'T is druk geweest ...

de voorbije twee weken. Er was 'Onvoltooid Verleden' van Het Toneelhuis. Het vervolg op 'De Geruchten' van Hugo Claus. Deze keer geen pleïade aan acteurs met diverse rollen, maar een sobere opstelling waarin de moordenaar wordt ondervraagd door de gepensioneerde meneer van de politie. Tom Dewispelaere zat zowat de volledige 2 uur gezeten op een stoel, met de armen strak naar beneden, terwijl hij als met zijn gezicht allerlei tics had. Zowaar een uitmuntende prestatie. Jan Decleir blonk uit in soberheid, met als hoogtepunt de af en toe verbouwereerde blik op blik op wat de andere vertelde. De lap tekst was iets te groot om het hele verhaal boeiend te houden, maar de prestatie van beide mannen was puik! net als het afsluitende "Ben ik nu zo'n seriemoordenaar ?" 's Anderendaags was het richting Kortrijk naar "Den Trap" alwaar Chuck Prophet speelde. Met band The Mission Express, deze keer en niet solo zoals tijdens het huisconcert bij Dirk. Den Trap bleek er ene naar beneden te zijn, toilet was naar boven. 't is eens iets anders. Het was in elk geval genieten van een het optreden. Lekkere hoekige rock, een Iggy cover, maar vooral heerlijk gitaarwerk. 'Look Both Ways' en 'I Felt Like Jesus' brengen 2 weken later nog een glimlach op mijn gezicht. Uistapje nummer drie van die week was met 't busje van LeffingeLeuren richting Le Grand Mix in Tourcoign voor Ben Howard. 50 man sterk, veel jolijt op de bus, wat Rince Cochon en superbe muziek. De set was rustiger dan die keer in De Zwerver, maar dat gaf niet. Hij speelde ook goed in op de wat uitgelaten bende en bracht ze wat tot rust met 'Keep Your Head Up', waarin het tempo naar het einde toe trager en trager werd waarbij India Bourne (cello, percussie) het nummer een andere wending gaf. 'The Wolves', 'The Fear', ... een zalig avondje ! Hopelijk tot binnenkort ! Op 1 mei was het dan tijd voor de Red Rock Rally. Na een argieslechte lunch in de Pili Pili, was het dessert wel lekker. Soviet Grass deed weer waar ze goed in zijn: Rocken met een vleugje Led Zep en een snuifje psychedelica. Terechte winnaars! Nasty Billy Hamilton speelden ook een goeie set, maar kopieerden Led Zeppelin iets te nadrukkelijk, waar Soviet Grass er nog iets mee deed. Sky Castles zou op gelijk welk ander moment zeer goed geklonken hebben, maar hun indie-setje viel wat licht uit na het voorgaande geweld. Het avondprogramma dan: The Agreement speelden ook een goeie set, maar iets teveel op de Foo Fighters geënt en na tijdje sloop er wat verveling in. Vienna kon me niet echt overtuigen, een zwakke Within Temptation waarbij de muziek wat te plat is en de zang niet krachtig genoeg. Buitenbeentje bij al het geweld was Buurman, tussen al het gitaargeweld een oase van rust met een prachtig 'Bier & slechte whiskey'. Steak Number Eight klonk stevig, maar is mijn ding echt niet. The Kids begonnen goed, maar mijn licht was al bijna gedoofd tegen dan .... De dag na het feest van de arbeid zouden ze eigenlijk "recupereer-van-het-feest-van-de-arbeid"-dag moeten maken. Maar kom, toch een vruchtbare werkdag gehad en dan de wagen in richting Antwerpen alwaar Ryan Adams in de Elisabeth-zaal speelde. Ik had een mooi plaatsje op de eerste rij van het balkon en de stoelen naast me bleven leeg. Ideaal om te genieten van de 3 Ryan's. De ene gezeten in het midden van het podium, gitaar spelend in zijn t-shirt en af en toe wat harmonica spelend. De tweede, lederen jasje aan, aan de piano, links op het podium. De derde, lederen jasje aan, gitaarspelend, rechstaand rechts op het podium, af en toe wat harmonica spelend. Allen lekker babbelachtig (over raining donuts on donut mountain en over opgegeten worden door de tijgers van de zoo). Zijn blijven hangen: 'Dirty Rain' al vroeg in de set, 'Firecracker', 'Let it Ride' en het prachtige (en afsluitende) 'Come Pick Me Up' (Come pick me up/Take me out/Fuck me up/Steal my records/Screw all my friends). De afwisseling tussen piano en gitaar zat goed. Waarom hij in het midden zat & rechts rechtstond was iets minder duidelijk, maar 't werkte wel. Een rustig, subliem avondje. (en Zinnerboy, sorry voor mijn wat asociale gedrag wegens oververmoeidheid). Vorige zaterdag was het dan nog eens richting de jeugdherinneringen en Labadoux, op een paar honderd meter van waar ik opgroeide. 't was zeker 5 jaar geleden dat ik er geweest was. Toen weinig bekenden gezien, nu was ik nog niet binnen of het begon al .... Te Vieren speelden een mooie maar te rustige set. Het Zesde Metaal klonk minder subliem dan verwacht, maar ik stond dan ook aan de bar. Carlos Nunez bracht wat ik er van verwachte. Een set met weergaloze muziekjes, regelmatig bijgestaan door een drum & doedelzak corps en allerhande gastmusici. "An Dro" was een subliem orgelpunt. Aangename verrassing was ook het zweedse Lyy. The Dubliners speelden er op vrijdag, maar iederen sprak vooral over Corvus Corax die op middeleeuwse instrumenten een opzwepende set brachten. Blijkbaar. Eergisteren was er dan Fatoumata Diawara in het MaZ. Een Malinese schone met ditto presence die in de tropisch warme zaal een leuke set bracht. Het duurde een tijdje voor ze loskwam, maar het gewillige publiek zorgde dat ze op het einde toch wel lekker loos ging & danste. Muzikaal bleef het mij iets teveel op hetzelfde tempo hangen, maar qua présence zat het wel snor. In de gaten te houden. Na de schone, het beest: gisteren dan was er Johnny Dowd in het kader van Kamarama. Kama was wel niet een van de 40 aanwezigen. Het werd een eclectische (tijd om een moeilijk woord te droppen) optreden met een weirde combinatie cheesy deuntjes op Hammond orgel, tech beats uit de Korg en aangevuurd door de drummer en vervormd gitaarwerk. Nummers met veelal vrouwen namen (vooral Nancy was een voltreffer) en een Booker T cover. Na de set sprong hij in het publiek en gat zowat iedereen een handje. Moet kunnen ! Nu twee weken cold turkey en dan de semana santa met Afghan Whigs, Elvis Costello, Rival Sons, Kommil Foo, Jim White en Richard Hawley.