Dag44: Road to Lake Tekapo

Iets na 7u werd ik zwetend wakker. De zon brandde al op mijn rijdend bed. Thee gezet, stoeltje van de buren geleend en verder gelezen in de nieuwste Lisbeth Salander. Daarna rond de heuvel naar Lake Tasman gevormd door de Tasmangletsjer. Ik dacht gelezen te hebben dat ik me ook daar wel een voormiddag wandelend zou kunnen bezighouden, maar helaas. Een kort pad tot bovenaan de morene met zicht op meer & gletsjer en een zijsprongetje naar de Blue Lakes die groen uitslaan van de algen en het gebrek aan contact met het gletsjerwater. Het was er nog rustig, dus heb ik me maar gezet en genoten van het zicht totdat het drukker werd.

Daarna was het tijd om 80km verder te rijden naar Lake Tekapo. Daarvoor moest ik eerst terug langs Lake Pukaki en die was gelijk nog mooier dan eergister. Ook vanop de kop van het meer had je een prachtzicht op de Mt Cook omgeving en dan was het opeens gedaan, de weg zwenkte naar rechts en weg waren die panorama’s.  Recht door een ietwat dorre vlakte opnieuw lupines in overvloed en dan opeens even naar beneden en aan de linker kant was Lake Tekapo, volledig omgeven door bergen (al dan niet besneeuwd), de zon erop zodanig dat het blauwe terugspeelde. Zowaar nog mooier dan wat al eerder gezien had.

Het bleef ontzettend warm, dus heb ik mijn wandeling naar Mt John en de afdalilng naar het meer maar afgeblazen en me aan het meer gezet om mijn boek uit  te lezen en wat af te koelen in het water. Een rustig plaatsje zoeken was dan weer een kunstje want de chinezen werden met busladingen aan en afgevoerd.  Ik heb me ook nog een uitstapje geboekt om de sterren en planeten te bewonderen. Die is om 1u45 vanacht... Als het opklaart tenminste, want na de warmte komt de regen....

Dag43: Mt Cook National Park

Vanaf de campsite vertrekken er verschillende trails. Ik begin met de klim naar de Mueller hut op 1800m en zeg wel klim. Eerst een slingerpadje in de vallei dat als snel overgaat in een trap met zo’n 2000 treden (heb ik ergens gelezen, het zijn er heel veel in elk geval).  Ergens in dat traject word ik, terwijl ik foto’s aan het maken ben, bijgehaald door Lisa, die groningse van op de boot van Doubtful Sound. Samen gaan we verder de trappen op tot aan de Sealy Tarns, een viewpoint op de Mt Sefton net voor ons en Mt Cook links(1u15).  Vandaar gaan verder een grilligere klim omhoog en ik heb moeite om de berggeit  bij te houden. Ze klimt snel en goed en dan zijn we opeens aan de sneeuwgrens. Ik doe een paar stappen verder, maar mij is al snel duidelijk, zonder trekking poles geraak ik hier niet omhoog (ondertussen zien we anderen naar beneden sleeën). Lisa gaat nog  wat verder, maar keert  ook al snel terug. (2u15 – voor 4,33 km ... niet echt snel dus J ) Terugafdalen dan maar en tot mijn verbazing, moet ik  me nu wat inhouden. Onderweg komen we nog wat bekende gezichten tegen, oa die vlamingen van op de Kepler Track) . We genieten nog wat van het uitzicht bij Sealy Tarns alvorens ook de trappen aan te pakken. Het is na de middag ondertussen en behoorlijk warm. Nog even een ommetje langs Kea Point, omdat het er toch ligt en we zijn rond. Lisa gaat koffie drinken en lezen, ik ga wat rusten om daarna nog een een vooravond wandelingetje te doen.

De populaire Hooker Valley Track brengt je naar het gletsjermeer aan de voet van Mt Cook. Ondertussen blijft Mt Sefton ook het landschap domineren, tot je het pad rechts afslaat dan zie enkel nog Mt Cook. Op het gletsjermeer drijven een paar ijsschotsen die het terug wat apart maken. In gezelschap van een française die ik eerder op de dag heb leren kennen, wandel ik terug naar de campsite. De Hooker Valley Track is inderdaad 3u: een uur heer, een uur ter plaatse en een uur terug J

Dag42: Road to Aoraki/Mt Cook

Wat een kort rijdagje moest worden is toch redelijk uitgelopen door de tussenstops.  Gewoon de Waitiki rivier stroomopwaarts volgen...  in de vallei dus, met links en rechts van jou wat heuvels, en hier en daar een stuwdam die een meertje vormt.... Dan rij je over een brugje staan daar paar duizend bloemen (Ahuriri Bridge in Omarama en de bloemen zijn lupins (geen idee wat het in NL is)), en een paar tientallen chinezen fotoshoots te houden. Nog wat verder staat een bordje “Clay Cliffs”  en kom je na een tiental km op een onverharde weg opeens in een lokale versie van Bryce Canyon. Volgende stop is een zalmkwekerij, ideaal voor een late lunch. Helaas sta ik er daar tussen een paar 10-tal gillende aziaten met de nodige chaos tot gevolg. Soit lekkere sashimi en curry ;) . Vanaf Twizel gaat het dan langs Lake Pukaki en doemen die prachtige sneeuwtoppen van Aoraki/Mt Cook National Park op langs dat ijsmeer... om te eindigen op een DOC-campsite met mooi zicht en ’s nachts een sterrenhemel...

Dag41: Road to Oamaru

Terug een korte dag vandaag. Eerst even langs Baldwin Street in Dunedin, het steilste straatje ter wereld, dan langs de kust verder omhoog.  Ergens een bordje “Scenic Route” volgen door een paar samengegooide huizen dat Seacliff noemt, lunchen bij een rots “Shag-point” genaamd (shag = cormorant = aalschover)maar waar enkel meeuwen waren , even over het strand wandelen bij de Boulders van Moeraki om ten  slotte in het slapende plaatsje Oamaru toe te komen rond 16u. Zo goed als alles is dicht in het “centrum” . Het is wat victoriaans van stijl, maar geen kat te zien. Er was nochtans de Santa  Parade om 11u... Is iedereen uitgeput? Soit, camping in het haventje opgezocht, in de achtergelegen brouwerij nog 1 gedronken en dan tegen de valavond naar het pinguin punt om gezeten op een soort tribune, zo’n 200 blauwe pinguins aan land tezien komen. 30 cm grote wezentjes, die in kuddes arriveren en zich zo verpreiden naar de verschillende holen toe. Leuk om te zien en ik ben er mijn Ierse vrienden van tijdens de tocht op Doubtful Sound tegengekomen. 

Dag40: Dunedin

Dun Eideann is de 7^de grootste stad van het land, schots van achtergrond en een studentenstad. In de voormiddag heb ik wat door het centrum geslenterd, even het Toitu Otago Settlersmuseum binnengewandeld (modern geschiedenismuseum met alles van flashy video’s over kledijvan de immigranten tot computers en trams). Het goede lijkt me te zijn dat, op de heuvels die ondertussen in het midden van de stad liggen,  er een soort groene zone doorheen de stad is (net als in Wellington).

In de late namiddag was het beestjes kijken:  Royal Albatross Centre & Penguin Place. Grote en kleine vogels dus: albatros, meeuwen, lepelaars, aalschovers, kluten, eenden, gevolgd door meer vogels, zeehonden, zeeleeuwen, blauwe en geelogige pinguins.  Interessant was de situatie waar we een vrouwtjeszeeleeuw zagen, die zich (volgens de gids) verschool voor het mannetje op het strand en dan de pinguin uit zee zien komen om de heuvel achter het vrouwtje op te huppelen...

Dag39: The Catlins to Dunedin

Vandaag   heb ik verder de Southern Senic Route gevolgd. Het was heuvelachtiger dan gister, maar zelfde landschap. Een paar pitstops bij een versteend bos, een levend bos en verschillende watervallen: McLean Falls, Matai & Horseshoe Falls en Purakaunui Falls.

Dag37&38: Doubtful Sound & Road to the Catlins

Na de inspanning van de  voorbije dagen is het weer tijd voor een rustiger activiteit: een  boottocht op de Doubtful Sound met overnachting.

’s Ochtends trek ik me lui op gang om tegen de middag 20km verder te zijn aan het Manapouri meer. Ik had dit mooie meer al van de andere kant gezien vanaf de Moturoa Hut, maar het eerste boottochtje erover en de zon deden het me nog meer apprecieren.

Daarna hadde we nog een busritje over de Wilmot pas om uiteindelijk aan de Deep Cove van Doubtful Sound aan te komen en in te schepen. Smaller dan Milford Sound (dat blijkbaar probleemloos in één van de armen van Doubtful Sound kan), stukken rustiger (we waren alleen). Het maakt het alleen maar indrukwekkender.  We varen tot in de First Arm waar we wat kunnen kayaken en zwemmen in dit supermooie landschap. Daarna varen we verder tot aan de Tasman Sea. Ondertussen blijven de met mos en bomen bedekte flanken ons vergezellen.  Aan de monding zien  we de fonteintjes van 3 walvissen, waarvan er eentje snel gaat lopen, maar moeder & kalf blijven rond ons hangen op respectabele afstand. Niet dicht genoeg voor mooie foto’s en geen staartvin momenten, maar toch indrukwekkend. Een paar albatrossen zweven vissend voorbij. Dan zetten we koers naar een eilandje waar zeehonden liggen te zonnen en kruisen we landinwaarts onze 2 walvisvriendjes opnieuw.

Ondertussen had ik bij de soep kennis gemaakt met 2 engelse broers, een iers koppel en een hollandse. Een groepje waarmee het wel klikte. ’s Nachts nog wat stargazing terwijl we in de Crooked Arm voor anker lagen.

’s Ochtends hing er weer een lage wolkenlaag die voor wat mystiek zorgde en het regenwoud op de flanken nog wat mooier maakte. Onderweg kwamen we nog wat zwemmende kuifpinguins tegen. Tenslotte gaan de Hall Arm in tot aan het einde, waar moteren stil worden gelegd en iederen zeker 10 minuten stil is. Niks dan de golfslag, de vogels en de watervallen zijn te horen en te zien. Een magisch moment zoals er wel meer mogen zijn.

We volgen de omgekeerde weg terug over de kam en het meer. Dan de Roadrunner in en rustig rijden tot in de Catlins. Een rustig kuststreekje met rots & zandstranden vanaf waar regelmatig dolfijnen, pinguins & zeehonden te spotten zijn, omgeven door weiden, bossen en heuvels. Ik slaap in Curio Bay op een camping bij een 2 stranden. Dolfijnen waren ’s middags te zien aan de ene kant, soms komen er geelogige pinguins slapen aan de andere kant. Ik nam genoegen met een mooie zonsondergang.

Dag35&36: Kepler Track

Aangezien de Milford Sound Track & de Routeburn Track volledig volboekt waren voor de dagen dat ik in de buurt ben, heb ik dan uiteindelijk  voor de Kepler Track gekozen. Normaal een 4-daagse, maar ik zag dat het makkelijk in 3 dagen kon. Probleem was dat toen ik wou boeken ook mijn eerste overnachtingsplaats volzet was... Even gerekend, jip, in 2 lange dagen moet het ook lukken...

Ik had voor mezef uitgemaakt om rond 7u te vertrekken, dan zou mij genoeg tijd geven... De voorbije 2 nachten heb ik echter slecht geslapen... ik ben dus iets later vetrokken. Toch nog atlijd 7u50, dus voor het visitor center opende ;)

Het begon met zo’n 5km langs het water, met af toe zichten op het meer en lage wolkenlaag die er hing. Vanaf Brod Bay ging het dan door het bos redelijk steil omhoog. Vanaf Limestone Bluff beginnen wat zichten te komen op het meer en de achterliggende bergen, maar het spektakel begint pas eens je bos uit bent... Prachtige beelden op meer, bergen, lagere wolken, zon, .... Het is ook een stuk vlakker dus: genieten!  En opeens ben je dan aan Luxmore hut, waar ik de eerste nacht wou blijven. Een blik op runtracker ... 11u30, dus 3,5 u onderweg. Zeer goed tov de DOC-tijden en tijd zat om de rest van dagtraject te doen.  De inwendige mens wat versterkt, rugzak terug op en verder getrokken. Redelijk steile klim alweer naar de top van Mount Luxmore met een nog mooier 360° zicht op de omgeving. In de afdaling terug naar het pad, ben ik ook de eerste vlamingen van de reis tegengekomen. Vandaar verder omlaag om daarna terug omhoog te gaan en de richel van de berg te volgen. Mooi zicht links, mooi zicht rechts, mooi zicht vooruit, oja, achteruit ook.  De uiteindelijke afdaling wordt ingezet met verschillende trappen die uiteindelijk overgaan in een zigzag langs de bergwand naar het dal tot aan Irisburnhut. Het is een lange afdaling.. Uiteindelijk bijna 31km in de beentjes in 8u35 wandeltijd met 1u40 pauze (handig zo’n runtastic ;) al heb ik geen vertrouwen in de stijgings & afdalingsmeters)

 In de hut slaapplaatsje gekozen, mijn gevriesdroogde maaltijd bijgewaterd en binnengespeeld, nog wat gelezen en dodo gedaan.

Vroeg wakker geworden, ontbijtje en om 7u was ik op weg terug naar waar ik mijn auto had achtergelaten. Het eerste deel tot aan de Moturoa Hut ging heel vlot. 17km in 3,5u vooral afdalen dus en in het (beuken)bos, dus weinig afleiding. Maar ik voelde de energie wegstromen en de beentjes stijf worden. Daar nog wat gegeten. Verder getrokken tot aan de Rainbow Reach waar velen het pad verlaten en de shuttle terugnemen naar Te Anau, maar mijn auto stond nog 9,5 km verder dus.... sleep sleep sleep, stap stap stap. Verstand op nul en verder gaan langs die mooie groene rivier die blijkbaar op veel plaatsen sneller stroomde en kolkte, maar er waren teveel bomen om alles goed te zien. Uiteindelijk 33km in 7u20 gedaan en daarbij nog uurtje rust. Mijn 2^de deel was dus nog zo traag nog niet J .

Even bijgekomen op mijn bed alvorens ter rijden naar de plaatselijke Dairy zaak om een ijsje en de winkel voor wat pintjes voor vanavond. Ik heb ze verdiend.