't was koud, 't was nat, 't was een matig programma en we hebben't geweten. Op vrijdag moest ik niet werken, Girls In Hawaii klonken met te mak om me helemaal mee te slepen. Misschien toch eens die CD beluisteren om te horen waar die lovende recenties vandaan komen. And So I Watch You From Afar en Delvis heb ik gemist omdat ik aan't socializen was. Daan stoorde niet echt op de achtergrond. Squrarepusher wel, dan maar richting zaal voor Amen Ra. Hard, stevig, goede gitaren, maar waarom schreeuwt die zanger zo terwijl hij tijdens de soundcheck zo schoon zong?
Op zaterdag had ik de vroege shift. Spectors klonken aanstekelijk, Steak nr 8 sloot kwa geluid wat aan bij Amen Ra, SX kreeg bitter weinig repsons. The Horrors vond ik echt goed, vertrekkend van Joy Division verkennend langs verschillend paden. Duidelijk iets dat ik beter moet leren kennen. Aan de zaal was er geen doorkomen aan voor Jacco Gardner & Compact Disk Dummiers. Jesse Ware dan maar. Aangename verrassing. Soulmadame ten voeten uit, goed het publiek bespelend en duidelijk meer in haar mars dan die hitjes. Het was ook het enige moment dat de tent vol stond. Max Romeo bracht me iets te stereotype reaggae, al kon hij de aanwezigen wel bekoren. A Place To Bury Strangers waren hard, keihard, Hypnotiserend met die strobo die net voor de drum stond. Nog eens te bekijken op een wat nuchterder moment.
Op zondag werkte ik de late shift. Het einde van Dez Mona meegemaakt en verrassend goed bevonden (na eerdere slechte beurt). Blaudzun was ook goed bezig (al snap ik de Placebo referentie van Shanah niet). De rest is aan mij voorbij gegaan wegens aan het werk. Trixie had wel precies terug haar stem die ze op Gent Jazz kwijt was. en dan was er de afterparty .... Wat Niels & Klaas in de vroege uurtjes brachten ... me mucho like !!!!! Euforisch gewoon eindelijk nog eens paar uur rockparels te horen.
Zomermodus (2)
Dan volgde een uitstapje naar de Lokerse Feesten met Avd & haar ventje voor wat eigenlijk een avondje LeffingeLeuren is:
Een cactus-evaluatie, benenwerk-evaluatie en etentje met ex-collega's en fietstoch met de ex-WIVO-maatje later, was het tijd om mijn kop nog eens in Oostende te tonen met de Paulusfeesten.
Geen vuurwerk, geen reienfeesten, een halfslachtig poging op de Katelijnefeesten. Wel nog leuke tuinfeesten bij Lieven en Els & Koen.
Het open monumenten weekend bracht een leuke fiesttocht langsheen de bisschoppendreef, kasteeltje Ter Spijker, kasteeltje van Male en kasteel Ten Berghe, een boottochtje van de Carmerbrug naar de Beenhouwersbrug, een tentoonstelling van Alex Kindt bij Espace LuLu en een fietstochtje langsheen het groen van 't Brugsche Noorderkwartier.
- Donavon Frankenreiter opende heerlijk onder de warme zon met paar leuke nummers en wat gesoleer.
- SeaSick Steve bekoorde enorm met zijn blues, al begin ik de show al wat te kennen. muzikaal blijft het genieten.
- Arno klonk zuiver, maar veel nieuwe nummers van de laatste CD die ik niet te pruimen vind.
- Damien Rice schoot de hoofdvogel af met een zeer goed optreden. Beetje wispelturig en gesloten, gelukkig veel losser op het einde, maar 't was genieten :)
Een cactus-evaluatie, benenwerk-evaluatie en etentje met ex-collega's en fietstoch met de ex-WIVO-maatje later, was het tijd om mijn kop nog eens in Oostende te tonen met de Paulusfeesten.
- Dead Elvis & His One Man Grave was origineel en boeiend voor ongeveer een kwartiertje
- Kings of Pop deden hun naam eer aan. Pop it was. Mij net iets te glad
- DJ Zaki draaide mij iets teveel beats om interessant te zijn.
Geen vuurwerk, geen reienfeesten, een halfslachtig poging op de Katelijnefeesten. Wel nog leuke tuinfeesten bij Lieven en Els & Koen.
Het open monumenten weekend bracht een leuke fiesttocht langsheen de bisschoppendreef, kasteeltje Ter Spijker, kasteeltje van Male en kasteel Ten Berghe, een boottochtje van de Carmerbrug naar de Beenhouwersbrug, een tentoonstelling van Alex Kindt bij Espace LuLu en een fietstochtje langsheen het groen van 't Brugsche Noorderkwartier.
Zomermodus (1)
Waar waren we gebleven? Na Kneistival kwam Klinkers:
Dan was het tijd voor het gezelligste terras van Brugge: Vama Veche in den botanieken hof.
- Douglas Firs mochten openen maar deden dit nogal aarzelend. Als je niet weet wat vertellen zwijg je beter tussen de nummers. Echt beklijvend deden ze muzikaal ook niet.
- Billy Bragg volgde en deed dat stukken beter. Zijn zwakke nieuwe CD liet hij grotendeels links liggen, veel parlando over de US en niks over de toen pasgeboren britse royal baby (waar ik wel wat van verwacht had). Maar veel ouwe songs dus, iets minder snedig dan voorheen, maar best te pruimen
- 't Hof van Commerce werd uitgeregend op zaterdag.
Dan was het tijd voor het gezelligste terras van Brugge: Vama Veche in den botanieken hof.
- Op woensdag: Dans Dans was zeer bezwerend en meeslepend ! Toch in de gaten te houden.
- Op donderdag was het Brugge boven met Soviet Grass. Die toonden alweer wat voor stevige band ze zijn (al leunt die zanger almaar dichter aan bij Jim Morrison) en verdienden ze terecht hun plaats of de Cactusconcertlijst. Soldier's Heart klonk ook aanstekelijk onder de stralende zon. Low Vertical stak helaas zwaar tegen, ik heb ze al beter gezien.
- Op vrijdag klonken vooral die van Black Flower meeslepend.
- Submotion Orchestra & the Brandt Brauer Frick Ensemble konden met hun akoestische dubstep mij totaal niet bekoren, Al was het eens iets anders om als frontstage medewerker de boel te bezien
- Soviet Grass deed het geheel van de week ervoor dik over. Cajun Moon volgde braafjes
- The Four Unusual Friends (Bollaert & Co) hadden dan weer een te braafjes op hun stoeltjes gezeten publiek.
Internettijden
Men bestelle wat vliegtuigtickets via tinternet. Men krijgt een reserveringscode. Des anderendaags ontvangt men een mailke, waarin men doodleuk vraagt om ne keer al je legale documenten te faxen ...
Ik ben natuurlijk beetje paranaoide terwijl ik DarkMarket van Misha Glenny aan het lezen. Het gaat over Cybercrime, plunderen van rekeningen en dergelijke meer. Maar dat ik efkes mijn officiele documenten ga doorgeven. Tarara
Misschien moeten ze toch maar overschakelen op Ogone. Hoe ambetant dat bakske ook is en hoe men ook vloekt als men het niet bijheeft wanneer er iets gekocht moet worden, maar 't is nog minder rompslomp ...
De boel maar geannuleerd en via de website van de luchtvaartmaatschappij besteld voor 5€ meer.
Wat een week (-)
Er zijn zo van die dagen dat het wat tegenslaat. Mijn oude fiets meegenomen naar Gent om ook daar de verplaatsingen met de fiets te doen ipv het openbaar vervoer. Zo'n 200 meter ver had ik al de kabel van mijn versnellingsapparaat doorgetrapt... Op donderdag kwam ik dan thuis en lag de elektriciteit eruit. Overal gezocht & gedaan, niet gevonden waaraan het lag. De cavalerie opgetrommeld die binnen de minuut een derde plongkast gezien had en daar de dingen terug aan zette. Klaar. Ikke blind en mol ... Op zaterdag voor het eerst een cambio autootje gehuurd om het nodige in te slaan voor mijn bezoekers de zondag (en maandag) te voeden. Bij terugkomst bleek mijn fietssleuteltje uit mijn zakken te zijn gevallen... te voet naar huis achter het reserve sleuteltje, later bleek dan nog dat mijn nieuwe afritsbroeken, geen afritsbroeken waren ....die vooraan in het rijtje wel, achteraan blijkbaar niet.
Zondag lekker gegeten en genoten van het gezelschap onder de geïmproviseerde luifel. 's avonds nog wat meegebruld en gezwaaid op 'Vlaanderen zingt'. des Maandags het nog eens dunnetjes overgedaan met zicht op de volle maan.
Woensdag was er eerst een apéro bij Kimm in Blankenberge om dan raprap de tram te nemen naar Heist voor een geweldige act van Les Truttes. Coverband par excellence. Stevig rock en zelfs technodeunen gekruid met een heerlijke portie overkill. Feestje ! Milk Inc speelde daarna ook covers en toonde hoe het niet moet. zo'n platte kak. Soit, veel meer had ik er niet van verwacht.
Ook donderdag ging het die kant op, zij het na het een leuke middag in Sluis. Luc De Vos stond er zijn zielige zelf te wezen, zelfs 'Mia' werd nauwelijks meegezongen. Sarah Ferri bracht leuke retro pop en was leuke achtergrond voor wat conversaties. Spinvis daarentegen zoog je mee in zijn universum van fijne muziekjes, althans, als het niet te rustig was, want zelfs vooraan kwam het geroezemoes dat fijne muziekje overstemmen. Blij 'Astronaut' nog eens gehoord te hebben !
Zondag lekker gegeten en genoten van het gezelschap onder de geïmproviseerde luifel. 's avonds nog wat meegebruld en gezwaaid op 'Vlaanderen zingt'. des Maandags het nog eens dunnetjes overgedaan met zicht op de volle maan.
Woensdag was er eerst een apéro bij Kimm in Blankenberge om dan raprap de tram te nemen naar Heist voor een geweldige act van Les Truttes. Coverband par excellence. Stevig rock en zelfs technodeunen gekruid met een heerlijke portie overkill. Feestje ! Milk Inc speelde daarna ook covers en toonde hoe het niet moet. zo'n platte kak. Soit, veel meer had ik er niet van verwacht.
Ook donderdag ging het die kant op, zij het na het een leuke middag in Sluis. Luc De Vos stond er zijn zielige zelf te wezen, zelfs 'Mia' werd nauwelijks meegezongen. Sarah Ferri bracht leuke retro pop en was leuke achtergrond voor wat conversaties. Spinvis daarentegen zoog je mee in zijn universum van fijne muziekjes, althans, als het niet te rustig was, want zelfs vooraan kwam het geroezemoes dat fijne muziekje overstemmen. Blij 'Astronaut' nog eens gehoord te hebben !
Wat een week (+)
Cactusweekje was een heerlijk weekje. Zon, de groeiende verwachting en zin in de muziek en mensen, iedere keer dat ik langs het park fietste op weg naar 't station. Op dinsdag al eens piepen om de opbouw te zien, op donderdag de bar helpen zetten en vrijdag was het dan zover. Klokslag 16u afloggen op het werk, treintje op, festivalterrein op:) Blaudzun was leuke liedjes aan het spelen en het was een blij weerzien aan onze bar. Veel te vertellen, veel te lachen en zeer genoten van Thurston Moore & Chelsea Light Moving. Geen franjes, lekker rammende rock. Nog wat napraten in de backstage bar en dan naar bed.
Zaterdag was het een stuk drukker. Isbells verzorgden met een verrassend "harde" set de achtergrond voor onze jaarlijkse cocktail. The Raveonettes konden me ook deze keer niet volledig overtuigen. Michael Kiwanuka & Bonnie Raitt vulden elkaar goed aan en klonken goed, al moet ik zeggen dat ik niet van achter onze bar geweest ben. Die uitstap had ik opgespaard voor Calexico. Een stuk feestelijker dan in de AB. Sterk begonnen met 'Epic', 'Across The Wire' en 'Splitter en en paar leuke covers om te eindigen. Heerlijk. Erna nog iets te hevig 'nagepraat' ...
Zondag mocht ik ook iets later beginnen. Het was heet en druk. Eerste groep die zwaar indruk maakte was toch SX (en Quickie vond het precies ook leuk). Stem, klank, publiek. indrukwekkend. Even indrukwekkend was The Tallest Man On Earth. Hoe die op zijn eentje het park inpakte. Balthazar is niet aan mij besteed. Beach House daarentegen. ... Heerlijk. Zelfs dEUS kon het feestje niet verknallen. Ik vind hun opener 'The Architect' echt archislecht, maar wat volgende... hoed af. Barman zingt vals, maar dat kon de pret niet drukken en hoe ze met 'Suds & Soda' het festival uitwuifden....
Wel het was ongeveer het compleet tegenovergestelde van wat Raymond eerder die week bracht op de Burg. Dat was een eerder zielloze bedoening, die enkel wat loskwam bij de beatlecovers als bissen.
Zaterdag was het een stuk drukker. Isbells verzorgden met een verrassend "harde" set de achtergrond voor onze jaarlijkse cocktail. The Raveonettes konden me ook deze keer niet volledig overtuigen. Michael Kiwanuka & Bonnie Raitt vulden elkaar goed aan en klonken goed, al moet ik zeggen dat ik niet van achter onze bar geweest ben. Die uitstap had ik opgespaard voor Calexico. Een stuk feestelijker dan in de AB. Sterk begonnen met 'Epic', 'Across The Wire' en 'Splitter en en paar leuke covers om te eindigen. Heerlijk. Erna nog iets te hevig 'nagepraat' ...
Zondag mocht ik ook iets later beginnen. Het was heet en druk. Eerste groep die zwaar indruk maakte was toch SX (en Quickie vond het precies ook leuk). Stem, klank, publiek. indrukwekkend. Even indrukwekkend was The Tallest Man On Earth. Hoe die op zijn eentje het park inpakte. Balthazar is niet aan mij besteed. Beach House daarentegen. ... Heerlijk. Zelfs dEUS kon het feestje niet verknallen. Ik vind hun opener 'The Architect' echt archislecht, maar wat volgende... hoed af. Barman zingt vals, maar dat kon de pret niet drukken en hoe ze met 'Suds & Soda' het festival uitwuifden....
Wel het was ongeveer het compleet tegenovergestelde van wat Raymond eerder die week bracht op de Burg. Dat was een eerder zielloze bedoening, die enkel wat loskwam bij de beatlecovers als bissen.
It's all about the music
HIJ zei het meermaals vorige week zondag: "It's all about the music" en hoe ze het soms vergeten. "The band is there, the stage is there, the people are there and still you get lost in everything else". Wijze woorden die erin gingen als zoete koek. Glen Hansard in Leffinge. Belachelijk dat het niet uitverkocht was. Met zijn enthousiasme, zijn "boy next door" uitstraling pakt hij je gewoon. En zijn songs natuurlijk. een 10 koppige band met strijkers en blazers, afwisselen tussen soul, singer song writer, swingend de avond lang.
Ene Lisa O'Neill mocht openen. Half Leprauchan, half mens. Grappige teksten, goeie stem, maar ik zou niet in haar hoofd willen leven, denk ik.Hilarisch was het nummer "Elvis I Give You Irish Stew" (weliswaar in de set van GH)
Een aangrijpend 'Leave', en 'When You're Mind's Made Up" en snedig 'Fitzcarraldo" afgewisseld met solo op ukelele of bij de bissen volledig accoustisch (en met zijn 5 later). Niet enkel de band speelde. De roadie deed wat gitaarwerk, de soundman van het podium kwam wat samba ballen schudden en die van de PA kwam zijn strofe van "The Auld Triangle" zingen op het podium. Gimmick? Misschien, maar je zag ze stralen en dat maakt het leuk.
Meer moest het niet zijn, de avond voor mijn nieuwe job. Ondertussen een volle week verder, 't is zoeken, 't is wennen, zonder auto, met de fiets, trein, bus of tram. 14 treinritten ver, 6 met vertraging, waavan ik met 2 blij was omdat ik ze anders gemist had en 3 keer een conducteur gezien. Kaartjesknippers is allang het juiste woord niet meer :)
Ondertussen is het uitkijken naar het zomerse Cactus weekend: vrijdag Thurston Moore, zaterdag Calexico en zondag Beach House kijk ik echt naar uit. Heel curieus naar Pinback & TTMOE.
Het winterseizoen is en grandeur afgesloten, op naar de zomer !
Ene Lisa O'Neill mocht openen. Half Leprauchan, half mens. Grappige teksten, goeie stem, maar ik zou niet in haar hoofd willen leven, denk ik.Hilarisch was het nummer "Elvis I Give You Irish Stew" (weliswaar in de set van GH)
Een aangrijpend 'Leave', en 'When You're Mind's Made Up" en snedig 'Fitzcarraldo" afgewisseld met solo op ukelele of bij de bissen volledig accoustisch (en met zijn 5 later). Niet enkel de band speelde. De roadie deed wat gitaarwerk, de soundman van het podium kwam wat samba ballen schudden en die van de PA kwam zijn strofe van "The Auld Triangle" zingen op het podium. Gimmick? Misschien, maar je zag ze stralen en dat maakt het leuk.
Meer moest het niet zijn, de avond voor mijn nieuwe job. Ondertussen een volle week verder, 't is zoeken, 't is wennen, zonder auto, met de fiets, trein, bus of tram. 14 treinritten ver, 6 met vertraging, waavan ik met 2 blij was omdat ik ze anders gemist had en 3 keer een conducteur gezien. Kaartjesknippers is allang het juiste woord niet meer :)
Ondertussen is het uitkijken naar het zomerse Cactus weekend: vrijdag Thurston Moore, zaterdag Calexico en zondag Beach House kijk ik echt naar uit. Heel curieus naar Pinback & TTMOE.
Het winterseizoen is en grandeur afgesloten, op naar de zomer !
Patti
Het is al weer een hele tijd geleden dat ik ze aan het werk zag, ontgoochelen deed ze maar 1 keer in Dranouter, maar de andere keren was (deeerste keer met Nick Cave in Skibbereen) machtig tot zeer aangenaam. Ook gisteren was het een zeer aangename avond.
Als Cactus medewerker sta ik normaal aan de ingang om ticketje te controleren, gisteren mocht ik echter op't podium staan om te opdringerige fans beleefd terug te wijzen. Vanuit die hoedanigheid was het ook grappig om de eersten de zaal te zien binnenlopen om op de eerste rij te kunnen zitten.
Van in het begin ('April Fool') zat de sfeer goed en at het concert gebouw uit haar hand. Persoonlijk vind ik de huidige versie van 'Dancing Barefoot' iets te traag/zaag en ontbreekt het lichtvoetige/blootvoets dansen. Iets was ze zelf regelmatig deed, voor de monitors een dansje doen. Halverwege het optreden tijdens het overbodige nummer van de band, deed ze dat zelfs in de donkerte van de zaal.
Gelukkig werd bij 'Distant Fingers' terug uit het juiste vaatje getapt en zo golfde het optreden verder. De drummer kon zich bij 'Beneath The Southern Cross' goed uitleven en werd er beetje heerlijkt gefreaked met de gitaren. Bij de intro van 'Horses' in the medley kreeg ik zowaar kippevel van de intensiteit. Ook de 'Land' was aangrijpend.
Helemaal lachen was het achteraf toen de fans kwamen zagen achter set lists, plectrummekes of zelfs haar flesjes water :)
Als Cactus medewerker sta ik normaal aan de ingang om ticketje te controleren, gisteren mocht ik echter op't podium staan om te opdringerige fans beleefd terug te wijzen. Vanuit die hoedanigheid was het ook grappig om de eersten de zaal te zien binnenlopen om op de eerste rij te kunnen zitten.
Van in het begin ('April Fool') zat de sfeer goed en at het concert gebouw uit haar hand. Persoonlijk vind ik de huidige versie van 'Dancing Barefoot' iets te traag/zaag en ontbreekt het lichtvoetige/blootvoets dansen. Iets was ze zelf regelmatig deed, voor de monitors een dansje doen. Halverwege het optreden tijdens het overbodige nummer van de band, deed ze dat zelfs in de donkerte van de zaal.
Gelukkig werd bij 'Distant Fingers' terug uit het juiste vaatje getapt en zo golfde het optreden verder. De drummer kon zich bij 'Beneath The Southern Cross' goed uitleven en werd er beetje heerlijkt gefreaked met de gitaren. Bij de intro van 'Horses' in the medley kreeg ik zowaar kippevel van de intensiteit. Ook de 'Land' was aangrijpend.
Helemaal lachen was het achteraf toen de fans kwamen zagen achter set lists, plectrummekes of zelfs haar flesjes water :)
Steve en De Pijnders
Begin juni later speelde Steve Earle in het concertgebouw. Veel usual suspects in da house ! Goed avondje ook van de goedgeluimde en gedreven country folker. De goeie nieuwe CD werd met verve voorgesteld en voor de rest werd ouder werk er tussengepropt. En toch, af en toe sloop er gelijk wat monotonie in de set. Gelukkig duurden die momentjes niet lang en konden we rustig verder genieten. 'Galway Girl' blijft één van mijn lievelingsnummers, dus ik was zeer tevreden dat het in de set zat., samen met opener "The Low Highway" en "Continental Trailway Blues" één van de hoogtepunten van de set.
2 dagen later trok ik richting MaZ voor de herneming van 'De Pijnders'. Zes leden van de Gilde van de Pijnders bereiden de processie voor, samen hun hoogtes en vooral hun laagstes en zwakheden.Schitterende cast met o.a. Titus De Voogdt, Johan Heldenbergh en zowaar Tom Vermeir van A Brand. Ik had er al veel goeie dingen van gehoord en de verwachtingen lagen hoog. Die werden helaas niet helemaal ingelost. De acteurs waren daarvoor bij momenten te onverstaanbaar. Lag het aan het Oostvlaamse taaltje, het orkest dat live meespeelde en zo de acteurs overstemde, ... Het stuk was lang uitgesponnen. Zo was er een zeer goed moment waarin een kleine veeboer zijn gal spuwt over de investeringsdruk, het groeien van het bedrijf ... de sores van de boerenstiel dezer dagen dus. Heel aangrijpend en waarheidsgetrouw, maar was het echt relevant? Die man had al genoeg andere problemen :) De interacties, die kantelende speelvloer er zat veel goeds in en was uiteindelijk wel een aangename avond.
2 dagen later trok ik richting MaZ voor de herneming van 'De Pijnders'. Zes leden van de Gilde van de Pijnders bereiden de processie voor, samen hun hoogtes en vooral hun laagstes en zwakheden.Schitterende cast met o.a. Titus De Voogdt, Johan Heldenbergh en zowaar Tom Vermeir van A Brand. Ik had er al veel goeie dingen van gehoord en de verwachtingen lagen hoog. Die werden helaas niet helemaal ingelost. De acteurs waren daarvoor bij momenten te onverstaanbaar. Lag het aan het Oostvlaamse taaltje, het orkest dat live meespeelde en zo de acteurs overstemde, ... Het stuk was lang uitgesponnen. Zo was er een zeer goed moment waarin een kleine veeboer zijn gal spuwt over de investeringsdruk, het groeien van het bedrijf ... de sores van de boerenstiel dezer dagen dus. Heel aangrijpend en waarheidsgetrouw, maar was het echt relevant? Die man had al genoeg andere problemen :) De interacties, die kantelende speelvloer er zat veel goeds in en was uiteindelijk wel een aangename avond.
Quiet Town
Het was in een stil dorpje dat we Elliott Murphy zagen/hoorden. Dirk's living zat propvol met 40 enthousiastelingen in het onooglijke Moerbeke (4de meest levendige stad na Brussel, Gent en Antwerpen volgen EM zelve ...) Leuke verhalen (oa over hoe hij en Springsteen de wereld verdeelden (de ene superstadions, de andere de kleine clubs)), super songs, goed solo gebracht met harmonica en gitaar. Geen "Sicily" maar wel anderhalf uur andere parels, waaronder een staande versie (iedereen dus) van Twist & Shout. Meer moest het niet zijn.
Op vrijdag was Josh Rouse dan te gast in de Arenbergschouwburg in Antwerpen. Eerst nog eens even langs Aper'eau, een soort afterwork drink met de helft yups en de andere helft marginalen, doorsnee Antwerp zeker :) Ene JVDB mocht openen en dat deed met eigen nummers die nogal herhaalden en abrupt. Ene JVDB mocht openen en dat deed met eigen nummers die nogal herhaalden en abrupt. Ene JVDB mocht openen en dat deed met eigen nummers die nogal herhaalden en abrupt eindigden. 't viel dan ook meteen op toen hij een cover van Richard Thompson speelde. Over naar Josh dan. De band uitgebreid met een drummer, en de dummer van vorig jaar op gitaar (en wat schreef ik toen ? ) De nieuwe CD 'The Happiness Waltz' werd voorgesteld en er werd ook begonnen met het wondermooi 'Julie (Come Out of the Rain)' . Het publiek was in veel grotere getale afgekomen dan vorig jaar in Gent, gelukkig maar want JR verdient veel meer dan wat hij toen voor zijn podium kreeg. Er werd goed afgewisseld tussen oud (uit 'Nashville' & '1972') en nieuw werk. 'Simple Pleasure' viel daar goed in mijn smaak, evenals 'Quiet Town'. 'Nighttime' en nog een paar andere werden ook lustig meegezongen door het enthousiaste publiek (dat voor een keer niet alleen uit oude lelijke venten bestond, integendeel ...). Jammer dat 'Sad Eyes' deels de mist inging door een storende monitor. Maar het was (alweer) een superoptreden van deze toch wel zeer onderkende artiest. Nogmaals: Geef die gast een groter podium en meer airplay en wel NU !
De rest van het weekend werd gevuld met verjaardagsfeestjes (Lies, Sherazade, nogmaals proficiat !) om dan af te sluiten in de AB voor de 20ste verjaardag van The Breeders en hun 'Last Splash'. Ik heb't altijd een rare band gevonden. Super singles, maar toch heel wat rommel op die cd's. En gisteren was het eigenlijk niet anders. Veel van de nummers voel je dat er meer inzit, maar dat het er niet uitkomt. Lag het daaraan dat de sfeer niet volledig los kwam? De klankbalans zat ook niet helemaal goed zodat Kim Deal's stem af en toe verdween in de rest van de muziek, maar kwa attittude zat het voor de rest wel goed. en 'Cannonball' en 'Divine Hammer' blijven je naar je keel grijpen.
Over Reiziger, dat mocht openen, kan ik eigenlijk hetzelfde zeggen, kwa klant en pose zat het wel goed, kwa songs iets minder.
Op vrijdag was Josh Rouse dan te gast in de Arenbergschouwburg in Antwerpen. Eerst nog eens even langs Aper'eau, een soort afterwork drink met de helft yups en de andere helft marginalen, doorsnee Antwerp zeker :) Ene JVDB mocht openen en dat deed met eigen nummers die nogal herhaalden en abrupt. Ene JVDB mocht openen en dat deed met eigen nummers die nogal herhaalden en abrupt. Ene JVDB mocht openen en dat deed met eigen nummers die nogal herhaalden en abrupt eindigden. 't viel dan ook meteen op toen hij een cover van Richard Thompson speelde. Over naar Josh dan. De band uitgebreid met een drummer, en de dummer van vorig jaar op gitaar (en wat schreef ik toen ? ) De nieuwe CD 'The Happiness Waltz' werd voorgesteld en er werd ook begonnen met het wondermooi 'Julie (Come Out of the Rain)' . Het publiek was in veel grotere getale afgekomen dan vorig jaar in Gent, gelukkig maar want JR verdient veel meer dan wat hij toen voor zijn podium kreeg. Er werd goed afgewisseld tussen oud (uit 'Nashville' & '1972') en nieuw werk. 'Simple Pleasure' viel daar goed in mijn smaak, evenals 'Quiet Town'. 'Nighttime' en nog een paar andere werden ook lustig meegezongen door het enthousiaste publiek (dat voor een keer niet alleen uit oude lelijke venten bestond, integendeel ...). Jammer dat 'Sad Eyes' deels de mist inging door een storende monitor. Maar het was (alweer) een superoptreden van deze toch wel zeer onderkende artiest. Nogmaals: Geef die gast een groter podium en meer airplay en wel NU !
De rest van het weekend werd gevuld met verjaardagsfeestjes (Lies, Sherazade, nogmaals proficiat !) om dan af te sluiten in de AB voor de 20ste verjaardag van The Breeders en hun 'Last Splash'. Ik heb't altijd een rare band gevonden. Super singles, maar toch heel wat rommel op die cd's. En gisteren was het eigenlijk niet anders. Veel van de nummers voel je dat er meer inzit, maar dat het er niet uitkomt. Lag het daaraan dat de sfeer niet volledig los kwam? De klankbalans zat ook niet helemaal goed zodat Kim Deal's stem af en toe verdween in de rest van de muziek, maar kwa attittude zat het voor de rest wel goed. en 'Cannonball' en 'Divine Hammer' blijven je naar je keel grijpen.
Over Reiziger, dat mocht openen, kan ik eigenlijk hetzelfde zeggen, kwa klant en pose zat het wel goed, kwa songs iets minder.
Lake District
Dag1: overzet, regenjas vergeten, grappige stag & hen parties op boot.
Dag2: naar keswick rijden en skiddaw opwandelen. Mooi zicht op en af, boven niks van de mist. 4u Afdaling zeer pijnlijke linkerknie. S'avonds last vd enkel
Dag3: blencathra opwandelen. Mooie zichten . Veel mist. Voor de top teruggekeerd wegens geklauter in de mist zonder duidelijk pad. 4u Schade: lichtjes enkel. Fototoestel en zaklamp en een gescheurde broek.
Dag4: scaffold pike. Prachtige klim en afdaling in de zon. Boven even mooi voor 5 minuten dan mist ... Totaal 8.5u Schade: knie lichtjes.
Dag5:Helvellyn. Mislopen, ikke blij dat we niet over striding edge (klauteren over richels) moeten. Mooie klim. Steil, snijdende tegenwind . grrrrr. Lang leve rudy's extra jas. superzicht boven!!! Mijn knikkende knieen zeiden neen tegen afdalen langs swirling edge. Dan maar zelfde weg terug.
Schade: ego.
Dag6: old man, coniston. Besneeuwde bergtoppen na koude nacht. Wandelingetje langs t meer ipv klim en rap nr liverpool. Zon & wind. Opgeknapte havenbuurt. Mottige clash v stijlen. Drinken in cavern buurt. 3x sweet home alabama gehoord..
Dag7: liverpool centrum. Zon, wind, kous. Kerken, musea, bib. Drink & dance in rope walks buurt.
Dag8: stralende zon. Nr York. De vind-tocht van een portefeuille. Koppen lopen. Bootje op. zonder de stags & hens saaie black&white stripes. Afgesloten met SHA!
Feestjes
Door de lange dagelijkse verplaatsingen zijn de besprekingskes er wat bij ingeschoten:
(foto Hagar)
- Eerst was er (dank zij Greetje) een leuke avond met Goran Bregovic. Het eerste half uus was wat slappekes, maar de laatste 2 uur waren dik in orde. Van "Gas Gas Gas" tot het revolutionaire "Bella Ciao". 22 man sterk waren ze. 2 zangeressen, 6 zangers, wat blazers, een drummer en wat strijkers. Het enige jammere was dat er toch nogal geluidjes te horen waren waar je niet precies kon achterhalen waar het vandaan kwam. Maar dat kon de danspret niet drukken.
- 's anderendaags was richting De Zwerver voor John Parish. Mooie filmpjes op (soms) mooie muziek. Ik was meestal eerder benieuwd naar de rest van de film (o.a van Patrice Toye) dan naar het vervolg van de muziekjes. Zeker als hij aan de keyboards zat was het nogal eentonig.
- Een weekje later op zondagavond speelde het voormalige punkorkest Stiff Little Fingers ten dans in de 4AD. "Unwanted Tattoo" mocht openen en deed dat nogal chaotisch ...die van SLF klonken ondanks hun split in 1983 nog steeds gedreven en begeesterd. ook hier gingen de beentjes los :)
(foto Hagar)- Op dinsdag was het dan tijd voor Chuck Prophet in den Trap. Ongeveer een jaar geleden dat we hem daar de stampvolle kelder zagen op stelten zetten, was het ook deze keer prijs. ambiance, rock van de pure aard. Alleen, net als bij SLF... concert begon pas na 22u . Ik ben rond 23u30 vermoeid naar huis gegaan. beetje spijt, maar ik wou vooral veilig in mijn bedje belanden.
- Van het zelfde laken een broekpak bij Villagers in de Handelsbeurs in Gent. al heb ik het hier wel tot het einde volgehouden. Zo lang hebben ze nu ook niet gespeeld, maar wat ze brachten was wel van de bovenste plank. Ingetogen beginnen (de set, ook sommige nummers) om daarna helelmaal loos te gaan. Vooral vanaf "The Bell" was het echt genieten. Een hoofdpodium voor die mannen en rap !
- Op 1 mei was ik dan traditiegetrouw present in den botanieken hof voor de Red Rock Rallye. Maar 't meerendeel van de optredens is aan mij voorbij gegaan. Northern Sadness klonk zeer Sisters-achtig en beviel me zeer. Daarnaast was het vooral leuk om iedereen terug te zien.
- Er was ook nog een dagje Labadoux in de stede waar ik mijn broek versleten heb. Staat dat huis alweer te koop .... Zeer in de smaak viel Kajhem Orchestra, een tiental jongelui uit Keiem die zich amuseren met iets dat het midden houdt tussen ska & balkan. Al mocht dat drumsolo moment gevolgd door drumsolo met keyboards afwezig gebleven zijn. Goeie leute ! Viel alweer tegen The Rhythm Junks en ook wel beetje Luka Bloom. Hij was me iets te zeer aan het preken en meezingmomentjes aan het zoeken en tegelijk aan het klagen dat het wat rumoerig was in de tent. Wie dan weer beter dan verwacht in de smaak viel was Alan Stivell. Harp, doedelzak en andere instrumenten afwisselend. eens wat rapper, dan eens wat trager, maar vooral meeslepend. Folkies zoals ik het graag heb :)
- Tenslotte was er nog Daan in 't MaZ. Het is niet zo mijn ding en ik was er vooral voor 't gezelschap. Daan brengt zijn ding met nodige bravoure en arrogantie. 't klinkt allemaal wel vol, maar echt raken doet het mij niet, behalve de bissen dan: Swedish Designer Durgs & Housewife.
Kkkkoud
Daags na Mumford trok ik dus redelijk vermoeid richting de Grote Post in Oostende voor een avondje bardienst bij Blaudzun tijdens Instant Karma. Het was er overal lekker warm. Behalve op één plaats, daar kregen ze de airco niet af, en die haalde het moeiteloos van de chauffage. De bar. Na een tijdje stonden we daar met jas en sjaal aan pintjes te tappen. Gelukkig was het rustig genoeg en konden we beurtelings gaan opwarmen in de concertzaal. 't stuk van Blaudzun dat ik zag, was dik in orde. Full band op het podium, redelijk "swingend", solo in de zaal redelijk "sterk". Maar ik was ook redelijk afgeleid door de roodharige violiste ....
's Anderdaags waren M&M jarig. Een middagje op stap met Petje Nico. De boekhandel binnen voor de cadeau van Mathijs, even stoppen net voor thuis zodanig dat diezelfde even zijn maag kon leegmaken (die pizza van papa was duidelijk misvallen). Rustig het stad in wandelen om het chocolade museum te bezoeken. Tot we merkten dat daar een lange rij buiten stond. Alternatief werd dan maar een boottochtje op de reien. Op zich wel leuk, maar veel info heb ik er toch niet aan overgehouden.
Ondertussen waren we al eens in het provinciaal huis binnengewandeld alwaar een paar kunstenaars van de canvas-collectie tentoonstelden. Jook & Manuel Delbeke staken er duidelijk bovenuit. M&M vroegen zich (niet onterecht) af wat de keramiek van Jan Duytschaever voorstelde. Daarna dan ook nog eens Absolute Art Gallery binnen gelopen. Paar leuke dingen gezien maar voor de recyclage van autobanden van Serge Van De Put was indrukwekkend.
Daarna kwamen Metje Mie & Pascal erbij, een wafel, een wandeling en dinertje in de 'Verloren Hoek' later stonden we op de Markt te kijken naar Tommy & The Wildflowers die mochten verdienstelijk opwarmen voor Absynthe Minded. Tijdens Absynthe werd het echt wel te koud. Bibberen en doen. Kindjes naar huis met de ouders, ik via een paar tussenstops om op te warmen ook. Absynthe Minded was degelijk, zoals we ze kennen, maar echt raken doen ze mij gelijk niet meer. Of was ik al vervroren op dat moment?
's Anderdaags waren M&M jarig. Een middagje op stap met Petje Nico. De boekhandel binnen voor de cadeau van Mathijs, even stoppen net voor thuis zodanig dat diezelfde even zijn maag kon leegmaken (die pizza van papa was duidelijk misvallen). Rustig het stad in wandelen om het chocolade museum te bezoeken. Tot we merkten dat daar een lange rij buiten stond. Alternatief werd dan maar een boottochtje op de reien. Op zich wel leuk, maar veel info heb ik er toch niet aan overgehouden.
Ondertussen waren we al eens in het provinciaal huis binnengewandeld alwaar een paar kunstenaars van de canvas-collectie tentoonstelden. Jook & Manuel Delbeke staken er duidelijk bovenuit. M&M vroegen zich (niet onterecht) af wat de keramiek van Jan Duytschaever voorstelde. Daarna dan ook nog eens Absolute Art Gallery binnen gelopen. Paar leuke dingen gezien maar voor de recyclage van autobanden van Serge Van De Put was indrukwekkend.
Daarna kwamen Metje Mie & Pascal erbij, een wafel, een wandeling en dinertje in de 'Verloren Hoek' later stonden we op de Markt te kijken naar Tommy & The Wildflowers die mochten verdienstelijk opwarmen voor Absynthe Minded. Tijdens Absynthe werd het echt wel te koud. Bibberen en doen. Kindjes naar huis met de ouders, ik via een paar tussenstops om op te warmen ook. Absynthe Minded was degelijk, zoals we ze kennen, maar echt raken doen ze mij gelijk niet meer. Of was ik al vervroren op dat moment?
Redelijk Feest
Onlangs voor het eerst sinds lang nog eens richting Sportpaleis getrokken. Mumford & zijn zonen waren de schuldigen. (zie vorige post :) )
Het was een leuke avond, al vraagt een mens zich af of die 2 voorprogramma's werkelijk nodig waren. De eerste alvast niet gezien, de tweede niet onthouden. De rest wel ...
Openen met "Babel" en de monsterhit "Little Lion Man". Ze moeten maar durven. En dat deden ze. Sfeervol van het eerste moment, niet in het minst door hun mooie lichtshow (die verlichting over het publiek had echt wel iets), maar zeker door hun muziek en stemmen. Mooie liedjes, mooie opbouw, catchy en een redelijk gewillig publiek. Echt genieten bij momenten.
Soms vraagt een zich af, waar komt dat drumgeluid toch vandaan terwijl de drumkit toch overduidelijk leeg was. Op de toppen van ons tenen konden we dan nog net die basdrum aan zijn voeten zien staan. Daar dus.
En toch, naarmate het concert vorderde sloop er wat "verveling" in het gebeuren. De kwaliteit werd niet minder, maar na een tijdje heb je ze door. Zeker wat de (vele) rustigere nummers betreft. Het begint, het gaat wat crescendo, het bloeit open, het is mooi. Maar het verrast niet meer en na de zoveelste raakt het je niet meer.
Wel leuk. de bisronde, op een tweede podiumetje, net achter de PA. met zijn vieren, acapella, stilletjes. 'Sister' en 'Reminder'. Om dan full blast af te sluiten met 'I Will Wait'.
Dat trammeke 5 niet meer afkwam, we ons dan maar in het gewoel voor trammeke 3 gestort hebben om op linkeroever te geraken en pas om 2u thuis waren nemen we er wel bij.
(En bij deze is het dieptepunt van vorig jaar kwa concerten met Koop al voorbij :) en er zijn er nog in aantocht. )
Het was een leuke avond, al vraagt een mens zich af of die 2 voorprogramma's werkelijk nodig waren. De eerste alvast niet gezien, de tweede niet onthouden. De rest wel ...
Openen met "Babel" en de monsterhit "Little Lion Man". Ze moeten maar durven. En dat deden ze. Sfeervol van het eerste moment, niet in het minst door hun mooie lichtshow (die verlichting over het publiek had echt wel iets), maar zeker door hun muziek en stemmen. Mooie liedjes, mooie opbouw, catchy en een redelijk gewillig publiek. Echt genieten bij momenten.
Soms vraagt een zich af, waar komt dat drumgeluid toch vandaan terwijl de drumkit toch overduidelijk leeg was. Op de toppen van ons tenen konden we dan nog net die basdrum aan zijn voeten zien staan. Daar dus.
En toch, naarmate het concert vorderde sloop er wat "verveling" in het gebeuren. De kwaliteit werd niet minder, maar na een tijdje heb je ze door. Zeker wat de (vele) rustigere nummers betreft. Het begint, het gaat wat crescendo, het bloeit open, het is mooi. Maar het verrast niet meer en na de zoveelste raakt het je niet meer.
Wel leuk. de bisronde, op een tweede podiumetje, net achter de PA. met zijn vieren, acapella, stilletjes. 'Sister' en 'Reminder'. Om dan full blast af te sluiten met 'I Will Wait'.
Dat trammeke 5 niet meer afkwam, we ons dan maar in het gewoel voor trammeke 3 gestort hebben om op linkeroever te geraken en pas om 2u thuis waren nemen we er wel bij.
(En bij deze is het dieptepunt van vorig jaar kwa concerten met Koop al voorbij :) en er zijn er nog in aantocht. )
Fluitconcert
't is me het dagje weer ....
Vandaag eens groen gelachen met de GPS. Schoon 't adres in Zaventem opgegeven. 5 kwartier rijden, ja't zal wel zijn... even later zegt die madame "reisroute aangepast aan de verkeersinfo" direct gevolgd door "verkeerstoring, maar route kan niet worden aangepast" of iets van dien aard... soit, 't is altijd zweten die richting uit. Ik had wel al gezien dat het ondertussen 2u rijden was.
Bij Gent wou madame me naar Antwerpen laten rijden ... ik heb ze maar genegeerd en opeens was het maar 1.5 uur rijden meer.... sukkelen voor Aalst, dan toch maar de suggestie gevolgd om vanaf daar binnendoor te rijden ... eens in Aalst stelt ze dan voor om maar terug te rijden ... ongelijk had ze niet, want het ging ook daar niet vooruit en in Asse nog eens 10 minuten staan kijken naar een 3-tal treinen die passeren... never again dus.
en dan krijg je nog een leuke mail van die lui van't Sportpaleis, over 't concert van Mumford & Sons waar ik zo naar uitkeek. Nu die goesting is ook al weg.
20.00 uur : support act Halfmoon Run
20.45 uur : support act Mystery Jets
21.55 uur : Mumford & Sons
22.40 uur : verwacht einde
2 voorpgramma's en die idioten spelen maar 3 kwartier??? je reinste rip-off !
Gelukkig komt Josh Rouse eind mei, 't is niet al slecht vandaag.
update: correctie van 't sportpaleis:
20.00 uur : support act Halfmoon Run
20.45 uur : support act Mystery Jets
21.55 uur : Mumford & Sons
23.40 uur : verwacht einde
dat trekt er al beter op
Bij Gent wou madame me naar Antwerpen laten rijden ... ik heb ze maar genegeerd en opeens was het maar 1.5 uur rijden meer.... sukkelen voor Aalst, dan toch maar de suggestie gevolgd om vanaf daar binnendoor te rijden ... eens in Aalst stelt ze dan voor om maar terug te rijden ... ongelijk had ze niet, want het ging ook daar niet vooruit en in Asse nog eens 10 minuten staan kijken naar een 3-tal treinen die passeren... never again dus.
en dan krijg je nog een leuke mail van die lui van't Sportpaleis, over 't concert van Mumford & Sons waar ik zo naar uitkeek. Nu die goesting is ook al weg.
20.00 uur : support act Halfmoon Run
20.45 uur : support act Mystery Jets
21.55 uur : Mumford & Sons
22.40 uur : verwacht einde
2 voorpgramma's en die idioten spelen maar 3 kwartier??? je reinste rip-off !
Gelukkig komt Josh Rouse eind mei, 't is niet al slecht vandaag.
update: correctie van 't sportpaleis:
20.00 uur : support act Halfmoon Run
20.45 uur : support act Mystery Jets
21.55 uur : Mumford & Sons
23.40 uur : verwacht einde
dat trekt er al beter op
Lunatic
Het zwervercafé was maar matig gevuld voor Headphone gisteravond. De koude? De verplaatsing van KVO naar Aalst? Of gewoon geen interesse?
Dat laatste zou wat ten onrechte zijn. Lang geleden dat ze nog iets uitgebracht hadden, maar ze zijn klaar voor de zomer lijkt me. Al stonden ze nu met zijn vijven nogal samengepakt op het kleine podium.
Op de website werden ze aangekondigd als "Minder denkwerk, geen verwachtingspatroon, rechttoe rechtaan én verdomd natuurlijk. Ruwer, vuiler, donkerder, nooit eerder zo analoog en door gitaren gedreven." Dat lijkt me minder waar, mijns inziens ligt het nieuwe werk in het verlengde van het vorige. Het klinkt goed, gedreven en de grootse gebaren zijn er ook soms bij, al komen die wat belachelijk over in het café. "She's Electric" zat al vroeg in de set, een beestige versie van "Ghostwriter" werd gespeeld als bis. Een zeer genietbare avond.
Eels
Het excuus voor de Dublin trip was het optreden van Eels in the Olympia. De voorverkoop voor de optredens in België had ik gemist wegens op reis in Patagonië. Dan was dit een mooi alternatief. Zeker met de vrienden en St Patrick's in gedachten...
In de Olympia heb ik nog prachtige avonden beleefd bij optredens van Michelle Shocked (geflankeerd door de Hothouse Flowers én haar eigen band ("you can go and have rest now, I'll play with my friends"), Spearhead (iemand die op stoelen stond om een foto te maken en hardhandig door security eraf gehaald werd, werd door de groep op het podium gehaald en iemand van security mocht een foto van die lad met de band nemen) en Gavin Friday (heel dat podium in kaarsjes).
De stoelen beneden zijn nu verdwenen (toch voor dit optreden) en dat bracht de capaciteit op 1664 volgens het bordje aan de ingang ipv iets meer dan 1500 "seated".
Ene Nicole Atkins mocht openen, gehuld in een soort zwarte cape (gekruisd met een indanenkostuum) en blootvoets deed ze wat stemgeluid wat denken aan Anna Calvi, maar het was wachten op de hoofdvogel van de avond.
Met muzak versies van 'Candy Man','Say A Little Prayer' en 'Top of The World' werd de pauze gevuld. Tot het stemmetje dat de bonus cd aankondigt ook nu het optreden aankondigde. In donkergrijze addidas trainings kwamen de drummer, 2 gitaristen, bassist en E dan geleidelijk het podium opgewandeld voor 'Prizefighter', waarmee meteen de toon gezet was. Rock was het thema, geen ruimte voor piano intermezzo's of andere keyboards troosteloze nummers. 'Kinda Fuzzy' en 'Dog Faced Boy' volgden en het publiek volgde, nog meer opgezweept door E die nog meer applaus vroeg. Grappig moment was de 'trouw' met de ene gitarist die 10 jaar bij de band speelt. Snedige versies van 'Hombre Lobo' en 'On The Ropes'. Een stevig 'Sound of Fear'. 'Wonderful Glorius' sloot de set af. Na lang aandringen volgde dan nog 'Bombs Away' en 'Beautiful Day'.
Een heerlijk avondje ! (en voor't moment: concert van 't jaar !)
Aan de bushalte dan nog even een pub binnengesukkeld waar ook nog iemand bezig was met 'Ace of Spades' en 'Sweet Child o' Mine' accoustisch te vertolken, met veel verve en humor. Leuke uitsmijter :)
En ik heb ook nog beetje gefilmd:
In de Olympia heb ik nog prachtige avonden beleefd bij optredens van Michelle Shocked (geflankeerd door de Hothouse Flowers én haar eigen band ("you can go and have rest now, I'll play with my friends"), Spearhead (iemand die op stoelen stond om een foto te maken en hardhandig door security eraf gehaald werd, werd door de groep op het podium gehaald en iemand van security mocht een foto van die lad met de band nemen) en Gavin Friday (heel dat podium in kaarsjes).
De stoelen beneden zijn nu verdwenen (toch voor dit optreden) en dat bracht de capaciteit op 1664 volgens het bordje aan de ingang ipv iets meer dan 1500 "seated".
Ene Nicole Atkins mocht openen, gehuld in een soort zwarte cape (gekruisd met een indanenkostuum) en blootvoets deed ze wat stemgeluid wat denken aan Anna Calvi, maar het was wachten op de hoofdvogel van de avond.
Met muzak versies van 'Candy Man','Say A Little Prayer' en 'Top of The World' werd de pauze gevuld. Tot het stemmetje dat de bonus cd aankondigt ook nu het optreden aankondigde. In donkergrijze addidas trainings kwamen de drummer, 2 gitaristen, bassist en E dan geleidelijk het podium opgewandeld voor 'Prizefighter', waarmee meteen de toon gezet was. Rock was het thema, geen ruimte voor piano intermezzo's of andere keyboards troosteloze nummers. 'Kinda Fuzzy' en 'Dog Faced Boy' volgden en het publiek volgde, nog meer opgezweept door E die nog meer applaus vroeg. Grappig moment was de 'trouw' met de ene gitarist die 10 jaar bij de band speelt. Snedige versies van 'Hombre Lobo' en 'On The Ropes'. Een stevig 'Sound of Fear'. 'Wonderful Glorius' sloot de set af. Na lang aandringen volgde dan nog 'Bombs Away' en 'Beautiful Day'.
Een heerlijk avondje ! (en voor't moment: concert van 't jaar !)
Aan de bushalte dan nog even een pub binnengesukkeld waar ook nog iemand bezig was met 'Ace of Spades' en 'Sweet Child o' Mine' accoustisch te vertolken, met veel verve en humor. Leuke uitsmijter :)
En ik heb ook nog beetje gefilmd:
Dub
Vrijdag was het, zo rond 12u30. Terug een paar stappen op ierse grond. Vlot de luchthaven uit, de airlink op, deuren dicht en weg richting centrum. Uitstappen aan O'Connelstreet en slenteren richting de gekende plaatsen onder een leuk zonnetje. Shepards pie en een guinness als lunch terwijl het buiten iets deed met ouwe wijven en cats & dogs. Ietwat later gezellig mensen kijken onder een de zomerse zon in Stephen's Green, even binnenhoppen in O'Donohughue's waar warempel 2 koppels wat trad aan het spelen waren. Gezellig binnenspringen bij Maria & de kleine Dara en dan was het op naar de Market Bar om met Mari & Darren, Mike en Marc herinneringen op te halen.
Na een stevig full Irish Breakfast zijn we naar St Catherine's Park geweest. Een gezellige groene long nabij Lucan & Leixlip. Genoten van de stunten van de kayakkers en wat frisbee goeien en iers voetbal bekijken. Dit alles even onderbroken door wat hagel. Daarna was het richting de pub om de ieren te zien aanmodderen in hun 6-nations wedstrijd in Italië. Na nog een stevige roast was het tijd om de bus op te springen en richting centrum te gaan om te genieten van Eels in de Olympia. Tijdens de busrit terug was er dan een gezellige babbel met een Braziliaan en een Friese au-pair.
Zondag was dan de dag van St Patrick's Parade, maar een blik uit het raam toonde de gevallen sneeuw, de donkere wolken en de regen van 't moment. Dan maar wat voor TV gehangen met de ontbijtpannenkoeken alvorens, tiens, naar The Whole in The Wall te gaan om er .... de ierse vrouwen hun 6-nation grand slam te zien binnenhalen naar een slechte partij in Italië. Maar gezellige mensen waarmee we de tafel in de pub deelden... Meer moest het niet zijn. of toch, een paar dagen ofzo :)
Na een stevig full Irish Breakfast zijn we naar St Catherine's Park geweest. Een gezellige groene long nabij Lucan & Leixlip. Genoten van de stunten van de kayakkers en wat frisbee goeien en iers voetbal bekijken. Dit alles even onderbroken door wat hagel. Daarna was het richting de pub om de ieren te zien aanmodderen in hun 6-nations wedstrijd in Italië. Na nog een stevige roast was het tijd om de bus op te springen en richting centrum te gaan om te genieten van Eels in de Olympia. Tijdens de busrit terug was er dan een gezellige babbel met een Braziliaan en een Friese au-pair.
Trixie
Het voorsmaakje van een paar maand geleden in de 4AD, deed naar meer smaken en we werden vorige week zondag niet ontgoocheld in de handelsbeurs, verre van zelfs.
Ze begon solo met 'A Thousand Thieves' en greep je meteen bij je nekvel. Voor Irene kwamen er nog drummer, gitarist (die echt wel opging in hetgene hij deed of was het gewoon een Trixie-effect :) ), bassist (nonkeltje die bij dEUS speelt) en zelfs nog een toetsenist bij. Hierdoor bleef Trixie wel meerendeel van de tijd aan haar gitaar gekluisterd, maar echt "storen" deed het niet. Het was wel heet in de zaal en hier en daar viel er al eens iemand van hare sus... Beatles toestanden? nee toch niet.
Ze blijft wat warrig/onhandig/ongekunsteld/charmant met haar verbindingsteksten, maar er wel bonk op zat na 'Morelia' waar ze uithaalde naar degene die gedurende het hele rustige nummer met de smartphone aan het spelen waren. 'Let it be Meaningful' was daar de kernzin ... en dat gespeel was het dus duidelijk niet :)
Maar niet getreurd, het bleef niet hangen, ze ging er weer volle bak tegen aan. Heftig aan de gitaar pulkend, haar stem krullend en rollend. Heerlijk !
Bij de bissen was een fullband versie van het openingsnummer en het viel niet eens op, zo anders, zo gedreven. Uitgewuifd werden we met 2 solo nummers op de keyboards waar 'Strongblood' ons weer het nodige kippenvel bezorgde...
Deze zomer toch maar eens naar Gent Jazz gaan?
Eerder mocht de frontman van Wallace Vanborn opwarmen in zijn "solo"verschijning. "Solo" want zijn band is een stuk groter dan het 3 koppige. Het klonk ook allemaal minder snedig en meer gelikt en gelaagd dan WVB. Slecht was het niet, maar het was niet de sound waar ik die zondag trek in had.
Ze begon solo met 'A Thousand Thieves' en greep je meteen bij je nekvel. Voor Irene kwamen er nog drummer, gitarist (die echt wel opging in hetgene hij deed of was het gewoon een Trixie-effect :) ), bassist (nonkeltje die bij dEUS speelt) en zelfs nog een toetsenist bij. Hierdoor bleef Trixie wel meerendeel van de tijd aan haar gitaar gekluisterd, maar echt "storen" deed het niet. Het was wel heet in de zaal en hier en daar viel er al eens iemand van hare sus... Beatles toestanden? nee toch niet.
Ze blijft wat warrig/onhandig/ongekunsteld/charmant met haar verbindingsteksten, maar er wel bonk op zat na 'Morelia' waar ze uithaalde naar degene die gedurende het hele rustige nummer met de smartphone aan het spelen waren. 'Let it be Meaningful' was daar de kernzin ... en dat gespeel was het dus duidelijk niet :)
Maar niet getreurd, het bleef niet hangen, ze ging er weer volle bak tegen aan. Heftig aan de gitaar pulkend, haar stem krullend en rollend. Heerlijk !
Bij de bissen was een fullband versie van het openingsnummer en het viel niet eens op, zo anders, zo gedreven. Uitgewuifd werden we met 2 solo nummers op de keyboards waar 'Strongblood' ons weer het nodige kippenvel bezorgde...
Deze zomer toch maar eens naar Gent Jazz gaan?
Eerder mocht de frontman van Wallace Vanborn opwarmen in zijn "solo"verschijning. "Solo" want zijn band is een stuk groter dan het 3 koppige. Het klonk ook allemaal minder snedig en meer gelikt en gelaagd dan WVB. Slecht was het niet, maar het was niet de sound waar ik die zondag trek in had.
Junks
Het was een raar avondje in de 4AD. Ene Eugene Chadbourne mocht openen en deed dat op een nogal eigenzinnige wijze op banjo en gitaar. Veel wenkbrauwen werden opgetrokken bij het geneuzel en gepingel van deze manspersoon. Het gitaarspel was net iets beter dan zijn banjo, het werd even interessant toen Steven De Bruyn kwam meespelen en we zowaar halfweg doorheen een nummer iets van Neil Young herkenden, zo nogal in de verte, een flard tekst.... maar niet iets wat je wil horen... de stormloop naar de merchandising stand bleef dan ook volledig uit.
Er was ook belachelijk weinig volk ginder bachten de kuuppe toen The Rhythm Junks aan hun set begonnen en dat was ook voelbaar aan de sfeer. 't bleef allemaal beperkt en vrijblijvend. De beperkte zangkwaliteiten van SDB en Jasper Hautekiet dreven nogal boven en het swingde niet echt. Het harmonica spel blijft je grijpen, ook al komen er vele pedalen en vervormingen bij kijken. Ik kan me voorstellen dat dezelfde nummers in een drukkere tent gemakkelijk een leuk feestje teweegbrengen, maar niet die avond dus.
file under: te herbekijken.
Er was ook belachelijk weinig volk ginder bachten de kuuppe toen The Rhythm Junks aan hun set begonnen en dat was ook voelbaar aan de sfeer. 't bleef allemaal beperkt en vrijblijvend. De beperkte zangkwaliteiten van SDB en Jasper Hautekiet dreven nogal boven en het swingde niet echt. Het harmonica spel blijft je grijpen, ook al komen er vele pedalen en vervormingen bij kijken. Ik kan me voorstellen dat dezelfde nummers in een drukkere tent gemakkelijk een leuk feestje teweegbrengen, maar niet die avond dus.
file under: te herbekijken.
Burn
Gister was dan het laatste luik van mijn Steve Wynn trilogie van deze week. Een huiskamerconcert bij Dirk in Moerbeke. Net iets beter bereikbaar dan Dikkele en Piv was gedegradeerd tot chauffeur. Van Steve dus, niet van mij.
Voorprogramma's kunnen al eens tegenvallen. Het nadeel van een propvolle huiskamer is, dat je er niet onderuit kan. Mantaray kon me absoluut niet boeien met hun gepingel, probeersels van samenzang en veelvuldig herstemmen van hun gitaren.
Steve zat daar dan, aan de ene kant van de woonkamer, gitaar op de schoot, zo'n 50 paar ogen prangend op hem gericht, en aan zijn lippen hangend. HIj opende met een prachtig 'Now I Ride Alone' (wordt het onderhand geen tijd dat hij zijn vrouw nog eens meebrengt naar Europa?). Een tweede hoogtepunt was "Lay of the Land" en mijn absolute topper gister 'Burn' zat aan het einde. In de kleine huiskamer was het imposanter en boeiender dan in de Manu of in die Dikkelse kerk. Ook leuk waren 'Punching Holes in the Sky' en het eerder vermiste 'When You Smile'.
Voorprogramma's kunnen al eens tegenvallen. Het nadeel van een propvolle huiskamer is, dat je er niet onderuit kan. Mantaray kon me absoluut niet boeien met hun gepingel, probeersels van samenzang en veelvuldig herstemmen van hun gitaren.
Steve zat daar dan, aan de ene kant van de woonkamer, gitaar op de schoot, zo'n 50 paar ogen prangend op hem gericht, en aan zijn lippen hangend. HIj opende met een prachtig 'Now I Ride Alone' (wordt het onderhand geen tijd dat hij zijn vrouw nog eens meebrengt naar Europa?). Een tweede hoogtepunt was "Lay of the Land" en mijn absolute topper gister 'Burn' zat aan het einde. In de kleine huiskamer was het imposanter en boeiender dan in de Manu of in die Dikkelse kerk. Ook leuk waren 'Punching Holes in the Sky' en het eerder vermiste 'When You Smile'.
When You Smile
Gisteren voor de tweede keer de "When You Smile"-show van Piv Huvluv & Steve Wynn gezien. Deze keer in de kerk van Dikkele. Waar? Inderdaad, ergens verloren gelegd in de Zwalmstreek ligt dit gat van 5 smalle straatjes, met daarin het gezellige bruine café Casino.
Vriend Bart had daar God & zijn maat zover gekregen om daar te komen performen, met toestemming van de plaatselijke pastoor.
Die gezellige vent zat naast mij te genieten en commentaar te geven. Toen Piv iets uit de bijbel bracht vanop de spreekstoel, riep deze vlot welk stuk het was, de pagina en begon verder te zingen. Bij "The Rivers of Babylon" van Boney M was het "psalm 137 !" (net gechecked, die vent kent zijn bijbel)en tijdens de solo in "One by One" was hij lustig mee het ritme aan het aangeven... Leuke vent dus.
Leuke show ook alweer, alwas de klank voor de pauze wel afschuwelijk slecht. Een euvel dat na de pauze gelukkig verholpen was. Ondertussen had Bart al zijn moment de gloire gehad toen hij "When You Make Up Your Mind" mocht brengen, als opwarmertje. Als afsluiter mocht hij dan nog eens het podium delen met de helden van de avond (inclusief Ludo Mariman) met een "knocking on heavens door".
Slotopmerking: een show "When You Smile" noemen en dan het nummer niet spelen? Foei ! (al maakte "Southern California Line" dan weer veel goed.)
Vriend Bart had daar God & zijn maat zover gekregen om daar te komen performen, met toestemming van de plaatselijke pastoor.
Die gezellige vent zat naast mij te genieten en commentaar te geven. Toen Piv iets uit de bijbel bracht vanop de spreekstoel, riep deze vlot welk stuk het was, de pagina en begon verder te zingen. Bij "The Rivers of Babylon" van Boney M was het "psalm 137 !" (net gechecked, die vent kent zijn bijbel)en tijdens de solo in "One by One" was hij lustig mee het ritme aan het aangeven... Leuke vent dus.
Leuke show ook alweer, alwas de klank voor de pauze wel afschuwelijk slecht. Een euvel dat na de pauze gelukkig verholpen was. Ondertussen had Bart al zijn moment de gloire gehad toen hij "When You Make Up Your Mind" mocht brengen, als opwarmertje. Als afsluiter mocht hij dan nog eens het podium delen met de helden van de avond (inclusief Ludo Mariman) met een "knocking on heavens door".
Slotopmerking: een show "When You Smile" noemen en dan het nummer niet spelen? Foei ! (al maakte "Southern California Line" dan weer veel goed.)
Warme Dagen
Heerlijk zo die warme dagen. Zoals vorige week zondag. Halverwege de voormiddag wakker worden na een rustig maar gezellig volleyavondje. De rolluiken optrekken en zien dat er opnieuw een witte laag ligt. Ideaal om knusjes in pyjama voor het knetterende haardvuur door te brengen met een kop hete chocolademelk en een leuk boek (ja, ik ben aan "Congo" begonnen van David van Reybrouck). Maar aangezien ik noch haardvuur, nog chocolademelk in huis had, ben ik maar naar de reismarkt getrokken kwestie van nog wat reisinspiratie op te doen. Sri Lanka ligt in pole position, al begin ik nog steeds te watertanden bij Vic Falls, Okavango Delta, of Namibische parken & duinen.... Nog liefhebbers?
Daarna ging het richting de jaarlijkse stripnamiddag bij Jan. Stapeltje boeken uit zijn collectie, comfortabel zeteltje, glaasje wijn en schaaltje koekjes bij de hand, omringd door een schare gelijkgezinden, terwijl de geur van het deeg voor de afsluitende wafelenbak zich reeds verspreid.. Heerlijk ! Ontdekking van de dag was de reeks 'Oki' van Christian Godard & Eric Juszezak.
Tenslotte nog even richting Leffinge waar Fence & The Hitsville Drunks (featuring Mauro) de dag afsloten. De Zwerver voelt altijd een beetje als thuiskomen. Fence was leuk zonder meer, om een of andere reden associeerde ik die met het hardere rock werk. Niet dus. Melodietjes, wat samenzang en een deerne die wat fluit en triangelt. Aangenaam zonder meer.
Een versnelling en een niveau hoger speelden Mauro en co. Mauro bij momenten een goed humorist door zijn nonchalance, vage en flauwe bindteksten, maar het gemak waarmee hij zijn nummers bracht ...'t wordt toch uitkijken naar die komende cd.
In de week was er nog een lekkere 'maaltijd' in Elckerlijc, ergens verlaten in de Maldegemse velden. Yummie Scottish Rib Eye.
Zaterdag zat ik dan helemaal in andere oorden en sferen. Reunietje van de Patagonie reis, voor 't gemak in een Irish Pub (counting down, nog 2 weken :p). Gezellig ! Daarna nog 'vlug' richting 't MaZ. "Few Bits" mocht openen. Maar veel deed het me niet. Eén degelijk nummer dat dan in verschillende versies herhaald wordt, 2 gitaristen die veelal hetzelfde spelen, ... Neen warm kreeg ik het er niet van. Douglas Firs was dan een stuk aangenamer, mede door de ongekunsteldheid van de frontman. Mooie nummers die leuk opbloeien, maar het mocht toch nog een beetje meer zijn.
Het beetje meer was er wel gisteren. Bruno Deneckere bracht zijn "Blue Skies Over Nashville" tijdens zijn passage bij Piv & Steve. Dit nummer pakt me keer op keer. Piv had ondertussen al een paar leuke Boney M moppen gebracht, Steve Wynn had ondertussen al "Follow Me" en 'Medicine Show' en nog paar van zijn standards gebracht in het rumourige Manuscript. Oostende was op zijn best. Zwalpende mensen op straat die omvielen van de stevige wind, of was het toch de alcohol ? :). Deel 2 bracht een leuk Marvin Gaye verhaal, veel blues en een aangrijpend 'Trouble in Mind'.
Morgen nog eens, in de kerk van Dikkele.
Piano Solo
Een mooi blinkende piano. Een knoddig ventje die mooie klanken en riedels uit die zwarte en witte toetsen haalt. Die daarna al eens het podium rondloopt als heeft hij net de eerredder van sirkul gescoord en het publiek dankt. Aandoenlijk mooi allemaal, maar hou aub Wim Mertens weg van die microfoon. Of hoe de zang veel verbrodde.
Hipster
Bijna 71. Grijs haar met roze mèchen. Een gekleed vestje, enkel dichtgehouden door de bovenste knoop. Een beetje trekkebenend, maar vooral met zijn keyboards, zijn band en zijn gitaar. Van in't begin een beetje de sound van "Honi Soit" maar dan in een serieus modern kleedje. John Cale staat echt niet stil. Hij evolueert verder en dat zullen we geweten hebben. De oudere songs kregen ook een nieuw jasje. Het gros kwam uit de nieuwe "Shifty Adventures in Nookie Wood". "December Rain" en het prachtige "I Wanna Talk 2 U" zaten al voeg in de set en werden schitterend opgefleurd door de gitarist van de band die heerlijke klanken uit zijn gitaar & pedalen haalde, terwijl de man zelve op de keyboards bleef. De tweede helft van het optreden was wat minder. Het schitterende duo "Helen of Troy" & "Pablo Picasso" werden te lang uitgesponnen op dezelfde beat en terugkomende monotone melodie. Iets wat later met "The Happening" nog eens herhaald werd. John Cale op gitaar, nee dus. Gelukkig waren er de keyboards die zijn kenmerkende stem ondersteunden. En de viool natuurlijk "Living With You", eerst beetje out of tune, maar later prachtig!
We werden uitgewuifd met een stomend "Nookie Wood" en een wondermooi "Venus In Furs".
Flying Horseman deed het voorprogramma, iets minder subtiel dan vorige week, maar zeker even aangenaam.
Dinotime
Er is voor alles een eerste keer, dus ben ik nu ook eens in De Kreun geweest.
Parkeren was een beetje problematisch (Damn Wiener Circus), waardoor ik 't meerendeel van 't voorprogramma gemist heb, maar wat ik gezien/gehoord heb klonk wel aanstekelijk. Een paar jongelui die over hun instrument gebogen staan en geconcentreerd meeschudden op hun instrumentale soundscapes. Een naam om toch te onthouden.
Daarna was het tijd voor het hardere werk...
Dinosaur Jr staat erom gekend dat ze luid spelen, maar ik vond het nogal meevallen. Gitaar, bas, drum, middelmatige zang en wat distortie hier en daar, maar alles strak en losjes uit de pols gespeeld en gebracht. Met "Wagon" en "Out There" al vroeg in de set, en de nummers van de nieuwe cd die niet onderdeden voor het oudere werk. Een geslaagd avondje ware het niet dat een uitverkochte Kreun, echt wel ongaangenaam overvol zit.
Bij de bissen merkte ik toch dat mijn oortjes aan rust toe waren.... "Just Like Heaven" & "Sludgefeast" dan maar vanuit de aanpalende bar gevolgd.
Kill Nico
Op de nieuwe Indochine krijg ik zowaar een nummer toegedicht :) Al is het niet duidelijk waarom ze me dood willen :(
Uitjes
Verdorie toch, ik laat het weer na om hier wat neer te pennen ...
Er was "Niets is Onmogelijk" van Toneelhuis/Olympique Dramatique & Lazarus met een ronduit schitterende Geert Van Rampelberg. Het is letterlijk een soort deurenkomedie. Met een zestal deuren wordt gedurende het hele stuk lustig over het podium geschoven en als in/uitgang gebruikt. Een werkloze ziet het niet meer zitten en wil zelfmoord plegen. Verscheidene "doelen" & "strekkingen" willen die zelfmoord gebruiken om ter hunner voordele, als hij daartoe maar de juiste afscheidsbrief tekent. De opbouw naar de beslissing vind ik wat rommelig en schreeuwerig, maar gaande weg komt het absurde kantje van het verhaal beter naar voor, met als hoogtepunt het afscheidsfeestje waarna hij dan maar zelfmoord moet plegen. Bonkende beats, prachtig spandoek in schoon contrast met de tragiek van het verhaal/dilemma, elk zijn deel doende om de juiste vermelding te krijgen, tot een snerpend "zet die ploat af" de boel weer keert... en dan nog eens en ...Een prachtig stuk dus, maar toch beetje onevenwichtig qua opbouw.
2 dagen later was er dan Gili die uitdrijft.
Minder humor dan in zijn eerste shows, meer gegoochel & paranormaliteit, een schitterende Ygor uit Poperinge als assistent en een resem "hoe doet hij dats" ... naam op een zakdoekje, vliegende tafel, vermeldingen op een briefje in een doos.... ook hier een entertainende avond.
Op naar het zesde Brugs Bierfestival dan maar. Zaterdag eens gepasseerd, zondag ook. Tussendoor met WIVO een mooie stap richting titel gezet. Volhouden nu. Maar bierfestival dus.
Daarna mocht Howe Gelb zijn ding doen. Ik merk dat het de derde keer is dat ik hem zie (lang leve de blog !). Eens op Dranouter 2008 waar ik enthousiast over was, en een keer in de cactuszaal waar het euh? was. Gezien in naar MAG verwijs, al er wel wat kritiek geweest zijn... Ook nu heb ik me de jonge Tom Waits bedenking gemaakt. Wat een stem heeft die kerel! Voor de rest kwam het nogal rommelig en chaotisch over. Niet alleen door het ontbreken van een setlist, zijn sjofele houthakkershemd met baseball cap maar het gespeel met de pedalen (ja, ook hier) waar hij soms stond te kijken van op welke ga ik nu duwen brak de songs wat. De improvisaties met Carice Van Houten (ook mooie stem) waren bij ook nogal lachwekkend amateuristisch. Toch boeide het van begin tot eind. Gitaar afgewisseld met zo'n oude piano als in de saloons, improviserend, vertellend.
Een clipke van zijn optrede in Hasselt: hier.
Er was "Niets is Onmogelijk" van Toneelhuis/Olympique Dramatique & Lazarus met een ronduit schitterende Geert Van Rampelberg. Het is letterlijk een soort deurenkomedie. Met een zestal deuren wordt gedurende het hele stuk lustig over het podium geschoven en als in/uitgang gebruikt. Een werkloze ziet het niet meer zitten en wil zelfmoord plegen. Verscheidene "doelen" & "strekkingen" willen die zelfmoord gebruiken om ter hunner voordele, als hij daartoe maar de juiste afscheidsbrief tekent. De opbouw naar de beslissing vind ik wat rommelig en schreeuwerig, maar gaande weg komt het absurde kantje van het verhaal beter naar voor, met als hoogtepunt het afscheidsfeestje waarna hij dan maar zelfmoord moet plegen. Bonkende beats, prachtig spandoek in schoon contrast met de tragiek van het verhaal/dilemma, elk zijn deel doende om de juiste vermelding te krijgen, tot een snerpend "zet die ploat af" de boel weer keert... en dan nog eens en ...Een prachtig stuk dus, maar toch beetje onevenwichtig qua opbouw.
2 dagen later was er dan Gili die uitdrijft.
Minder humor dan in zijn eerste shows, meer gegoochel & paranormaliteit, een schitterende Ygor uit Poperinge als assistent en een resem "hoe doet hij dats" ... naam op een zakdoekje, vliegende tafel, vermeldingen op een briefje in een doos.... ook hier een entertainende avond.
Op naar het zesde Brugs Bierfestival dan maar. Zaterdag eens gepasseerd, zondag ook. Tussendoor met WIVO een mooie stap richting titel gezet. Volhouden nu. Maar bierfestival dus.
- Bij de tegenvallers: Bryggja Tripel (Bryggja), Fort Lapin Quadrupel (Fort Lapin), Den Ijzeren Arm (Brugs Bierinstituut),
- Bij de meevallers: Malheur Tripel Tripel Hop (Malheur), Enfant Terriple (De Leite), Gauloise Tiple Blond (Du Bocq), La Trappe Quadrupel (Abdij Koningshoeven)(al kende ik die al van de voorgaande edities)
- Bij de rare: Cookie Beer (Ecaussinnes), Floris Cactus (Huyghe), Oakey Mokey Whiskey Stout (Brouwers Verzet)
- Speciale vermelding: dat meisje met haar twee kwibussen
Daarna mocht Howe Gelb zijn ding doen. Ik merk dat het de derde keer is dat ik hem zie (lang leve de blog !). Eens op Dranouter 2008 waar ik enthousiast over was, en een keer in de cactuszaal waar het euh? was. Gezien in naar MAG verwijs, al er wel wat kritiek geweest zijn... Ook nu heb ik me de jonge Tom Waits bedenking gemaakt. Wat een stem heeft die kerel! Voor de rest kwam het nogal rommelig en chaotisch over. Niet alleen door het ontbreken van een setlist, zijn sjofele houthakkershemd met baseball cap maar het gespeel met de pedalen (ja, ook hier) waar hij soms stond te kijken van op welke ga ik nu duwen brak de songs wat. De improvisaties met Carice Van Houten (ook mooie stem) waren bij ook nogal lachwekkend amateuristisch. Toch boeide het van begin tot eind. Gitaar afgewisseld met zo'n oude piano als in de saloons, improviserend, vertellend.
Een clipke van zijn optrede in Hasselt: hier.
Ergerljk
Bij reisreporter hebben ze een nieuw dieptepunt bereikt. Een "artikel" over Costa Rica is gewoon een ordinaire reclame voor de al even ergerlijke website zalando....
Zelfs de "praktische info" ... niet eens reisinfo site .... en aan de gerelateerde artikels te zien, is dit een courante gewoonte geworden blijkbaar.
Zelfs de "praktische info" ... niet eens reisinfo site .... en aan de gerelateerde artikels te zien, is dit een courante gewoonte geworden blijkbaar.
Duister Hart
Vorig week heb ik mijn cultureel jaar 2013 ingezet met een tripje richting de stadschouwburg voor "Duister Hart", een éénakter met Josse De Pauw. Het is het verhaal van een stoombootkapitein die in hartje Congo een handelsagent gaat ophalen, gebaseerd op 'Heart of Darkness" van Joseph Conrad (blijkbaar ook de basis voor 'Apocalypse Now').
Een sober decor, een soort uitschuifbare muur waar ook op geprojecteerd werd. Zowel filmpjes met randpersonages (ook gespeeld door JDP) als "live" beelden vanop het podium. Goed gevonden en uitgevoerd. Een meeslepend verhaal, gedreven gebracht, alleen: Waar komt dat ergelijk hollandse accent vandaan. Die hollandse o- en ei-klanken waren zo onecht ! en als je dan stoomboot regelmatig als stoumbout hoort passeren ...
Maar ondanks dat, een zeer mooi stuk !
Een sober decor, een soort uitschuifbare muur waar ook op geprojecteerd werd. Zowel filmpjes met randpersonages (ook gespeeld door JDP) als "live" beelden vanop het podium. Goed gevonden en uitgevoerd. Een meeslepend verhaal, gedreven gebracht, alleen: Waar komt dat ergelijk hollandse accent vandaan. Die hollandse o- en ei-klanken waren zo onecht ! en als je dan stoomboot regelmatig als stoumbout hoort passeren ...
Maar ondanks dat, een zeer mooi stuk !
Abonneren op:
Posts (Atom)