteld (Heineken) en dan konden we net op tijd gaan schuilen voor de wolkbreuk die het terrein wat blank zette...Niet alle jassen bleken waterdicht, het bladerdek ook niet.
Met enige vertraging tengevolge van de nattigheid begn Within Temptation aan een degelijke set, maar het bleef al bij al braafjes, net als op plaat. Sharon's stem haalt ook de hogere noten niet meer met het gevolg dat het bij de oudere nummers niet altijd even goed klonk.
Daarna was het richting het tweede podium voor Miles Kane. Ook hier een degelijke set, snedig begonnen, beetje als de Modfather in beter dagen. Maar na een tijdje sloop er toch wat verveling in de set, of was het niet iets teveel van hetzelfde? Gelukkig was het ook naar het einde toe terug een pak snediger. Hij wint in elk geval de prijs van de schoonste broek.
Daarna de maag gevuld met wat tartiflette en we waren klaar voor het vervolg. Florence + The Machine. Wat een stem ! en wat een energie bij momenten ! Met haar blauwe outfit deed ze me wat denken aan Loreena McKennitt. Of was het omdat die dag in Dranouter ook redelijk uitgeregend was. Ook hier was het uiteindelijk degelijk zonder meer. Lachwekkend waren wel die aziaten voor ons met hun Hello Kitty adoratie....In elk geval, Florence jaagde de regen en de wolken weg.
En dan was het tijd voor de band waarvoor ik gekomen was: Pearl Jam ! kwamen, zagen, overwonnen. Kwamen een kwartier te laat op, maar desalniettemin, ondere de mooie rooie lucht van de ondergaande zon werd weer een kick ass set gespeeld. Van de toch verrassende opener "Release" , overeen schitterend "Better Man" en lekker stevige "Wishlist" en "Corduory" . Wat een band, wat een stem (al klonk die behoorlijk gebroken tussen de nummers door). Met een heerlijk trio: "Jeremy", "Alive" & "Yellow Ledbetter" werden we nacht ingestuurd ...
Ik vraag me toch af waarom ze het niet in Torhout doen, 't stikt daar van de (West) Vlamingen :)
Met enige vertraging tengevolge van de nattigheid begn Within Temptation aan een degelijke set, maar het bleef al bij al braafjes, net als op plaat. Sharon's stem haalt ook de hogere noten niet meer met het gevolg dat het bij de oudere nummers niet altijd even goed klonk.
Daarna was het richting het tweede podium voor Miles Kane. Ook hier een degelijke set, snedig begonnen, beetje als de Modfather in beter dagen. Maar na een tijdje sloop er toch wat verveling in de set, of was het niet iets teveel van hetzelfde? Gelukkig was het ook naar het einde toe terug een pak snediger. Hij wint in elk geval de prijs van de schoonste broek.
Daarna de maag gevuld met wat tartiflette en we waren klaar voor het vervolg. Florence + The Machine. Wat een stem ! en wat een energie bij momenten ! Met haar blauwe outfit deed ze me wat denken aan Loreena McKennitt. Of was het omdat die dag in Dranouter ook redelijk uitgeregend was. Ook hier was het uiteindelijk degelijk zonder meer. Lachwekkend waren wel die aziaten voor ons met hun Hello Kitty adoratie....In elk geval, Florence jaagde de regen en de wolken weg.
En dan was het tijd voor de band waarvoor ik gekomen was: Pearl Jam ! kwamen, zagen, overwonnen. Kwamen een kwartier te laat op, maar desalniettemin, ondere de mooie rooie lucht van de ondergaande zon werd weer een kick ass set gespeeld. Van de toch verrassende opener "Release" , overeen schitterend "Better Man" en lekker stevige "Wishlist" en "Corduory" . Wat een band, wat een stem (al klonk die behoorlijk gebroken tussen de nummers door). Met een heerlijk trio: "Jeremy", "Alive" & "Yellow Ledbetter" werden we nacht ingestuurd ...
Ik vraag me toch af waarom ze het niet in Torhout doen, 't stikt daar van de (West) Vlamingen :)
Tussenstandje
Morgen beginnen we aan het zomerseizoen, tijd om even terug te kijken.
Leuke herinneringen aan:
Leuke herinneringen aan:
- Black Keys @ Zenith, Lille
- Wilco @ AB, Bxl
- Blood Red Shoes @ Aéronef, Lille
- AKS @KarmaHotel, Oostende
- Elvis Costello @AB, Bxl
- Afghan Whigs @Alexandra Palace, Londen
- Ben Howard @Le Grand Mix, Tourcoign
- Richard Hawley @Botanique, Bxl
- Rival Sons @ De Zwerver, Leffinge
- Soulsavers: The Light The Dead See
- The Temper Trap: The Temper Trap
- Julia Stone: By The Torns
- Boy and Bear: Moonfire
- Wallace Vanborn: Lions, Liars, Guns & God
- Dirty Three: Toward The Low Sun
- Angus Stone: Broken Lights
- Bellowhead: Hedonism
- Richard Hawley: Standng at the Sky's Edge
- Of Monster and Man: My Head Is An Animal
- Cage The Elephant: Live from the Vic
Bis
't is ondertussen al 2 weken geleden, dat ik Afghan Whigs voor de tweede keer op 2 weken zag. in de Cirque Royal deze keer. Persoonlijk vond ik het geen onverdeeld succes. De mannen leken me nog beter in form dan in Londen, de setlist iets evenwichter, het geheel snediger, maar de drums klonken gelijk koekedozen. Op een paar nummers na, maar 't meerendeel van het optreden klonken ze abominabel en het stoorde mij enorm.
Velen bleken achteraf het concert van het jaar gezien te hebben. Ik helaas niet.
Open/Close The Door
Smoke Faireis zagen er eigenaardig uit; Martina Navratilova met snor op basis, een gitariste die er uit zag alsof ze onder het podium wou kruipen, een drummer die zowat naast het podium zat en de lead girl probeerde iets Anna Calvi's-achtig... Meer valt er niet echt over te vertellen.
Daarna was het weer tijd om nog maar eens van mijn sokken geblazen te worden. Voor de zoveelste keer deze week. Richard Hawley werd in een rolstoel het podium opgereden, hij was met zijn schoenen met lederen zolen van een marmeren trap gedonderden had zijn kuitbeen gebroken. Hij zat vast gekluisterd aan zijn stoeltje, maar dat kon de pret en rock niet drukken. Wat een optreden! Veelal de nieuwe nummers, die naar het einde toe nog meer openbloeien dan ze al bezig waren te doen. Super gitaarwerk en af en toe een leuke galm op zijn stem. Machtig !
Vanaf opener Standing At The Sky's Edge was het genieten. Zowat ieder nummer wisselde hij van gitaar, maar dat haalde het tempo geenszins uit de set. De nieuwe nummers scheuren een stuk meer dan de oude, maar dat maakt het voor mij net ook dat ietsje meer. RH was ook redelijk babbelachtig met het Banksy verhaal toch wel als uitschieter.
Persoonlijk vond ik de combinatie van 'Before' waar in veelvuldig "I won't close your door" gezongen wordt, met "Open Up Your Door" toch ook behoorlijk hilarisch. Een scheurend 'Down In The Woods' sloot de gewone set af. De eerste bis had voor mij niet gehoeven, maar 'Ocean' was weer something else :p
Standing at the sky’s edge
Don’t stare at the sun
Hotel Room
Seek It
The streets are ours
Soldier on
Lady solitude
Leave your body behind
Before
Open Up Your Door
Remorse Code
(? )
Down in the woods
Encore
Waiting for the man (lou reed/velvet underground)
Ocean
Daarna was het weer tijd om nog maar eens van mijn sokken geblazen te worden. Voor de zoveelste keer deze week. Richard Hawley werd in een rolstoel het podium opgereden, hij was met zijn schoenen met lederen zolen van een marmeren trap gedonderden had zijn kuitbeen gebroken. Hij zat vast gekluisterd aan zijn stoeltje, maar dat kon de pret en rock niet drukken. Wat een optreden! Veelal de nieuwe nummers, die naar het einde toe nog meer openbloeien dan ze al bezig waren te doen. Super gitaarwerk en af en toe een leuke galm op zijn stem. Machtig !
Vanaf opener Standing At The Sky's Edge was het genieten. Zowat ieder nummer wisselde hij van gitaar, maar dat haalde het tempo geenszins uit de set. De nieuwe nummers scheuren een stuk meer dan de oude, maar dat maakt het voor mij net ook dat ietsje meer. RH was ook redelijk babbelachtig met het Banksy verhaal toch wel als uitschieter.
Persoonlijk vond ik de combinatie van 'Before' waar in veelvuldig "I won't close your door" gezongen wordt, met "Open Up Your Door" toch ook behoorlijk hilarisch. Een scheurend 'Down In The Woods' sloot de gewone set af. De eerste bis had voor mij niet gehoeven, maar 'Ocean' was weer something else :p
Standing at the sky’s edge
Don’t stare at the sun
Hotel Room
Seek It
The streets are ours
Soldier on
Lady solitude
Leave your body behind
Before
Open Up Your Door
Remorse Code
(? )
Down in the woods
Encore
Waiting for the man (lou reed/velvet underground)
Ocean
Other Lives
Gezien de drukte en overvolle agenda dezer dagen ging ik eigenlijk niet gaan ... Tot de oproep kwam dat ze nog één medewerker nodig hadden ...
Toch maar de auto in naar Oostende voor het afscheidsoptreden van zaal Terminus. Eregasten waren Other Lives. Een vijftal uit Oklahoma die nogal hip is voor 't moment.
En't moet gezegd, terecht. Lekkere volle sound, met drums, strijkers (cello, viool), keyboards, trompet, etc ... de mannen wisselen constant van instrument. De gitaar hangt wachtend op de rug terwijl er keyboards bespeelt worden of er op de trompet geblazen wordt.
Op de achtergrond wordt een landschap van rondtjokkende koeien/bizons getoond, of maaiende pikdorsers, of een boer met een overladen kar met paard ervoor die zijn huis verlaat ... Wijdse beelden die passen bij de muziek met titels als 'Dustbowl' en 'Desert'. Ook de single 'Tamer Animals' oogstte heel wat succes.
Bij de bissen zat een verrassende mooie versie van 'The Partisan' van Leonard Cohen.
Ik vond het een zeer aangename avond en gezien de toeloop op de merchandising stand was ik niet alleen.
Update met dank aan Thomas Ducheyne: "De beelden die werden getoond waren beelden van The Dust Bowl: een periode in de jaren 30 toen Oklahoma geteisterd werd door een extreme droogte waardoor landbouwers er - ook door ontbossing en verkeerd bodemgebruik- over kop gingen en op de vlucht moesten."
Toch maar de auto in naar Oostende voor het afscheidsoptreden van zaal Terminus. Eregasten waren Other Lives. Een vijftal uit Oklahoma die nogal hip is voor 't moment.
En't moet gezegd, terecht. Lekkere volle sound, met drums, strijkers (cello, viool), keyboards, trompet, etc ... de mannen wisselen constant van instrument. De gitaar hangt wachtend op de rug terwijl er keyboards bespeelt worden of er op de trompet geblazen wordt.
Op de achtergrond wordt een landschap van rondtjokkende koeien/bizons getoond, of maaiende pikdorsers, of een boer met een overladen kar met paard ervoor die zijn huis verlaat ... Wijdse beelden die passen bij de muziek met titels als 'Dustbowl' en 'Desert'. Ook de single 'Tamer Animals' oogstte heel wat succes.
Bij de bissen zat een verrassende mooie versie van 'The Partisan' van Leonard Cohen.
Ik vond het een zeer aangename avond en gezien de toeloop op de merchandising stand was ik niet alleen.
Update met dank aan Thomas Ducheyne: "De beelden die werden getoond waren beelden van The Dust Bowl: een periode in de jaren 30 toen Oklahoma geteisterd werd door een extreme droogte waardoor landbouwers er - ook door ontbossing en verkeerd bodemgebruik- over kop gingen en op de vlucht moesten."
't zal wel zijn
We gaan deze over een paar jaar nog eens bovenhalen denk ik....
En voor alle duidelijkheid: "hem" is niet petje Nico
En voor alle duidelijkheid: "hem" is niet petje Nico
Writing Songs is Therapy
Vorig jaar rond deze tijd van het jaar ben ik naar 'huisconcert' geweest in 't gentse, al was het in een achterzaaltje van een café, deze keer waren diezelfde groepen wel te bewonderen in de huiskamer zelf. Een overvolle huiskamer zelfs, want 50 man is toch een drukke maar gezellige bende !
Stanton mocht openen en deden dat iets rustiger dan vorig jaar. Gisteren waren ze enkel met contrabas & gitaar/banjo te bewonderen, maar 't blijft mooi. Deze groep van Geert Hellings brengt in het najaar eindelijk de cd uit die vorig jaar is opgenomen met en geproduced door Jim White. Vooral het gitaarwerk in het laatste nummer was weer prachtig. In een ander nummer hadden ze het over 'staring down the Mississippi' ... als antwerpenaars gewoon "'t scheld" vervangen door dat ander water zeker :)
Beide heren waren ook de begeleidingsband voor Jim White. In de eigenaardige opstelling dat JW achteraan stond. Hij begon met een deel oude nummers waarbij meestal wel een (al dan niet) leuk verhaal bijhoorde en waarbij hij zich toch blijf afzetten van het geloof en bijhorende instituten. 'Jailbird' over zieltjes winnen in de gevangenis, 'Still Waters' over een junkie die geld telt/zoekt om te scoren, ... "Writing Songs is Therapy", zei hij op een bepaald moment, en als je teksten wat volgt, moet het toch wel een getornmenteerde mens zijn, al is hij zeer vriendelijk tijdens de losse babbels.
De tweede helft bevatte meer nummers van de nieuwe cd waaronder een mooi 'State of Grace'.
't was een aangenaam optreden, maar er ontbrak een beetje tempo of afwisseling in de nummers, een beetje meer snedigheid had wel gemogen, maar ik wil niet muggeziften.
Stanton mocht openen en deden dat iets rustiger dan vorig jaar. Gisteren waren ze enkel met contrabas & gitaar/banjo te bewonderen, maar 't blijft mooi. Deze groep van Geert Hellings brengt in het najaar eindelijk de cd uit die vorig jaar is opgenomen met en geproduced door Jim White. Vooral het gitaarwerk in het laatste nummer was weer prachtig. In een ander nummer hadden ze het over 'staring down the Mississippi' ... als antwerpenaars gewoon "'t scheld" vervangen door dat ander water zeker :)
De tweede helft bevatte meer nummers van de nieuwe cd waaronder een mooi 'State of Grace'.
't was een aangenaam optreden, maar er ontbrak een beetje tempo of afwisseling in de nummers, een beetje meer snedigheid had wel gemogen, maar ik wil niet muggeziften.
Breken
Zo heel af en toe, één keer in de twee jaar ofzo, zak ik af naar De Spil in Roeselare. Eigenaardig genoeg, is het dan meestal voor Kommil Foo. (hou het programma maar in de gaten, Lambchop komt in het najaar). Vorige vrijdag was dit dus ook het geval.
'Hoe een man in een luciferdoosje kan' was de centrale vraag van de voorstelling. De titel verklapte al het antwoord, maar de inkleding ervan was weer typisch hen. Heen en weer pingpongend tussen de hilarische (ietwat slapstickachtige) momenten en dan kerend in rauwe morbide verhalen, net over dat lijntje. In het verhaal over overspel en het al dan niet opbiechten werden met 2 uiteenliggende standpunten via simpele redeneringen hardgemaakt en wel op zo'n manier dat je bij biede van 'ja' zat te knikken. (ik ga het vertellen want ik ben open en eerlijk versus waarom zou ik haar wereld naar de knoppen helpen om mijn stommiteit). De ondraagelijkheid van de vraag 'Hoe is't?' of beter van het antwoord, gaan de van 'goed' tot het ombouwen van de scene tot een ware ravage omdat het niet gaat ... en doe je dat wel. Schitterend gebruik gemaakt van de ventilator btw.
Voor de rest was het decor sober, piano, stoel, paar goed geplaatste spots en een wit gordijn, dat zelfs als tulband figureerde ....maar van het weinige dat ze hebben maken ze subtiel gebruik.
Eigenlijk bouwden ze verder op de thema's die ze met 'Wolf' brachten. Eenzaamheid, tristesse en slachtoffers der liefde... met een lach en een traan, geheel in hun eigen stijl. Ondanks alles, alweer een geslaagd avondje.
'Hoe een man in een luciferdoosje kan' was de centrale vraag van de voorstelling. De titel verklapte al het antwoord, maar de inkleding ervan was weer typisch hen. Heen en weer pingpongend tussen de hilarische (ietwat slapstickachtige) momenten en dan kerend in rauwe morbide verhalen, net over dat lijntje. In het verhaal over overspel en het al dan niet opbiechten werden met 2 uiteenliggende standpunten via simpele redeneringen hardgemaakt en wel op zo'n manier dat je bij biede van 'ja' zat te knikken. (ik ga het vertellen want ik ben open en eerlijk versus waarom zou ik haar wereld naar de knoppen helpen om mijn stommiteit). De ondraagelijkheid van de vraag 'Hoe is't?' of beter van het antwoord, gaan de van 'goed' tot het ombouwen van de scene tot een ware ravage omdat het niet gaat ... en doe je dat wel. Schitterend gebruik gemaakt van de ventilator btw.
Voor de rest was het decor sober, piano, stoel, paar goed geplaatste spots en een wit gordijn, dat zelfs als tulband figureerde ....maar van het weinige dat ze hebben maken ze subtiel gebruik.
Eigenlijk bouwden ze verder op de thema's die ze met 'Wolf' brachten. Eenzaamheid, tristesse en slachtoffers der liefde... met een lach en een traan, geheel in hun eigen stijl. Ondanks alles, alweer een geslaagd avondje.
Drums
Na het magistrale concert van Elvis Costello gister was ik toch enigszins bevreesd voor wat er vandaag op de agenda stond. Al had ik er wel vertrouwen.
Mijn petekindje's examen drum! Het einde van zijn eerste jaar en hij deed goed. Eerst een oefening op snaardrum die vlekkeloos ging en dan het echte werk. Iets moeizamer, maar toch redelijk vlot. Al had hij als enige precies een stuk dat constant het hele drumstel gebruikte ipv vooral de ritmische dingen van de andere. Niettemin PROFICIAT !
Daarna richting Zwerver voor wat werk door gevorderden.
'Horses On Fire' waren al bezig en het was luid, hard en klonk goed. Vooral 'Raw Meat' klonk fantastisch goed. De zanger had ook de nodige gesten, nu ja, die gentenaars, ... en probeerde iets te krampachtig de aanwezigen op te zwepen. Los daarvan, hou die mannen maar in de gaten.
Rival Sons brachten dan meer van hetzelfde maar dan op een niveau dat zo'n duizend keer hoger lag. Maar laten we beginnen met het negatieve: Beste Jay Buchanan, die vlechtjes zijn ronduit belachelijk. Voor de rest gelden hier enkel superlatieven. Een klok van stem, of eerder een sirene of iets met de kracht van een bomalarm en een uitstraling als Jim Morrison. Wat de band voor de rest allemaal uit hun instrumenten schudde omvatte al clichés van de rock ende roll: wat Led Zep, wat Aerosmith, wat Black Crows, wat AC/DC. Gitarist Scott Holiday, voor de gelegenheid in een jack sparrow look, mocht veelvuldig loos gaan zonder dat het verveelde, de bas van Robin Everhart was bij momenten zo lekker vettig en Michael Miley op drums deed me beseffen dat Michiel nog veel werk heeft ...
Hoogtepunten? euh het volledige uur en een kwart? Zeker de afsluiters 'Soul' en 'Save Me'. 'Burn Down Los Angeles' (we're from Long Beach, so ....) kreeg ook iedereen moeiteloos mee.
Soit, een voltreffer van formaat.
Ze komen in het najaar terug. Laat ons hopen het derde weekend van september, op een podium zo'n 200 meter verder dan dat van gister....samen met Triggerfinger ofzo :)
en Koop
en Zinnerboy ..
Mijn petekindje's examen drum! Het einde van zijn eerste jaar en hij deed goed. Eerst een oefening op snaardrum die vlekkeloos ging en dan het echte werk. Iets moeizamer, maar toch redelijk vlot. Al had hij als enige precies een stuk dat constant het hele drumstel gebruikte ipv vooral de ritmische dingen van de andere. Niettemin PROFICIAT !
Daarna richting Zwerver voor wat werk door gevorderden.
'Horses On Fire' waren al bezig en het was luid, hard en klonk goed. Vooral 'Raw Meat' klonk fantastisch goed. De zanger had ook de nodige gesten, nu ja, die gentenaars, ... en probeerde iets te krampachtig de aanwezigen op te zwepen. Los daarvan, hou die mannen maar in de gaten.
Rival Sons brachten dan meer van hetzelfde maar dan op een niveau dat zo'n duizend keer hoger lag. Maar laten we beginnen met het negatieve: Beste Jay Buchanan, die vlechtjes zijn ronduit belachelijk. Voor de rest gelden hier enkel superlatieven. Een klok van stem, of eerder een sirene of iets met de kracht van een bomalarm en een uitstraling als Jim Morrison. Wat de band voor de rest allemaal uit hun instrumenten schudde omvatte al clichés van de rock ende roll: wat Led Zep, wat Aerosmith, wat Black Crows, wat AC/DC. Gitarist Scott Holiday, voor de gelegenheid in een jack sparrow look, mocht veelvuldig loos gaan zonder dat het verveelde, de bas van Robin Everhart was bij momenten zo lekker vettig en Michael Miley op drums deed me beseffen dat Michiel nog veel werk heeft ...
Soit, een voltreffer van formaat.
Ze komen in het najaar terug. Laat ons hopen het derde weekend van september, op een podium zo'n 200 meter verder dan dat van gister....samen met Triggerfinger ofzo :)
en Koop
en Zinnerboy ..
Rad
Stipt om 20u was het van dat gister. Kathleen was nog
parkeersplaats aan het zoeken. Helaas voor haar. “Hope Your Happy Now” en wat volgde moest ze
missen. Als Napoleon Dynamite
presenteerde Elvis C zijn 350 meter hoge (volgens hem toch) “Spectaculair
Spinning Songbook”. Een soort rad van fortuin met namen van liedjes van hem en
anderen op. Iemand uit het publiek
(meestal een deerne) werd op het podium geleid en mocht aan het rad draaien.
Het lied werd gespeeld en de persoon in kwestie mocht in de gogo box shaken
gedurende dat nummer. Kwestie van het entertainend te houden. De een kwam er al
beter vanaf dan de andere, de een danste ook beter dan de andere. ’t Is eens
een andere manier om tot een setlist te komen.
Elvis C was goed geluimd (dat Johnny Cash verhaal ... ) en
het samenspel met The Imposters was super.
Hij bestrijkt een heel gamma van country, oude krakers, harde rock
nummers en gevoelige songs en met zijn warme, brekende, stokkende stem en dito
gitaarspel raakte hij me ook meermaals.
Zoals met ‘Almost
Blue’, ‘All This Useless Beauty’ of ‘Clubland’. Er kwam zelfs (net als
bij de Whigs trouwens een streepje ‘Purple Rain’ ...
Enigszins verrassend, stopte hij na anderhalf uur. Wat, is
het al anderhalf uur??? Was mijn reactie.
De bissen begon hij solo met 2 nummers uit de jaren 20 en 30
waar ene Josephine de hoofdrol speelde... stil en prachtig.
Daarna was het weer rad tijd en uiteindelijk werd er na 2.5
uur afgesloten met een snedig ‘I Want You’ vooraf gegaan door ‘Oliver’s Army’, ‘Pump
It Up’ en ‘What’s So Funny About Peace, Love and Understanding’. Kwestie van de
Angry Young Man nog eens boven te halen en iedereen breed lachend veel te vroeg de warme
brusselse nacht in te sturen.
Setlist hier
2 op 2 kwa voltreffers deze week, benieuwd wat Rival Sons
vanavond brengen :p
Over 'T Water
Elk excuus is goed voor een weekendje weg. Toen Els & Micha vroegen of ik niet mee ging naar Londen onder het mom van ‘reünie concert van The Afghan Whigs’, was het antwoord dan ook direct JA. Al zijn de hoogdagen van die mannen wat aan mij voorbijgegaan, de verschillende reïncarnaties van Greg Dulli konden me zeker bekoren. En Londen, met goeie vrienden ...
Onder stralende zon ben ik al op vrijdag vertrokken. Met de nodige vertraging toegekomen, maar toch nog tijdig een musical kunnen boeken en bijwonen. Sweeney Todd, het ietwat lugubure verhaal van een moordende barbier. Schitterend gebracht, met de nodige humor om het geheel af en toe wat te verlichten. Een cast van 29 man & vrouw sterk en orkest en de licht & techniek mannen, een heel gebeuren. Alleen spijtig dat je zo weinig beenruimte hebt op die lage stoeltjes .
Op zaterdag ochtend was de rest van het gezelschap er ook en straaaaaaaalde de zon. Wat slenteren van Picadilly naar Trafalgar, Buckingham, Westminster en dan langs de Thames. Af en toe een pitstop, wat slenteren en genieten van het mooie weer.
Op zondag wilden we naar Wimbledon maar de tube ging die dag niet die kant op. Dan maar door Notting Hill gewandeld en ons geïnstalleerd in Kensington Park om nog wat zonneënergie op te doen. Door Hyde Park terug naar Picadilly en dan via de underground naar Woods Green en busje op naar Alexandra Palace.
“I’ll Be Your Mirror” was de naam van het festival. Wie heeft dat bedacht? Op vrijdag was Slayer de curator, op zaterdag Mogwai en op zondag waren Whigs dus de topact. Nog een stukje van Make Up meegepikt, eerder grappig dan goed. Tennis in de andere zaal was gewoon zwak. Gelukkig waren The Afghan Whigs wel in form. En hoe ! Stevig vanaf het begin “Crime Scene Part One”, goeie zang (wat niet altijd het geval is bij Dulli) over “When We Two Parted” naar “66” & “Debonair”. De bissen waren wat meer crooner stijl en Dulli zonder gitaar loopt wat rond gelijk die van Spandau Ballet. Uiteindelijk werden we na 1u45 de nachtbus ingestuurd met “Miles Iz Ded”.
Volledige set list hier.
Happy Ends are nice !
Op maandag was ’t zonneke er ook weer bij en gingen van Covent Garden over Regent Street naar Regent Park. Kwestie van de warme gebouwen toch wat te ontwijken, iets waar we wonderwel ingeslaagd zijn.
Onder stralende zon ben ik al op vrijdag vertrokken. Met de nodige vertraging toegekomen, maar toch nog tijdig een musical kunnen boeken en bijwonen. Sweeney Todd, het ietwat lugubure verhaal van een moordende barbier. Schitterend gebracht, met de nodige humor om het geheel af en toe wat te verlichten. Een cast van 29 man & vrouw sterk en orkest en de licht & techniek mannen, een heel gebeuren. Alleen spijtig dat je zo weinig beenruimte hebt op die lage stoeltjes .
Op zaterdag ochtend was de rest van het gezelschap er ook en straaaaaaaalde de zon. Wat slenteren van Picadilly naar Trafalgar, Buckingham, Westminster en dan langs de Thames. Af en toe een pitstop, wat slenteren en genieten van het mooie weer.
Op zondag wilden we naar Wimbledon maar de tube ging die dag niet die kant op. Dan maar door Notting Hill gewandeld en ons geïnstalleerd in Kensington Park om nog wat zonneënergie op te doen. Door Hyde Park terug naar Picadilly en dan via de underground naar Woods Green en busje op naar Alexandra Palace.
Volledige set list hier.
Happy Ends are nice !
Op maandag was ’t zonneke er ook weer bij en gingen van Covent Garden over Regent Street naar Regent Park. Kwestie van de warme gebouwen toch wat te ontwijken, iets waar we wonderwel ingeslaagd zijn.
West Higland Way
Eindelijk was het zover. Na af en toe te twijfelen tussen Schotland of Ierland trip, koos ik altijd toch maar Ierland. Nu kon ik met Filip (mede-volleyer), Rudi (mede-concertganger)en Wim (mede-niks) mee om een stukje van de West Higland Way te bewandelen. Afgehaald voor de deur (taxi Filip was te vroeg !), naar Zeebrugge en daar "Pride Of York" op, voor een 14 uren overtocht naar Hull. Entertainement op de boot was hilarisch. Behalve de Bingo, speelde er een duo. Een niet onknappe deerne die best wel kon zingen en een ventje die gitaar speelde, behalve, als hij zijn snaren niet aanraakte hoorde je het verschil niet.... De vrijgezellenparty van de aanwezige dames was van gelijkaardig niveau.
Na het ontschepen reden we dan over de landelijke wegen, de scenic route volgend, langsheen York naar een autosnelweg om vandaar dan richting Schotland te rijden. Even over de grens begon het ouwe wijven te regenen en na wat gesukkel om door Glasgow te geraken bleek ook de wind te duchten. Uiteindelijk belanden we toch in de Rowardennan Lodge waar we de komende 3 nachten zouden blijven. Ondertussen zagen we de verkleumde wandelaars binnendruipen. Uitgeput, Ijskoud en doorweekt van de wind & regen die ze de laatste 10 km in hun gezicht hadden gekregen. Navraag bij de receptie voor het weer voor maandag: "More of the same" ... de moed zonk toch wat in de schoenen.
Wonder boven wonder hield de regen en zag het er 's ochtends doenbaar uit. De wagen in, naar Drymen om wat officieel dag 2 van de WHW is, aan te vatten. Ondertussen overtrok het toch wat, toch maar de regenbroek aan. Gelukkig maar. Eerste deel van de wandeling moest door een bos, maar dat bleek volledig gerooid te zijn waardoor de druppels ons toch makkelijk vonden, maar na half uurtje klaarde het op en konden we Conic Hill op met de zon in het gezicht. Tot boven, alwaar een hevig plensbui ons verwelkomde. Daarna was het wel genieten van het zicht op Loch Lomond. Terug naar beneden, 2 deugddoende Speckeled Hen's in The Old Oak Inn en we konden weer verder voor de tweede 11 kilometer van de dag. En het waren lange kilometers ... meer op en af dan verwacht, verder dan aanvoelde. Een vijftal kilometer verder kreeg ik dus een inzinking. Op. De enkel & knie problemen en daaruitvolgende inactiviteit van de voorbije maanden braken me duidelijk op. Toch doorgebeten en een eind na mijn reisgenoten raakte ik toch aan de Lodge. Tijd om nog wat te genieten van't zonneke.
Ondertussen was ik dolblij dat mijn knieën het gehouden hebben en klaar om 's anderendaags Loch Lomond op te gaan. Wat we ook deden, in een stralend zonnetje, langs de steile kant natuurlijk. Gebrek en conditie en het overgewicht maakten dat mijn wandelgenoten wat extra rustpauzes hadden (dank heren !), maar na vloekend het steile stuk tussen onze eerste top (Ptarmigan) en uiteindelijk Ben Lomond bedwongen te hebben, was het panorama fantastisch. Zicht op bergketens in de verte, verschillende nabij gelegen Lochs en bossen. De geseling was het feestje waard. Afdalen deden we langs de "gewone" weg. Ik deed er ook lang over wegens de wat pijnlijke, stokstijve bovenbenen, zoveel mogelijk de stenen op het pad ontwijkend en de drassige stukken naast het pad opzoekend. Af en toe achterom kijken om ook daar het mooie zicht te zien en vooruit naar Loch Lomond natuurlijk. Beneden smaakten de pintjes alweer lekker :) en smaakte de steak nog beter :)
Tijd om naar Glencoe, onze tweede verblijfplaats te reizen. Rond de Loch en verder naar het noorden, langsheen de bergen, al dan niet met besneeuwde toppen. Echt een ruw landschap om van te genieten ! In de namiddag gingen we dan over de "Devil's Staircase" naar Kinlochleven. Mijn beentjes waren als herrezen en de gevreesde trap werd makkelijk bedwongen. Ook nu weer leek de afdaling verder en langer dan verwacht. Gelukkig waren er de vergezichten... Ondertussen was het weer ook wat gekeerd en konden we de wagen ophalen terwijl het begon te plenzen. Terug in de jeugdherberg ontmoeten we een bende jonge gasten van Zarren/Werken ... Frederik's broer en zijn vrienden dus. It's a small small world.
Door ons autogereis hadden we de officiel dag 7 van de WHW al gedaan, dus deden we op donderdag dag 6. Van Bridge of Orchy tot King's House. Iets meer dan 10 mijl. Helaas in de regen, helaas terwijl de wolken de omringende bergen verborgen. Wat een hoogtepunt moest worden .... Dan maar doorgestapt en iets langer in de bar gehangen...
Vrijdag, onze laatste wandeldag. Na wat getwijfel toch maar gekozen voor de achtste etappe van de West Highland Way. Van Kinlochleven naar Fort William. Zo'n 16 mijl. Te beginnen met een serieuze klim weg van het dorp, dan doorheen de vallei met mooie vergezichten, ruw, veel heide en kale toppen. Koud windje in de rug. Dan de hoek om, weer pittig klimmetje en dan Ben Nevis in het vizier. Besneeuwd en soms in de wolken, maar wat een kanjer.... en dan bleef die route maar stijgen en dalen. Stoppen was er niet bij, stramme beentjes waren terug. Hop, stap voor stap naar het einde toe. Eindelijk die afdaling, damn, langs de weg, eindelijk Fort William, damn, eindpunt is aan de andere kant... Doorstappen, verder slepen, doorstappen, doorstappen en dan op die bank naast dat standbeeld ploffen. En dan eentje op de aankomst drinken natuurlijk.
's anderendaags 's ochtends. Veel te vroeg, wat een kabaal in de herberg. nog niet eens 6 uur en iedereen lijkt al op. Na wat keren en draaien toch maar opgestaan. Nog "wat" lezen voor het ontbijt van 8u. Ondertussen alles in de wagen, klaar voor de terugreis. Eerst naar Hull, de boot op, Champions League finale kijken, zelfde animatie team in actie zien. Ontschepen op zondagochtend en de padjes die me verwelkomden.
 |
| 2012-05-13 - Road to Rowardennan |
 |
| 2012-05-14 - Drymen to Rowardennan |
 |
| 2012-05-15 - Ben Lomond |
 |
| 2012-05-16 - Road to Glencoe & Devil's Staircase to Kinlochleven |
 |
| 2012-05-17 - Bridge of Orchy to King's House |
 |
| 2012-05-18 - Kinlochleven to Fort William |
 |
| 2012-05-19 - Road to Hull |
100 Dagen
Bizar, deze foto dook vorige week terug op op facebook. Onze 100 dagen viering. Foto op de markt van Izegem. In't college was die dag in elk geval woelig verlopen. De party liep tot de vroege nachtelijke uren. De foto moet in de vrijdagse vooravond genomen zijn. De huidige "Meneer de Burgermeester" van waar ik opgroeide staat er in elk geval ook op.
Ik heb vooral herinneringen aan het zingen van 'The Time of Our Life" tijdens de lesuren tot wanhoop van de gezagloze meneer/madame vooraan. Ja, 't was de tijd van "Dirty Dancing". Niet mijn favoriete film, maar in 't kader van 't feest doet men gemakkelijk mee.
Het thema was 'landen' of iets van dien aard. Wij waren de schotten en morgen moet ik om 17u klaar staan voor een wandelvakantie ....
'T is druk geweest ...
de voorbije twee weken.
Er was 'Onvoltooid Verleden' van Het Toneelhuis. Het vervolg op 'De Geruchten' van Hugo Claus. Deze keer geen pleïade aan acteurs met diverse rollen, maar een sobere opstelling waarin de moordenaar wordt ondervraagd door de gepensioneerde meneer van de politie. Tom Dewispelaere zat zowat de volledige 2 uur gezeten op een stoel, met de armen strak naar beneden, terwijl hij als met zijn gezicht allerlei tics had. Zowaar een uitmuntende prestatie. Jan Decleir blonk uit in soberheid, met als hoogtepunt de af en toe verbouwereerde blik op blik op wat de andere vertelde. De lap tekst was iets te groot om het hele verhaal boeiend te houden, maar de prestatie van beide mannen was puik! net als het afsluitende "Ben ik nu zo'n seriemoordenaar ?"
's Anderendaags was het richting Kortrijk naar "Den Trap" alwaar Chuck Prophet speelde. Met band The Mission Express, deze keer en niet solo zoals tijdens het huisconcert bij Dirk. Den Trap bleek er ene naar beneden te zijn, toilet was naar boven. 't is eens iets anders. Het was in elk geval genieten van een het optreden. Lekkere hoekige rock, een Iggy cover, maar vooral heerlijk gitaarwerk. 'Look Both Ways' en 'I Felt Like Jesus' brengen 2 weken later nog een glimlach op mijn gezicht.
Uistapje nummer drie van die week was met 't busje van LeffingeLeuren richting Le Grand Mix in Tourcoign voor Ben Howard. 50 man sterk, veel jolijt op de bus, wat Rince Cochon en superbe muziek. De set was rustiger dan die keer in De Zwerver, maar dat gaf niet. Hij speelde ook goed in op de wat uitgelaten bende en bracht ze wat tot rust met 'Keep Your Head Up', waarin het tempo naar het einde toe trager en trager werd waarbij India Bourne (cello, percussie) het nummer een andere wending gaf. 'The Wolves', 'The Fear', ... een zalig avondje ! Hopelijk tot binnenkort !
Op 1 mei was het dan tijd voor de Red Rock Rally. Na een argieslechte lunch in de Pili Pili, was het dessert wel lekker. Soviet Grass deed weer waar ze goed in zijn: Rocken met een vleugje Led Zep en een snuifje psychedelica. Terechte winnaars! Nasty Billy Hamilton speelden ook een goeie set, maar kopieerden Led Zeppelin iets te nadrukkelijk, waar Soviet Grass er nog iets mee deed. Sky Castles zou op gelijk welk ander moment zeer goed geklonken hebben, maar hun indie-setje viel wat licht uit na het voorgaande geweld. Het avondprogramma dan: The Agreement speelden ook een goeie set, maar iets teveel op de Foo Fighters geënt en na tijdje sloop er wat verveling in. Vienna kon me niet echt overtuigen, een zwakke Within Temptation waarbij de muziek wat te plat is en de zang niet krachtig genoeg. Buitenbeentje bij al het geweld was Buurman, tussen al het gitaargeweld een oase van rust met een prachtig 'Bier & slechte whiskey'. Steak Number Eight klonk stevig, maar is mijn ding echt niet. The Kids begonnen goed, maar mijn licht was al bijna gedoofd tegen dan ....
De dag na het feest van de arbeid zouden ze eigenlijk "recupereer-van-het-feest-van-de-arbeid"-dag moeten maken. Maar kom, toch een vruchtbare werkdag gehad en dan de wagen in richting Antwerpen alwaar Ryan Adams in de Elisabeth-zaal speelde. Ik had een mooi plaatsje op de eerste rij van het balkon en de stoelen naast me bleven leeg. Ideaal om te genieten van de 3 Ryan's. De ene gezeten in het midden van het podium, gitaar spelend in zijn t-shirt en af en toe wat harmonica spelend. De tweede, lederen jasje aan, aan de piano, links op het podium. De derde, lederen jasje aan, gitaarspelend, rechstaand rechts op het podium, af en toe wat harmonica spelend. Allen lekker babbelachtig (over raining donuts on donut mountain en over opgegeten worden door de tijgers van de zoo). Zijn blijven hangen: 'Dirty Rain' al vroeg in de set, 'Firecracker', 'Let it Ride' en het prachtige (en afsluitende) 'Come Pick Me Up' (Come pick me up/Take me out/Fuck me up/Steal my records/Screw all my friends). De afwisseling tussen piano en gitaar zat goed. Waarom hij in het midden zat & rechts rechtstond was iets minder duidelijk, maar 't werkte wel. Een rustig, subliem avondje. (en Zinnerboy, sorry voor mijn wat asociale gedrag wegens oververmoeidheid).
Vorige zaterdag was het dan nog eens richting de jeugdherinneringen en Labadoux, op een paar honderd meter van waar ik opgroeide. 't was zeker 5 jaar geleden dat ik er geweest was. Toen weinig bekenden gezien, nu was ik nog niet binnen of het begon al .... Te Vieren speelden een mooie maar te rustige set. Het Zesde Metaal klonk minder subliem dan verwacht, maar ik stond dan ook aan de bar. Carlos Nunez bracht wat ik er van verwachte. Een set met weergaloze muziekjes, regelmatig bijgestaan door een drum & doedelzak corps en allerhande gastmusici. "An Dro" was een subliem orgelpunt. Aangename verrassing was ook het zweedse Lyy. The Dubliners speelden er op vrijdag, maar iederen sprak vooral over Corvus Corax die op middeleeuwse instrumenten een opzwepende set brachten. Blijkbaar.
Eergisteren was er dan Fatoumata Diawara in het MaZ. Een Malinese schone met ditto presence die in de tropisch warme zaal een leuke set bracht. Het duurde een tijdje voor ze loskwam, maar het gewillige publiek zorgde dat ze op het einde toch wel lekker loos ging & danste. Muzikaal bleef het mij iets teveel op hetzelfde tempo hangen, maar qua présence zat het wel snor. In de gaten te houden.
Na de schone, het beest: gisteren dan was er Johnny Dowd in het kader van Kamarama. Kama was wel niet een van de 40 aanwezigen. Het werd een eclectische (tijd om een moeilijk woord te droppen) optreden met een weirde combinatie cheesy deuntjes op Hammond orgel, tech beats uit de Korg en aangevuurd door de drummer en vervormd gitaarwerk. Nummers met veelal vrouwen namen (vooral Nancy was een voltreffer) en een Booker T cover. Na de set sprong hij in het publiek en gat zowat iedereen een handje. Moet kunnen !
Nu twee weken cold turkey en dan de semana santa met Afghan Whigs, Elvis Costello, Rival Sons, Kommil Foo, Jim White en Richard Hawley.
Wat een dag
In de voormiddag mocht ik mijn nieuwe bolide gaan afhalen. 2 weken nadat ze mij geramd hadden, stond die A4 klaar en ik moet zeggen, aangenaam verrast over het comfort en het rijden.
Daarna een paar honderd meter verder, richting knie dokter. Auto op de parking gedropt, naar het ziekenhuis gehobbeld, lift in, wachtzaal in en gelukkig rap wachtzaal uit. Dokter kijkt foto's, voelt even aan die dikke knie en even aan die andere. "Vocht in de knie" luidde de conclusie. Naaldje/buisje in de knie, alles wat richting dat buisje duwen en dat gele vocht druppelde in dat bassintje. Knie krijgt terug normale omvang. Op parking zoeken naar de nieuwe auto. Hoe zag die er weer uit, waar stond die, nummerplaat? euh? gelukkig werkt die afstandsbediening.
Na de middag werken in Gent en toch iets teveel rondgegaan. Pijn in de knie !
Daarna richting Handelsbeurs voor een muzikaal avondje in goed gezelschap. Het voorprogramma was niet echt mijn ding, niet qua genre, niet qua présence.
en dan Josh Rouse natuurlijk !
Hij is met zijn muziek stilaan aan verdwijnen in het niets, jammer genoeg en ten onrechte. 2 scheten hoog, goeie stem, goed gitaarspel en vooral Songs met een grote S. Hij was vorige donderdag nog eens in het land, in Gent. Lang geleden dat hij er nog geweest was, en er ontspon zich zelfs een discussie tussen Zinnerboy en een paar andere concertgang(st)ers over de juiste datum: 2002 of later (Zinnerboy bleek 's anderendaags gelijk te hebben: 2005).
De vorige keer dat ik de meester gezien had was in de AB, solo. Ook toen in het gezelschap van Koop. Vierde klaverblaadje donderdag was Orville (basheld bij The Love You Long Times, binnenkort te bewonderen in Wetteren). Deze keer was Josh Rouse met band. nu ja, een bassist die ongelooflijk smoelen trok en een drummer die meer gitaar en banjo speelde, maar samen klonk het wel weer prachtig.
"Movin' on", "Saturday", "Las Voles" en mijn persoonlijke favoriet "Quiet Town" passeeerden al snel de revue.
De tachtigtal aanwezigen genoten zichtbaar (gelukkig hadden ze stoeltjes & tafeltjes in de Handelsbeurs gezet, dat maakte het wat gezelliger en voller). Ondertussen ging het op het podium (alweer) over bier. "Beer with sugar in it"? Nog altijd geen idee waarover de man het had. Kelen werden gesmeerd en "1972" en "Flight Attendant" werden super gebracht.
Bij de bissen zaten het solo gebracht "Valencia" en het finale "Love Vibrations". Ook gevoeld?
Great Lake Swimmers
Dinsdag werd ik tijdens de rit naar het "verre" Diksmuide vergezeld door een mooie ondergaande zon. Weg regen, weg somberte van de namiddag.
Barzin mocht openen en deed dat in het verlengde van die somberte. iets te monotoon, iets te down, iets te ... te. Ik herinner me ergens de zinsnede "give me some time and I find all the ugly things in you" . Ze hielden in elk geval van het plaatselijke Arabier (Papegaai zei ze mooi, naar het etiket).
GLS bracht dan toch iets meer en deden me af & toe van mijn barkruk (dankuwel 4AD) opstaan om wat meer te genieten van de muziek. Voornamelijk plukkend uit de laatste 2 cd's, mooi georchestreerd, licht swingend, mooi klinkend in het oor en in geen geval de muur van schijtvliege aanvallend (eigenlijk zowat het andere uiteinde van het spectrum van Blood Red Shoes vorige week) werd een aangename harmonieuse set gespeeld.
Halverwege de set speelde Tom Dekker een drietal nummers solo, nummers uit de eerste cd's van GLS. Tijdens het tweede nummer kwam een mooie roodharige naast me staan, beetje schuchter rondkijkend of ze in niemand's zicht stond, een glas wijn koesterend. Even later viel mijn veertigste van een euro. Miranda Mulholland, de violiste stond naast mij. Wie verwacht er nu één van de muzikanten in de zaal tijdens het optreden. Even later daagde de rest op en verdwenen ze langs de zijkant richting podium. Haar aanspreken tijdens het intimistische nummer leek me ongepast, kans verkeken, kans vergaan. Damn !
Daarna ging het terug wat crescendo en tijdens de bissen werd nog een Gram Parsons cover gespeeld.
Mooie avond, mooie dame, mooie muziekjes.
setlist lijkt me nogal die van in de botanique geweest te zijn: hier
Abonneren op:
Posts (Atom)